به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره بقره بزرگ‌ترین سوره قرآن است و در جزء اول، دوم و سوم و میان سوره‌های مدنی قرآن کریم قرار دارد.

هدف عمده نزول سوره بقره را هدایت انسان و اعلام این مسئله دانسته‌اند که انسان باید به همه آنچه خدا به وسیله پیامبرانش نازل کرده، ایمان بیاورد و تفاوتی میان رسولان او قائل نشود.

سوره بقره را به لحاظ محتوا، سوره جامعی دانسته‌اند که هم از اصول عقاید سخن گفته و هم احکامِ مسائل عبادى، اجتماعى، سیاسى و اقتصادى را مطرح کرده است. داستان آدم و فرشتگان، داستان‌هایی مربوط به بنی‌اسرائیل، داستان ابراهیم و زنده شدن مردگان و داستان طالوت و جالوت از جمله داستان‌ها و روایات تاریخی سوره بقره است.

آیة الکرسی، آیه آمن الرسول، آیه قبله و بلندترین آیه قرآن (آیه ۲۸۲) در سوره بقره قرار دارد.

پیامبر (ص) درباه فضیلت خواندن سوره بقره می‌فرماید: سوره بقره با فضیلت‌ترین سوره قرآن و آیه الکرسی بافضیلت‌ترین آیهٔ سوره بقره است. افضلیت این سوره به دلیل جامعیت آن و افضلیت آیه الکرسى به دلیل محتواى توحیدى آن است.

امام سجاد (ع) درباره خواص خواندن سوره بقره فرمودند:کسى که چهار آیه از آغاز سوره بقره و آیه الکرسى و دو آیه بعد از آن و سه آیه آخر سوره را بخواند، در جان و مالش ناخوش‏ایندى نمی‌بیند و شیطان به او نزدیک نمی‌‏شود و قرآن را فراموش نمی‌کند.

فایل صوتی تلاوت آیات ۸۹ تا ۱۰۵ سوره بقره با صدای مهدی فروغی

متن آیاتی از سوره بقره همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَ لَمَّا جَاءَهُمْ کِتَابٌ مِّنْ عِندِ اللَّـهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ وَ کَانُوا مِن قَبْلُ یَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِینَ کَفَرُوا فَلَمَّا جَاءَهُم مَّا عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ ۚ فَلَعْنَةُ اللَّـهِ عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿٨٩﴾

و هنگامی که از جانب خداوند کتابی که مؤید آنچه نزد آنان است برایشان آمد، و از دیرباز در انتظارش‏ بر کسانی که کافر شده بودند پیروزی می‏جستند، ولی همین که آنچه که اوصافش‏ را می‏شناختند برایشان آمد، انکارش کردند. پس لعنت خدا بر کافران باد. (۸۹)

بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنفُسَهُمْ أَن یَکْفُرُوا بِمَا أَنزَلَ اللَّـهُ بَغْیًا أَن یُنَزِّلَ اللَّـهُ مِن فَضْلِهِ عَلَىٰ مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ فَبَاءُوا بِغَضَبٍ عَلَىٰ غَضَبٍ ۚ وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ مُّهِینٌ ﴿٩٠﴾

وه که به چه بد بهایی خود را فروختند که به آنچه خدا نازل کرده بود از سر رشک انکار آوردند، که چرا خداوند از فضل خویش بر هر کس از بندگانش که بخواهد [آیاتی‏]فرو می‏فرستد. پس به خشمی بر خشم دیگر گرفتار آمدند؛ و برای کافران عذابی خفت‏آور است. (۹۰)

وَإِذَا قِیلَ لَهُمْ آمِنُوا بِمَا أَنزَلَ اللَّـهُ قَالُوا نُؤْمِنُ بِمَا أُنزِلَ عَلَیْنَا وَیَکْفُرُونَ بِمَا وَرَاءَهُ وَهُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَهُمْ ۗ قُلْ فَلِمَ تَقْتُلُونَ أَنبِیَاءَ اللَّـهِ مِن قَبْلُ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿٩١﴾

و، چون به آنان گفته شود: «به آنچه خدا نازل کرده ایمان آورید»، می‏گویند: «ما به آنچه بر [پیامبر]خودمان نازل شده ایمان می‏آوریم.» و غیر آن را- با آنکه [کاملا]حق و مؤید همان چیزی است که با آنان است- انکار می‏کنند. بگو: «اگر مؤمن بودید، پس چرا پیش از این، پیامبران خدا را می‏کشتید؟» (۹۱)

