به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در نوشتار حاضر قصد داریم نگاهی گذرا به برخی از عوامل موجود داشته باشیم. چنانچه این موضوع برایتان جذابیت دارد، دعوت میکنیم با ادامه مطلب همراه دیجیاتو باشید.
گیربکس اتوماتیک یا خودکار در دهه ۱۹۳۰ میلادی توسط جنرال موتورز ابداع شد، ولی تا پس از جنگ جهانی دوم خبری از تجاری سازی و تولید انبوه آن نبود. در ابتدا نمونههای تولیدی ساختار سادهای داشته و از لحاظ عملکرد هم کاملا تنبل و کند بودند، به همین جهت خودروهای به اصطلاح اتوماتیک از شتاب کمتری برخوردار بوده و در عین حال مصرف سوخت بیشتری داشتند.
در آن دوران گیربکسهای دستی به راحتی بر نمونههای خودکار غلبه میکردند، این امر به مکانیسم متفاوت انتقال گشتاور مربوط میشد. شاید بدانید که در یک گیربکس دستی، تمام گشتاور تولیدی موتور به سمت چرخها هدایت میشود؛ اما در گیربکسهای خودکار قدیمی به خاطر استفاده از مبدل هیدرولیکی، پمپ و توربین، بخشی از گشتاور تولیدی موتور هدر میرود.
مقایسه عملکرد گیربکس اتوماتیک و دستی
استفاده از چنین ساختاری باعث شد که گیربکسهای خودکار برای چند دهه نتوانند کارایی و عملکردی مشابه با نمونههای دستی ارایه کنند. وقتی که دور موتور بالا میرود، در این گیربکسها لغزش سیالات افزایش یافته و توربین به حرکت در میآید؛ چرخش دوربین هم در نهایت منجر به حرکت چرخها میشود.
با تغییر شدت لغزش، گیربکس خودکار هیدرولیکی اقدام به تعویض دنده میکند. از آنجایی که در این گیربکسها ارتباط مستقیمی بین پمپ و توربین وجود ندارد، در نمونههای اولیه میزان راندمان کمتر از ۸۰ درصد بود.
پیشرفتهای چشمگیر در ۱۵ سال گذشته
در ۱۵ سال گذشته گامهای بزرگی در راستای بهبود راندمان گیربکسهای خودکار برداشته شده و مهندسان توانسته اند تکنولوژیهای مربوطه را تا حد قابل ملاحظهای ارتقا دهند. پیشرفتهای موجود به اندازهای چشمگیر هستند که گیربکسهای خودکار از نمونههای دستی پیشی گرفته و عملکرد بهتری ارایه میکنند.
مقایسه عملکرد گیربکس اتوماتیک و دستی
گیربکسهای خودکار اکنون مثل همتایان دستی توانایی منتقل کردن ۱۰۰ درصد گشتاور دریافتی را دارند. این امر از طریق افزایش نسبت دنده ها، ظهور کنترل کنندههای الکترونیکی و بکارگیری مبدل گشتاور قفل شونده میسر شده است.
احتمالا میدانید که خودروسازانی مثل مرسدس بنز، لکسس، فورد و رنجرور الان مدلهایی را با گیربکس ۸، ۹ و حتی ۱۰ سرعته تولید میکنند. این گیربکسها به موتور خودرو اجازه میدهند در همه دورها بهینه عمل نموده و راندمانی مشابه با دور ۱۵۰۰ داشته باشد.
کنترل کنندههای الکترونیکی کامپیوتر خودرو را قادر میسازند در لحظهای که توسط موتور مشخص میشود، دنده را عوض کنند. به دلیل این که این کنترل کنندهها با کنترل کنندههای موتور در ارتباط هستند، میتوانند بهترین و دقیقترین زمان را برای تعویض دنده معین کنند. ناگفته پیداست این زمانبندی سیستماتیک در مقایسه با قوه تشخیص راننده، دقت بسیار بیشتری دارد.
تمامی کنترل کنندههای الکترونیکی با مبدل گشتاور قفل شونده که اتصالات مکانیکی در داخل گیربکس ایجاد میکند، در ارتباط هستند. این مبدل از طریق اتصال پمپ و توربین نقشی اساسی در رساندن راندمان گیربکسهای خودکار به سطحی برابر با نمونههای دستی ایفا میکند.
طبق آمار اینک تنها ۳.۱ درصد از خودروهای فروخته شده در آمریکا به گیربکس دستی مجهز هستند. از این رو نوجوانان دیگر دلیلی برای یادگیری رانندگی با مدلهای دستی نمیبینند.
گیربکسهای خودکار نه تنها در جادهها و خیابانهای داخل شهری بهتر عمل میکنند، بلکه هنگام رانندگی در مسیرهای آفرود نیز با انتخاب دندههای صحیح، برتری خود را به رخ میکشند. این امر در خودروهای باری سنگین هم به خوبی نمایان میشود.
حال شاید بگویید "اتومبیلهای معمولی به خاطر تسهیل فرایندهای رانندگی به گیربکسهای اتوماتیک تجهیز میشوند، اما ابرخودروها همیشه به گیربکسهای دستی وفادار باقی خواهند ماند. " این گفته درست نیست، چرا که دیگر امکان خرید مدلی از فراری، لامبورگینی یا مکلارن با گیربکس دستی وجود ندارد.
حالا دوباره به سوال مطرح شده در ابتدای مطلب باز میگردیم، اینکه چطور شد گیربکسهای خودکار بر نمونههای دستی غلبه کردند؟ به طور خلاصه باید گفت ترکیب نبوغ مهندسین با سرعت رعدآسای پردازش دیجیتال سبب شده گیربکسهای خودکار واکنشهای بهتری از خود نشان داده و به لطف زمانبندی بسیار دقیق هر لحظه بهترین دنده را انتخاب کنند. به عبارت دیگر عموم رانندگان هیچوقت نمیتوانند همانند کامپیوترهای کنترل کننده یک گیربکس اتوماتیک عمل نموده و در زمینههایی مثل تعویض به موقع و سریع دنده، بهبود مصرف سوخت و بهره برداری حداکثری از نیروی موتور آنها را شکست دهند.
منبع: دیجیتو
انتهای پیام/