به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره آل عمران سومین سوره قرآن است و در جزء سوم و چهارم آن قرار دارد.

محتوای این سوره درباره دعوت مؤمنان به اتحاد و صبر در برابر دشمنان اسلام است.

توحید، صفات خداوند، معاد، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر، تولی، تبری و حج در سوره آل عمران مورد بررسی قرار گرفته و به بیان تاریخ زندگی انبیایی مانند آدم، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و داستان حضرت مریم و عبرت‌های غزوه احد و غزوه بدر نیز پرداخته شده است.

آیات اعتصام، محکم و متشابه، کظم غیظ، مباهله و آیات ربنا از جمله آیات مشهور سوره آل عمران است. چندین آیه این سوره نیز در بردارنده احکام فقهی است.

پیامبر (ص) درباره فضیلت خواندن سوره آل عمران می‌فرماید: هر کس سوره آل عمران را بخواند، خداوند برای هر آیه از آن امانى براى گذشت از پل دوزخ به او عطا می‌کند و هر کس سوره آل عمران را در روز جمعه بخواند تا وقتى که خورشید غروب کند خدا و فرشتگان براى او درود مى‌‏فرستند.

فایل صوتی تلاوت آیات ۱۵۶ تا ۲۰۰ سوره آل عمران با صدای ابوبکر شاطری

متن آیاتی از سوره آل عمران همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ کَفَرُ‌وا وَقَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ إِذَا ضَرَ‌بُوا فِی الْأَرْ‌ضِ أَوْ کَانُوا غُزًّى لَّوْ کَانُوا عِندَنَا مَا مَاتُوا وَمَا قُتِلُوا لِیَجْعَلَ اللَّـهُ ذَٰلِکَ حَسْرَ‌ةً فِی قُلُوبِهِمْ ۗ وَاللَّـهُ یُحْیِی وَیُمِیتُ ۗ وَاللَّـهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿١٥٦﴾

اى کسانى که ایمان آورده‌اید، همچون کسانى نباشید که کفر ورزیدند؛ و به برادرانشان - هنگامى که به سفر رفته [و در سفر مردند]و یا جهادگر شدند [و کشته شدند]، گفتند: «اگر نزد ما [مانده]بودند، نمى‌مردند و کشته نمى‌شدند.» [شما چنین سخنانى مگویید]تا خدا آن را در دلهایشان حسرتى قرار دهد؛ و خدا [ست که]زنده مى‌کند و مى‌میراند، و خدا [ست که]به آنچه مى‌کنید بیناست. (۱۵۶)

وَلَئِن قُتِلْتُمْ فِی سَبِیلِ اللَّـهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَ‌ةٌ مِّنَ اللَّـهِ وَرَ‌حْمَةٌ خَیْرٌ مِّمَّا یَجْمَعُونَ ﴿١٥٧﴾

و اگر در راه خدا کشته شوید یا بمیرید، قطعاً آمرزش خدا و رحمت او از [همه]آنچه [آنان]جمع مى‌کنند بهتر است. (۱۵۷)

وَلَئِن مُّتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّـهِ تُحْشَرُ‌ونَ ﴿١٥٨﴾

و اگر [در راه جهاد]بمیرید یا کشته شوید، قطعاً به سوى خدا گردآورده خواهید شد. (۱۵۸)

فَبِمَا رَ‌حْمَةٍ مِّنَ اللَّـهِ لِنتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ کُنتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ ۖ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْ‌هُمْ فِی الْأَمْرِ ۖ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّـهِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ ﴿١٥٩﴾

پس به [برکت]رحمت الهى، با آنان نرمخو [و پُرمِهر]شدى، و اگر تندخو و سختدل بودى قطعاً از پیرامون تو پراکنده مى‌شدند. پس، از آنان درگذر و برایشان آمرزش بخواه، و در کار [ها]با آنان مشورت کن، و، چون تصمیم گرفتى بر خدا توکل کن، زیرا خداوند توکل‌کنندگان را دوست مى‌دارد. (۱۵۹)

