به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره زمر سی و نهمین سوره قرآن است و در جزء بیست و سوم و بیست و چهارم آن قرار دارد.

این سوره با بیان آثار توحید و مبرّا دانستن خداوند از داشتن فرزند شروع می‌شود و از پیامبر (ص) می‌خواهد که دین خود را خالص کرده و اعتنایی به خدایان مشرکان نکند و به آنان اعلام کند که مأمور به توحید و اخلاص در دین است.

بر اساس روایات، هر کس سوره زمر را تلاوت کند خداوند امید او را در روز قیامت قطع نمی‌کند و به او پاداش خائفان از خود را عطا می‌کند.

امام صادق (ع) درباره فضیلت سوره زمر می‌فرماید: هر کس سوره زمر را در روز یا شب تلاوت کند و کلماتش را به آسانی و به آرامی بر زبان جاری کند، خداوند شرف دنیا و آخرت را به وی عطا می‌کند و او را بدون مال و فامیل عزیز می‌گرداند به حدی که هر کس او را ببیند، بزرگ شمارد و حشمتش او را بگیرد و جسمش را بر آتش دوزخ حرام سازد.

فایل صوتی تلاوت سوره زمر با صدای شهریار پرهیزگار

متن سوره زمر همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

تَنْزِیلُ الْکِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ(۱)
نازل شدن این کتاب از جانب خداى شکست‏ ناپذیر سنجیده‏ کار است (۱)

إِنَّا أَنْزَلْنَا إِلَیْکَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّینَ(۲)
ما این کتاب را به حق به سوى تو فرود آوردیم پس خدا را در حالى که اعتقاد خود را براى او خالص‏کننده‏ اى عبادت کن (۲)

أَلَا لِلَّهِ الدِّینُ الْخَالِصُ وَ الَّذِینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءَ مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِیُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى إِنَّ اللَّهَ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فِی مَا هُمْ فِیهِ یَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی مَنْ هُوَ کَاذِبٌ کَفَّارٌ(۳)
آگاه باشید آیین پاک از آن خداست و کسانى که به جاى او دوستانى براى خود گرفته‏ اند به این بهانه که ما آن‌ها را جز براى اینکه ما را هر چه بیشتر به خدا نزدیک گردانند نمى ‏پرستیم البته خدا میان آنان در باره آنچه که بر سر آن اختلاف دارند داورى خواهد کرد در قیقت‏ خدا آن کسى را که دروغ‏پرداز ناسپاس است هدایت نمى ‏کند (۳)

لَوْ أَرَادَ اللَّهُ أَنْ یَتَّخِذَ وَلَدًا لَاصْطَفَى مِمَّا یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ سُبْحَانَهُ هُوَ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ(۴)
اگر خدا مى‏ خواست براى خود فرزندى بگیرد قطعا از میان آنچه خلق مى ‏کند آنچه را مى‏ خواست برمى‏ گزید منزه است او اوست‏ خداى یگانه قهار (۴)

خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ یُکَوِّرُ اللَّیْلَ عَلَى النَّهَارِ وَیُکَوِّرُ النَّهَارَ عَلَى اللَّیْلِ وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ کُلٌّ یَجْرِی لِأَجَلٍ مُسَمًّى أَلَا هُوَ الْعَزِیزُ الْغَفَّارُ(۵)
آسمان‌ها و زمین را به حق آفرید شب را به روز درمى ‏پیچد و روز را به شب درمى ‏پیچد و آفتاب و ماه را تسخیر کرد هر کدام تا مدتى معین روانند آگاه باش که او همان شکست‏ ناپذیر آمرزنده است (۵)

خَلَقَکُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَ أَنْزَلَ لَکُمْ مِنَ الْأَنْعَامِ ثَمَانِیَةَ أَزْوَاجٍ یَخْلُقُکُمْ فِی بُطُونِ أُمَّهَاتِکُمْ خَلْقًا مِنْ بَعْدِ خَلْقٍ فِی ظُلُمَاتٍ ثَلَاثٍ ذَلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمْ لَهُ الْمُلْکُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ(۶)
شما را از نفسى واحد آفرید سپس جفتش را از آن قرار داد و براى شما از دام‌ها هشت قسم پدید آورد شما را در شکمهاى مادرانتان آفرینشى پس از آفرینشى دیگر در تاریکیهاى سه گانه م شیمه و رحم و شکم خلق کرد این است‏ خدا پروردگار شما فرمانروایى و حکومت مطلق از آن اوست‏ خدایى جز او نیست پس چگونه و کجا از حق برگردانیده مى ‏شوید (۶)