وَلَقَدْ جَاءَکُم مُّوسَىٰ بِالْبَیِّنَاتِ ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِن بَعْدِهِ وَأَنتُمْ ظَالِمُونَ ﴿٩٢﴾

و قطعاً موسی برای شما معجزات آشکاری آورد، سپس آن گوساله را در غیاب وی [به خدایی‏]گرفتید، و ستمکار شدید. (۹۲)

وَإِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَکُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَکُمُ الطُّورَ خُذُوا مَا آتَیْنَاکُم بِقُوَّةٍ وَاسْمَعُوا ۖ قَالُوا سَمِعْنَا وَعَصَیْنَا وَأُشْرِبُوا فِی قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِکُفْرِهِمْ ۚ قُلْ بِئْسَمَا یَأْمُرُکُم بِهِ إِیمَانُکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿٩٣﴾

و آن‌گاه که از شما پیمان محکم گرفتیم، و [کوه‏]طور را بر فراز شما برافراشتیم، [و گفتیم:]«آنچه را به شما داده‏ایم به جد و جهد بگیرید، و [به دستور‌های آن‏]گوش فرا دهید.» گفتند: «شنیدیم و نافرمانی کردیم.» و بر اثر کفرشان، [مِهر]گوساله در دلشان سرشته شد. بگو: «اگر مؤمنید [بدانید که‏]ایمانتان شما را به بد چیزی وامی‏دارد.» (۹۳)

قُلْ إِن کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِندَ اللَّـهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿٩٤﴾

بگو: «اگر در نزد خدا، سرای بازپسین یکسر به شما اختصاص دارد، نه دیگر مردم، پس اگر راست می‏گویید آرزوی مرگ کنید.» (۹۴)

وَلَن یَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ ۗ وَاللَّـهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ ﴿٩٥﴾

ولی به سبب کار‌هایی که از پیش کرده‏اند، هرگز آن را آرزو نخواهند کرد؛ و خدا به [حال‏]ستمگران داناست. (۹۵)

وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَىٰ حَیَاةٍ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا ۚ یَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ یُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَن یُعَمَّرَ ۗ وَاللَّـهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ ﴿٩٦﴾

و آنان را مسلماً آزمندترین مردم به زندگی، و [حتی حریص‏تر]از کسانی که شرک می‏ورزند خواهی یافت. هر یک از ایشان آرزو دارد که کاش هزار سال عمر کند با آنکه اگر چنین عمری هم به او داده شود، وی را از عذاب دور نتواند داشت؛ و خدا بر آنچه می‏کنند بیناست. (۹۶)

قُلْ مَن کَانَ عَدُوًّا لِّجِبْرِیلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَىٰ قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللَّـهِ مُصَدِّقًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیْهِ وَهُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِینَ ﴿٩٧﴾

بگو: «کسی که دشمن جبرئیل است [در واقع دشمن خداست‏]چرا که او، به فرمان خدا، قرآن را بر قلبت نازل کرده است، در حالی که مؤید [کتاب‌های آسمانی‏]پیش از آن، و هدایت و بشارتی برای مؤمنان است.» (۹۷)

مَن کَانَ عَدُوًّا لِّلَّـهِ وَمَلَائِکَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِیلَ وَمِیکَالَ فَإِنَّ اللَّـهَ عَدُوٌّ لِّلْکَافِرِینَ ﴿٩٨﴾

هر که دشمن خدا، و فرشتگان و فرستادگان او، و جبرئیل و میکائیل است [بداند که‏]خدا یقیناً دشمن کافران است. (۹۸)

وَلَقَدْ أَنزَلْنَا إِلَیْکَ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ ۖ وَمَا یَکْفُرُ بِهَا إِلَّا الْفَاسِقُونَ ﴿٩٩﴾

و همانا بر تو آیاتی روشن فرو فرستادیم، و جز فاسقان [کسی‏]آن‌ها را انکار نمی‏کند. (۹۹)

أَوَکُلَّمَا عَاهَدُوا عَهْدًا نَّبَذَهُ فَرِیقٌ مِّنْهُم ۚ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿١٠٠﴾

و مگر نه این بود که [یهود]هر‌گاه پیمانی بستند، گروهی از ایشان آن را دور افکندند؟ بلکه [حقیقت این است که‏]بیشترشان ایمان نمی‏آورند. (۱۰۰)