إِن یَنصُرْ‌کُمُ اللَّـهُ فَلَا غَالِبَ لَکُمْ ۖ وَإِن یَخْذُلْکُمْ فَمَن ذَا الَّذِی یَنصُرُ‌کُم مِّن بَعْدِهِ ۗ وَعَلَى اللَّـهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ﴿١٦٠﴾

اگر خدا شما را یارى کند، هیچ کس بر شما غالب نخواهد شد؛ و اگر دست از یارى شما بردارد، چه کسى بعد از او شما را یارى خواهد کرد؟ و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند. (۱۶۰)

وَمَا کَانَ لِنَبِیٍّ أَن یَغُلَّ ۚ وَمَن یَغْلُلْ یَأْتِ بِمَا غَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۚ ثُمَّ تُوَفَّىٰ کُلُّ نَفْسٍ مَّا کَسَبَتْ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿١٦١﴾

و هیچ پیامبرى را نسزد که خیانت ورزد، و هر کس خیانت ورزد، روز قیامت با آنچه در آن خیانت کرده بیاید؛ آنگاه به هر کس [پاداش]آنچه کسب کرده، به تمامى داده مى‌شود، و بر آنان ستم نرود. (۱۶۱)

أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِ‌ضْوَانَ اللَّـهِ کَمَن بَاءَ بِسَخَطٍ مِّنَ اللَّـهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ ۚ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿١٦٢﴾

آیا کسى که خشنودى خدا را پیروى مى‌کند، چون کسى است که به خشمى از خدا دچار گردیده و جایگاهش جهنم است؟ و چه بد بازگشتگاهى است. (۱۶۲)

هُمْ دَرَ‌جَاتٌ عِندَ اللَّـهِ ۗ وَاللَّـهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ ﴿١٦٣﴾

هر یک از ایشان را نزد خداوند درجاتى است، و خدا به آنچه مى‌کنند بیناست. (۱۶۳)

لَقَدْ مَنَّ اللَّـهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَ‌سُولًا مِّنْ أَنفُسِهِمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَیُزَکِّیهِمْ وَیُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَإِن کَانُوا مِن قَبْلُ لَفِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ ﴿١٦٤﴾

به یقین، خدا بر مؤمنان منت نهاد [که]پیامبرى از خودشان در میان آنان برانگیخت، تا آیات خود را بر ایشان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت به آنان بیاموزد، قطعاً پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند. (۱۶۴)

أَوَلَمَّا أَصَابَتْکُم مُّصِیبَةٌ قَدْ أَصَبْتُم مِّثْلَیْهَا قُلْتُمْ أَنَّىٰ هَـٰذَا ۖ قُلْ هُوَ مِنْ عِندِ أَنفُسِکُمْ ۗ إِنَّ اللَّـهَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿١٦٥﴾

آیا، چون به شما [در نبرد اُحد]مصیبتى رسید - [با آنکه در نبرد بدر]دو برابرش را [به دشمنان خود]رساندید- گفتید: «این [مصیبت]از کجا [به ما رسید]؟» بگو: «آن از خود شما [و ناشى از بى‌انضباطى خودتان]است.» آرى! خدا به هر چیزى تواناست. (۱۶۵)

وَمَا أَصَابَکُمْ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللَّـهِ وَلِیَعْلَمَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١٦٦﴾

و روزى که [در اُحد]آن دو گروه با هم برخورد کردند، آنچه به شما رسید به اذن خدا بود [تا شما را بیازماید]و مؤمنان را معلوم بدارد؛ (۱۶۶)

وَلِیَعْلَمَ الَّذِینَ نَافَقُوا ۚ وَقِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْا قَاتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّـهِ أَوِ ادْفَعُوا ۖ قَالُوا لَوْ نَعْلَمُ قِتَالًا لَّاتَّبَعْنَاکُمْ ۗ هُمْ لِلْکُفْرِ یَوْمَئِذٍ أَقْرَ‌بُ مِنْهُمْ لِلْإِیمَانِ ۚ یَقُولُونَ بِأَفْوَاهِهِم مَّا لَیْسَ فِی قُلُوبِهِمْ ۗ وَاللَّـهُ أَعْلَمُ بِمَا یَکْتُمُونَ ﴿١٦٧﴾

