به گزارش خبرنگار حوزه کلینیک گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، پس از همه گیری کرونا ویروس والدین و معلم‌ها درباره نحوه صحبت کردن با کودکان با یک چالش بزرگ رو به رو شده‌اند؛ اگرچه به نظر می‌رسد این گفت‌وگوها مشکل باشند اما بسیار مهم هستند. در این زمینه روش‌های غلط یا صحیح به‌صورت خاص وجود ندارد، اما می‌توانید از پیشنهاد‌هایی که در این متن به شما ارائه می‌شود به‌عنوان راهنما استفاده کنید:

۱. محیطی امن و حمایت‌گرانه برای کودکان ایجاد کنید تا آن‌ها متوجه شوند که می‌توانند سؤالات خود را از شما بپرسند.

۲. به سؤالات صادقانه پاسخ دهید. کودکان می‌دانند یا متوجه این موضوع می‌شوند که شما در حال تغییر واقعیت و ساختن داستان برای آنها هستید.

۳. از کلمات و مفاهیمی استفاده کنید که برای کودکان قابل‌فهم باشد. توضیحات خود را متناسب با سن، درک و مرحله رشدی کودک ارائه دهید.

۴. به کودکان در پیدا کردن منابع علمی معتبر و به‌روز کمک کنید. می‌توانید از منابع معتبری چون سازمان جهانی بهداشت یا از منابع مرتبط با وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی استفاده کنید.

۵. آماده‌باشید تا اطلاعات و توضیحات مربوطه را بارها تکرار کنید. برخی اطلاعات ممکن است برای پذیرش یا درک مشکل باشند. پرسش یک سؤال تکراری برای بارهای زیاد ممکن است راهی باشد برای کودک تا از این طریق به اطمینان لازم دست پیدا کند.

۶. افکار، احساسات و واکنش‌های کودک را تصدیق کنید و آن‌ها را معتبر بدانید. به آن‌ها اجازه دهید تا بدانند که ازنظر شما سؤالات و نگرانی‌های کودکتان برایتان مهم است.

بیشتر بخوانید: چگونه می‌توانیم از ورود ویروس کرونا به خانه‌مان جلوگیری کنیم؟

۷. به یاد داشته باشید كودكان تمایل دارند تا موقعیت‌ها را شخصی‌سازی کنند. به‌ عنوان‌ مثال ممکن است آنها نگران امنیت خود و اعضای نزدیک خانواده شوند. همچنین احتمال دارد نگرانی‌هایی درباره امنیت دوستان یا اقوامی که از آن‌ها دور هستند یا به سفر رفته‌اند پیدا کنند.

۸. اطمینان دهنده باشید اما قول‌های غیرواقعی ندهید. این خوب است که به کودکان اجازه دهید تا بدانند در محیط خانه یا مدرسه خود در امنیت هستند  اما نمی‌توانید قول دهید که مواردی از مبتلایان به کروناویروس در کشور یا شهر محل اقامت شما وجود نداشته باشد.

۹.به کودکان اجازه دهید تا بدانند تعداد افراد زیادی در حال کمک به مبتلایان به کروناویروس هستند. این فرصت خوبی است تا به کودکان نشان دهید که زمانی که اتفاق ترسناک یا ناراحت‌کننده‌ای به وقوع می‌پیوندد، کسانی هستند که کمک کنند.

۱۰. کودکان از دیدن واکنش‌های والدین و معلم‌های خود یاد می‌گیرند. آن‌ها بسیار علاقه‌مند به این موضوع هستند که بدانند شما با شنیدن اخبار مربوط به همه‌گیری کروناویروس چگونه واکنش نشان می‌دهید. همچنین آن‌ها از شنیدن مکالمه‌تان با سایر بزرگ‌سالان یاد می‌گیرند.

۱۱. به کودکان اجازه ندهید تا بیش‌ازحد ،تصاویر تلویزیون با محتوای ترسناک ببینند. تکرار این صحنه‌های ترسناک می‌تواند برای آن‌ها گیج‌کننده و دردسرساز باشد.

۱۲. کودکان با بیماری جدی یا سابقه‌ای از فقدان در گذشته احتمال دارد پاسخ شدیدتر و طول کشیده‌تری نسبت به اخبار مربوط به بیماری یا مرگ پیدا کنند. این کودکان ممکن است نیاز به حمایت و توجه بیشتری داشته باشند.

۱۳. کودکانی که اشتغال فکری با سؤالات و نگرانی‌هایی در مورد کروناویروس پیداکرده‌اند باید توسط متخصصان سلامت روان ارزیابی شوند. سایر نشانه‌هایی که حاکی از نیاز به توجه بیشتر به کودک دارد عبارتند از: اختلال خواب ادامه‌دار، نگرانی و افکار مزاحم، ترس‌های تکرارشونده در مورد بیماری یا مرگ، مقاومت در برابر جدایی از والدین یا رفتن به مدرسه. اگر این رفتارها ادامه داشته باشند، از متخصص اطفال ، پزشک خانوادگی و یا مشاور مدرسه درخواست کنید تا برای ارجاع مناسب کودک کمک کنند.

۱۴. اگرچه والدین و معلم‌ها باعلاقه و توجه اخبار مربوط به بیماری را پیگیری کنند، اما بیشتر کودکان می‌خواهند که فقط کودک باشند. آن‌ها ممکن است نخواهند تا درباره هرچه در جهان بیرون یا در کشورشان در حال رخ دادن است فکر کنند. آن‌ها ترجیح می‌دهند توپ‌بازی کنند، از درختان بالا بروند یا دوچرخه‌سواری کنند.

برای همه آسان نیست تا درک درستی از اورژانس‌های سلامت عمومی پیدا کنند و بپذیرند. قابل‌پذیرش است که بسیاری از کودکان کم سن تر احساس ترس یا گیج شدن پیدا کنند. به‌عنوان یک والد، معلم یا مراقب بزرگ‌سال می‌توانیم با گوش دادن و پاسخ اصولی، صادقانه و حمایت‌گرانه بهترین کمک را به کودکان ارائه دهیم. خوشبختانه، بیشتر کودکان حتی آن‌ها که فقدان یا بیماری را تجربه کرده‌اند، تاب‌آوری خوبی دارند. البته با فراهم کردن محیطی باز و پذیرا که در آن بتوانند سؤالات خود را به‌راحتی بپرسند، می‌توانیم به کودکان کمک کنیم تا با شرایط استرس‌آور و تجارب ناراحت‌کننده تطابق پیدا کنند و به‌ این‌ترتیب احتمال وقوع مشکلات هیجانی را در آینده کمتر کنیم.

انتهای پیام/