وَلَمَّا جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِّنْ عِندِ اللَّـهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِیقٌ مِّنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ کِتَابَ اللَّـهِ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ کَأَنَّهُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿١٠١﴾

و آن‌گاه که فرستاده‏ای از جانب خداوند برایشان آمد- که آنچه را با آنان بود تصدیق می‏داشت- گروهی از اهل کتاب، کتاب خدا را پشت سر افکندند، چنان که گویی [از آن هیچ‏]نمی‏دانند. (۱۰۱)

وَاتَّبَعُوا مَا تَتْلُو الشَّیَاطِینُ عَلَىٰ مُلْکِ سُلَیْمَانَ ۖ وَمَا کَفَرَ سُلَیْمَانُ وَلَـٰکِنَّ الشَّیَاطِینَ کَفَرُوا یُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَمَا أُنزِلَ عَلَى الْمَلَکَیْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ ۚ وَمَا یُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّىٰ یَقُولَا إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلَا تَکْفُرْ ۖ فَیَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا یُفَرِّقُونَ بِهِ بَیْنَ الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ ۚ وَمَا هُم بِضَارِّینَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّـهِ ۚ وَیَتَعَلَّمُونَ مَا یَضُرُّهُمْ وَلَا یَنفَعُهُمْ ۚ وَلَقَدْ عَلِمُوا لَمَنِ اشْتَرَاهُ مَا لَهُ فِی الْآخِرَةِ مِنْ خَلَاقٍ ۚ وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْا بِهِ أَنفُسَهُمْ ۚ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ ﴿١٠٢﴾

و آنچه را که شیطان [صفت‏]ها در سلطنت سلیمان خوانده [و درس گرفته‏]بودند، پیروی کردند؛ و سلیمان کفر نورزید، لیکن آن شیطان [صفت‏]ها به کفر گراییدند که به مردم سحر می‏آموختند؛ و [نیز از]آنچه بر آن دو فرشته، هاروت و ماروت، در بابِل فرو فرستاده شده بود [پیروی کردند]، با اینکه آن دو [فرشته‏]هیچ کس را تعلیم [سحر]نمی‏کردند مگر آنکه [قبلًا به او]می‏گفتند: «ما [وسیله‏]آزمایشی [برای شما]هستیم، پس زنهار کافر نشوی.» و [لی‏]آن‌ها از آن دو [فرشته‏]چیز‌هایی می‏آموختند که به وسیله آن میان مرد و همسرش جدایی بیفکنند. هر چند بدون فرمان خدا نمی‏توانستند به وسیله آن به احدی زیان برسانند؛ و [خلاصه‏]چیزی می‏آموختند که برایشان زیان داشت، و سودی بدیشان نمی‏رسانید؛ و قطعاً [یهودیان‏]دریافته بودند که هر کس خریدار این [متاع‏]باشد، در آخرت بهره‏ای ندارد. وه که چه بد بود آنچه به جان خریدند- اگر می‏دانستند. (۱۰۲)

وَلَوْ أَنَّهُمْ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَمَثُوبَةٌ مِّنْ عِندِ اللَّـهِ خَیْرٌ ۖ لَّوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ ﴿١٠٣﴾

اگر آن‌ها گرویده و پرهیزگاری کرده بودند قطعاً پاداشی [که‏]از جانب خدا [می‏یافتند]بهتر بود- اگر می‏دانستند. (۱۰۳)‌

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَقُولُوا رَاعِنَا وَقُولُوا انظُرْنَا وَاسْمَعُوا ۗ وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿١٠٤﴾

ای کسانی که ایمان آورده‏اید، نگویید: «راعنا»، و بگویید: «انظرنا»، و [این توصیه را]بشنوید و [گر نه‏]کافران را عذابی دردناک است. (۱۰۴)

مَّا یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَلَا الْمُشْرِکِینَ أَن یُنَزَّلَ عَلَیْکُم مِّنْ خَیْرٍ مِّن رَّبِّکُمْ ۗ وَاللَّـهُ یَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَن یَشَاءُ ۚ وَاللَّـهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿١٠٥﴾

نه کسانی که از اهل کتاب کافر شده‏اند، و نه مشرکان [هیچ کدام‏]دوست نمی‏دارند خیری از جانب پروردگارتان بر شما فرود آید، با آنکه خدا هر که را خواهد به رحمت خود اختصاص دهد، و خدا دارای فزون‏بخشی عظیم است. (۱۰۵)

انتهای پیام/