همچنین کسانى را که دو رویى نمودند [نیز]معلوم بدارد؛ و به ایشان گفته شد: «بیایید در راه خدا بجنگید یا دفاع کنید.» گفتند: «اگر جنگیدن مى‌دانستیم مسلماً از شما پیروى مى‌کردیم.» آن روز، آنان به کفر نزدیکتر بودند تا به ایمان. به زبان خویش چیزى مى‌گفتند که در دلهایشان نبود، و خدا به آنچه مى‌نهفتند داناتر است. (۱۶۷)

الَّذِینَ قَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ وَقَعَدُوا لَوْ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُوا ۗ قُلْ فَادْرَ‌ءُوا عَنْ أَنفُسِکُمُ الْمَوْتَ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿١٦٨﴾

همان کسانى که [خود در خانه]نشستند و در باره دوستان خود گفتند: «اگر از ما پیروى مى‌کردند کشته نمى‌شدند.» بگو: «اگر راست مى‌گویید مرگ را از خودتان دور کنید.» (۱۶۸)

وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّـهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْیَاءٌ عِندَ رَ‌بِّهِمْ یُرْ‌زَقُونَ ﴿١٦٩﴾

هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شده‌اند، مرده مپندار، بلکه زنده‌اند که نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند. (۱۶۹)

فَرِ‌حِینَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّـهُ مِن فَضْلِهِ وَیَسْتَبْشِرُ‌ونَ بِالَّذِینَ لَمْ یَلْحَقُوا بِهِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿١٧٠﴾

به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند، و براى کسانى که از پى ایشانند و هنوز به آنان نپیوسته‌اند شادى مى‌کنند که نه بیمى بر ایشان است و نه اندوهگین مى‌شوند. (۱۷۰)

یَسْتَبْشِرُ‌ونَ بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللَّـهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّـهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿١٧١﴾

بر نعمت و فضل خدا و اینکه خداوند پاداش مؤمنان را تباه نمى‌گرداند، شادى مى‌کنند. (۱۷۱)

الَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِلَّـهِ وَالرَّ‌سُولِ مِن بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْ‌حُ ۚ لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِیمٌ ﴿١٧٢﴾

کسانى که [در نبرد اُحد]پس از آنکه زخم برداشته بودند، دعوت خدا و پیامبر [او]را اجابت کردند، براى کسانى از آنان که نیکى و پرهیزگارى کردند پاداشى بزرگ است. (۱۷۲)

الَّذِینَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَکُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِیمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّـهُ وَنِعْمَ الْوَکِیلُ ﴿١٧٣﴾

همان کسانى که [برخى از]مردم به ایشان گفتند: «مردمان براى [جنگ با]شما گرد آمده‌اند؛ پس، از آن بترسید.» و [لى این سخن]بر ایمانشان افزود و گفتند: «خدا ما را بس است و نیکو حمایتگرى است.» (۱۷۳)

فَانقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللَّـهِ وَفَضْلٍ لَّمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَاتَّبَعُوا رِ‌ضْوَانَ اللَّـهِ ۗ وَاللَّـهُ ذُو فَضْلٍ عَظِیمٍ ﴿١٧٤﴾

پس با نعمت و بخششى از جانب خدا، [از میدان نبرد]بازگشتند، در حالى که هیچ آسیبى به آنان نرسیده بود، و همچنان خشنودى خدا را پیروى کردند، و خداوند داراى بخششى عظیم است. (۱۷۴)

إِنَّمَا ذَٰلِکُمُ الشَّیْطَانُ یُخَوِّفُ أَوْلِیَاءَهُ فَلَا تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿١٧٥﴾

در واقع، این شیطان است که دوستانش را مى‌ترساند؛ پس اگر مؤمنید از آنان مترسید و از من بترسید. (۱۷۵)

وَلَا یَحْزُنکَ الَّذِینَ یُسَارِ‌عُونَ فِی الْکُفْرِ ۚ إِنَّهُمْ لَن یَضُرُّ‌وا اللَّـهَ شَیْئًا ۗ یُرِ‌یدُ اللَّـهُ أَلَّا یَجْعَلَ لَهُمْ حَظًّا فِی الْآخِرَ‌ةِ ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ﴿١٧٦﴾

و کسانى که در کفر مى‌کوشند، تو را اندوهگین نسازند؛ که آنان هرگز به خدا هیچ زیانى نمى‌رسانند. خداوند مى‌خواهد در آخرت براى آنان بهره‌اى قرار ندهد، و براى ایشان عذابى بزرگ است. (۱۷۶)

إِنَّ الَّذِینَ اشْتَرَ‌وُا الْکُفْرَ بِالْإِیمَانِ لَن یَضُرُّ‌وا اللَّـهَ شَیْئًا وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿١٧٧﴾

در حقیقت، کسانى که کفر را به [بهاى]ایمان خریدند، هرگز به خداوند هیچ زیانى نخواهند رسانید، و براى آنان عذابى دردناک است. (۱۷۷)

وَلَا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا أَنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِّأَنفُسِهِمْ ۚ إِنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدَادُوا إِثْمًا ۚ وَلَهُمْ عَذَابٌ مُّهِینٌ ﴿١٧٨﴾

و البته نباید کسانى که کافر شده‌اند تصور کنند اینکه به ایشان مهلت مى‌دهیم براى آنان نیکوست؛ ما فقط به ایشان مهلت مى‌دهیم تا بر گناه [خود]بیفزایند، و [آنگاه]عذابى خفت‌آور خواهند داشت. (۱۷۸)

مَّا کَانَ اللَّـهُ لِیَذَرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلَىٰ مَا أَنتُمْ عَلَیْهِ حَتَّىٰ یَمِیزَ الْخَبِیثَ مِنَ الطَّیِّبِ ۗ وَمَا کَانَ اللَّـهُ لِیُطْلِعَکُمْ عَلَى الْغَیْبِ وَلَـٰکِنَّ اللَّـهَ یَجْتَبِی مِن رُّ‌سُلِهِ مَن یَشَاءُ ۖ فَآمِنُوا بِاللَّـهِ وَرُ‌سُلِهِ ۚ وَإِن تُؤْمِنُوا وَتَتَّقُوا فَلَکُمْ أَجْرٌ عَظِیمٌ ﴿١٧٩﴾

خدا بر آن نیست که مؤمنان را به این [حالى]که شما بر آن هستید، واگذارد، تا آنکه پلید را از پاک جدا کند؛ و خدا بر آن نیست که شما را از غیب آگاه گرداند، ولى خدا از میان فرستادگانش هر که را بخواهد برمى‌گزیند. پس، به خدا و پیامبرانش ایمان بیاورید؛ و اگر بگروید و پرهیزگارى کنید، براى شما پاداشى بزرگ خواهد بود. (۱۷۹)

وَلَا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّـهُ مِن فَضْلِهِ هُوَ خَیْرً‌ا لَّهُم ۖ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَّهُمْ ۖ سَیُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۗ وَلِلَّـهِ مِیرَ‌اثُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ ۗ وَاللَّـهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿١٨٠﴾

و کسانى که به آنچه خدا از فضل خود به آنان عطا کرده، بخل مى‌ورزند، هرگز تصور نکنند که آن [بخل]براى آنان خوب است، بلکه برایشان بد است. به زودى آنچه که به آن بخل ورزیده‌اند، روز قیامت طوق گردنشان مى‌شود. میراث آسمان‌ها و زمین از آنِ خداست، و خدا به آنچه مى‌کنید آگاه است. (۱۸۰)

لَّقَدْ سَمِعَ اللَّـهُ قَوْلَ الَّذِینَ قَالُوا إِنَّ اللَّـهَ فَقِیرٌ وَنَحْنُ أَغْنِیَاءُ ۘ سَنَکْتُبُ مَا قَالُوا وَقَتْلَهُمُ الْأَنبِیَاءَ بِغَیْرِ حَقٍّ وَنَقُولُ ذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِ‌یقِ ﴿١٨١﴾

مسلماً خداوند، سخن کسانى را که گفتند: «خدا نیازمند است و ما توانگریم»، شنید. به زودى آنچه را گفتند، و بناحق کشتنِ آنان پیامبران را، خواهیم نوشت و خواهیم گفت: «بچشید عذاب سوزان را.» (۱۸۱)

ذَٰلِکَ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیکُمْ وَأَنَّ اللَّـهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِیدِ ﴿١٨٢﴾

این [عقوبت]به خاطر کار و کردار پیشین شماست، [و گر نه]خداوند هرگز نسبت به بندگان [خود]بیدادگر نیست. (۱۸۲)

الَّذِینَ قَالُوا إِنَّ اللَّـهَ عَهِدَ إِلَیْنَا أَلَّا نُؤْمِنَ لِرَ‌سُولٍ حَتَّىٰ یَأْتِیَنَا بِقُرْ‌بَانٍ تَأْکُلُهُ النَّارُ ۗ قُلْ قَدْ جَاءَکُمْ رُ‌سُلٌ مِّن قَبْلِی بِالْبَیِّنَاتِ وَبِالَّذِی قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿١٨٣﴾

همانان که گفتند: «خدا با ما پیمان بسته که به هیچ پیامبرى ایمان نیاوریم تا براى ما قربانیى بیاورد که آتش [آسمانى]آن را [به نشانه قبول]بسوزاند.» بگو: «قطعاً پیش از من، پیامبرانى بودند که دلایل آشکار را با آنچه گفتید، براى شما آوردند. اگر راست مى گویید، پس چرا آنان را کشتید؟» (۱۸۳)

فَإِن کَذَّبُوکَ فَقَدْ کُذِّبَ رُ‌سُلٌ مِّن قَبْلِکَ جَاءُوا بِالْبَیِّنَاتِ وَالزُّبُرِ وَالْکِتَابِ الْمُنِیرِ ﴿١٨٤﴾

پس اگر تو را تکذیب کردند، بدان که پیامبرانى [هم]که پیش از تو، دلایل روشن و نوشته‌ها و کتاب روشن آورده بودند، تکذیب شدند. (۱۸۴)

کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ۗ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَ‌کُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۖ فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ ۗ وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُ‌ورِ ﴿١٨٥﴾

هر جاندارى چشنده [طعم]مرگ است، و همانا روز رستاخیز پاداشهایتان به طور کامل به شما داده مى‌شود. پس هر که را از آتش به دور دارند و در بهشت درآورند قطعاً کامیاب شده است؛ و زندگى دنیا جز مایه فریب نیست. (۱۸۵)

لَتُبْلَوُنَّ فِی أَمْوَالِکُمْ وَأَنفُسِکُمْ وَلَتَسْمَعُنَّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ مِن قَبْلِکُمْ وَمِنَ الَّذِینَ أَشْرَ‌کُوا أَذًى کَثِیرً‌ا ۚ وَإِن تَصْبِرُ‌وا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ ذَٰلِکَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ ﴿١٨٦﴾

قطعاً در مال‌ها و جانهایتان آزموده خواهید شد، و از کسانى که پیش از شما به آنان کتاب داده شده و [نیز]از کسانى که به شرک گراییده‌اند، [سخنان دل]آزار بسیارى خواهید شنید، و [لى]اگر صبر کنید و پرهیزگارى نمایید، این [ایستادگى]حاکى از عزم استوار [شما]در کارهاست. (۱۸۶)

وَ إِذْ أَخَذَ اللَّـهُ مِیثَاقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ لَتُبَیِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَلَا تَکْتُمُونَهُ فَنَبَذُوهُ وَرَ‌اءَ ظُهُورِ‌هِمْ وَاشْتَرَ‌وْا بِهِ ثَمَنًا قَلِیلًا ۖ فَبِئْسَ مَا یَشْتَرُ‌ونَ ﴿١٨٧﴾

و [یاد کن]هنگامى را که خداوند از کسانى که به آنان کتاب داده شده، پیمان گرفت که حتماً باید آن را [به وضوح]براى مردم بیان نمایید و کتمانش مکنید. پس، آن [عهد]را پشت سر خود انداختند و در برابر آن، بهایى ناچیز به دست آوردند، و چه بد معامله‌اى کردند. (۱۸۷)

لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَ‌حُونَ بِمَا أَتَوا وَّیُحِبُّونَ أَن یُحْمَدُوا بِمَا لَمْ یَفْعَلُوا فَلَا تَحْسَبَنَّهُم بِمَفَازَةٍ مِّنَ الْعَذَابِ ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿١٨٨﴾

البته گمان مبر کسانى که بدانچه کرده‌اند شادمانى مى‌کنند و دوست دارند به آنچه نکرده‌اند مورد ستایش قرار گیرند، قطعاً گمان مبر که براى آنان نجاتى از عذاب است، [که]عذابى دردناک خواهند داشت. (۱۸۸)

وَلِلَّـهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ ۗ وَاللَّـهُ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿١٨٩﴾

و فرمانروایى آسمان‌ها و زمین از آنِ خداست، و خداوند بر هر چیزى تواناست. (۱۸۹)

إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ وَاخْتِلَافِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ لَآیَاتٍ لِّأُولِی الْأَلْبَابِ ﴿١٩٠﴾

مسلماً در آفرینش آسمان‌ها و زمین، و در پى یکدیگر آمدن شب و روز، براى خردمندان نشانه‌هایى [قانع کننده]است. (۱۹۰)

الَّذِینَ یَذْکُرُ‌ونَ اللَّـهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُ‌ونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ رَ‌بَّنَا مَا خَلَقْتَ هَـٰذَا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ﴿١٩١﴾

همانان که خدا را [در همه احوال]ایستاده و نشسته، و به پهلو آرمیده یاد مى‌کنند، و در آفرینش آسمان‌ها و زمین مى‌اندیشند [که:]پروردگارا، این‌ها را بیهوده نیافریده‌اى؛ منزهى تو! پس ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار. (۱۹۱)

رَ‌بَّنَا إِنَّکَ مَن تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَیْتَهُ ۖ وَمَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنصَارٍ ﴿١٩٢﴾

پروردگارا، هر که را تو در آتش درآورى، یقیناً رسوایش کرده‌اى، و براى ستمکاران یاورانى نیست. (۱۹۲)

رَّ‌بَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی لِلْإِیمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَ‌بِّکُمْ فَآمَنَّا ۚ رَ‌بَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَکَفِّرْ عَنَّا سَیِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَ‌ارِ ﴿١٩٣﴾

پروردگارا، ما شنیدیم که دعوتگرى به ایمان فرا مى‌خواند که: «به پروردگار خود ایمان آورید»، پس ایمان آوردیم. پروردگارا، گناهان ما را بیامرز، و بدیهاى ما را بزداى و ما را در زمره نیکان بمیران. (۱۹۳)

رَ‌بَّنَا وَآتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلَىٰ رُ‌سُلِکَ وَلَا تُخْزِنَا یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۗ إِنَّکَ لَا تُخْلِفُ الْمِیعَادَ ﴿١٩٤﴾

پروردگارا، و آنچه را که به وسیله فرستادگانت به ما وعده داده‌اى به ما عطا کن، و ما را روز رستاخیز رسوا مگردان، زیرا تو وعده‌ات را خلاف نمى‌کنى. (۱۹۴)

فَاسْتَجَابَ لَهُمْ رَ‌بُّهُمْ أَنِّی لَا أُضِیعُ عَمَلَ عَامِلٍ مِّنکُم مِّن ذَکَرٍ أَوْ أُنثَىٰ ۖ بَعْضُکُم مِّن بَعْضٍ ۖ فَالَّذِینَ هَاجَرُ‌وا وَأُخْرِ‌جُوا مِن دِیَارِ‌هِمْ وَأُوذُوا فِی سَبِیلِی وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لَأُکَفِّرَ‌نَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ثَوَابًا مِّنْ عِندِ اللَّـهِ ۗ وَاللَّـهُ عِندَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ ﴿١٩٥﴾

پس، پروردگارشان دعاى آنان را اجابت کرد [و فرمود که:]من عمل هیچ صاحب عملى از شما را، از مرد یا زن، که همه از یکدیگرید، تباه نمى‌کنم؛ پس، کسانى که هجرت کرده و از خانه‌هاى خود رانده شده و در راه من آزار دیده و جنگیده و کشته شده‌اند، بدیهایشان را از آنان مى‌زدایم، و آنان را در باغهایى که از زیرِ [درختان]آن نهر‌ها روان است درمى‌آورم؛ [این]پاداشى است از جانب خدا و پاداش نیکو نزد خداست. (۱۹۵)

لَا یَغُرَّ‌نَّکَ تَقَلُّبُ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا فِی الْبِلَادِ ﴿١٩٦﴾

مبادا رفت و آمد [و جنب و جوش]کافران در شهر‌ها تو را دستخوش فریب کند. (۱۹۶)

مَتَاعٌ قَلِیلٌ ثُمَّ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ ۚ وَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿١٩٧﴾

این کالاى ناچیز و برخوردارىِ اندکى است؛ سپس جایگاهشان دوزخ است، و چه بد قرارگاهى است. (۱۹۷)

لَـٰکِنِ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَ‌بَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا نُزُلًا مِّنْ عِندِ اللَّـهِ ۗ وَمَا عِندَ اللَّـهِ خَیْرٌ لِّلْأَبْرَ‌ارِ ﴿١٩٨﴾

ولى کسانى که پرواى پروردگارشان را پیشه ساخته‌اند باغهایى خواهند داشت که از زیر [درختان]آن نهر‌ها روان است. در آنجا جاودانه بمانند؛ [این]پذیرایى از جانب خداست، و آنچه نزد خداست براى نیکان بهتر است. (۱۹۸)

وَإِنَّ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ لَمَن یُؤْمِنُ بِاللَّـهِ وَمَا أُنزِلَ إِلَیْکُمْ وَمَا أُنزِلَ إِلَیْهِمْ خَاشِعِینَ لِلَّـهِ لَا یَشْتَرُ‌ونَ بِآیَاتِ اللَّـهِ ثَمَنًا قَلِیلًا ۗ أُولَـٰئِکَ لَهُمْ أَجْرُ‌هُمْ عِندَ رَ‌بِّهِمْ ۗ إِنَّ اللَّـهَ سَرِ‌یعُ الْحِسَابِ ﴿١٩٩﴾

و البته از میان اهل کتاب کسانى هستند که به خدا و بدانچه به سوى شما نازل شده و به آنچه به سوى خودشان فرود آمده ایمان دارند، در حالى که در برابر خدا خاشعند، و آیات خدا را به بهاى ناچیزى نمى‌فروشند. اینانند که نزد پروردگارشان پاداش خود را خواهند داشت. آرى! خدا زودشمار است. (۱۹۹)

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اصْبِرُ‌وا وَصَابِرُ‌وا وَرَ‌ابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّـهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿٢٠٠﴾

اى کسانى که ایمان آورده‌اید، صبر کنید و ایستادگى ورزید و مرز‌ها را نگهبانى کنید و از خدا پروا نمایید، امید است که رستگار شوید. (۲۰۰)

انتهای پیام/