إِنْ تَکْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنْکُمْ وَ لَا یَرْضَى لِعِبَادِهِ الْکُفْرَ وَ إِنْ تَشْکُرُوا یَرْضَهُ لَکُمْ وَ لَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى ثُمَّ إِلَى رَبِّکُمْ مَرْجِعُکُمْ فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ(۷)
اگر کفر ورزید خدا از شما سخت بى ‏نیاز است و براى بندگانش کفران را خوش نمى دارد و اگر سپاس دارید آن را براى شما مى ‏پسندد و هیچ بردارنده‏ اى بار گناه دیگرى را برنمى دارد آنگاه بازگشت‏ شما به سوى پروردگارتان است و شما را به آنچه میکردید خبر خواهد داد که او به راز دل‌ها داناست (۷)

وَ إِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِیبًا إِلَیْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِیَ مَا کَانَ یَدْعُو إِلَیْهِ مِنْ قَبْلُ وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَنْدَادًا لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِکُفْرِکَ قَلِیلًا إِنَّکَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ(۸)
و چون به انسان آسیبى رسد پروردگارش را در حالى که به سوى او بازگشت‏ کننده است مى‏ خواند سپس چون او را از جانب خود نعمتى عطا کند آن مصیبتى را که در رفع آن پیشتر به درگاه او دعا میکرد فراموش مى ‏نماید و براى خدا همتایانى قرار مى‏ دهد تا خود و دیگران را از راه او گمراه گرداند بگو به کفرت اندکى برخوردار شو که تو از اهل آتشى (۸)

أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللَّیْلِ سَاجِدًا وَ قَائِمًا یَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ یَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَالَّذِینَ لَا یَعْلَمُونَ إِنَّمَا یَتَذَکَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ(۹)
آیا چنین کسى بهتر است یا آن کسى که او در طول شب در سجده و قیام اطاعت خدا مى ‏کند و از آخرت مى‏ ترسد و رحمت پروردگارش را امید دارد بگو آیا کسانى که مى‏ دانند و کسانى که نمى‏ دانند یکسانند تنها خردمندانند که پندپذیرند (۹)

قُلْ یَا عِبَادِ الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا رَبَّکُمْ لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا فِی هَذِهِ الدُّنْیَا حَسَنَةٌ وَ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةٌ إِنَّمَا یُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسَابٍ(۱۰)
بگو اى بندگان من که ایمان آورده‏ اید از پروردگارتان پروا بدارید براى کسانى که در این دنیا خوبى کرده‏ اند نیکى خواهد بود و زمین خدا فراخ است بى‏ تردید شکیبایان پاداش خود را بى‏حساب و به تمام خواهند یافت (۱۰)

قُلْ إِنِّی أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّینَ(۱۱)
بگو من مامورم که خدا را در حالى که آیینم را براى او خالص گردانیده‏ ام بپرستم (۱۱)

وَ أُمِرْتُ لِأَنْ أَکُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِینَ(۱۲)
و مامورم که نخستین مسلمانان باشم (۱۲)

قُلْ إِنِّی أَخَافُ إِنْ عَصَیْتُ رَبِّی عَذَابَ یَوْمٍ عَظِیمٍ(۱۳)
بگو من اگر به پروردگارم عصیان ورزم از عذاب روزى هولناک مى‏ ترسم (۱۳)

قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصًا لَهُ دِینِی(۱۴)
بگو خدا را مى ‏پرستم در حالى که دینم را براى او بى‏آلایش مى‏ گردانم (۱۴)

فَاعْبُدُوا مَا شِئْتُمْ مِنْ دُونِهِ قُلْ إِنَّ الْخَاسِرِینَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ أَهْلِیهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَلَا ذَلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ(۱۵)
پس هر چه را غیر از او مى‏ خواهید بپرستید ولى به آنان بگو زیانکاران در حقیقت کسانى‏ اند که به خود و کسانشان در روز قیامت زیان رسانده‏ اند آرى این همان خسران آشکار است (۱۵)

لَهُمْ مِنْ فَوْقِهِمْ ظُلَلٌ مِنَ النَّارِ وَ مِنْ تَحْتِهِمْ ظُلَلٌ ذَلِکَ یُخَوِّفُ اللَّهُ بِهِ عِبَادَهُ یَا عِبَادِ فَاتَّقُونِ(۱۶)
آن‌ها از بالاى سرشان چترهایى از آتش خواهند داشت و از زیر پایشان نیز طبق‏هایى آتشین است این کیفرى است که خدا بندگانش را به آن بیم مى‏ دهد اى بندگان من از من بترسید (۱۶)

وَ الَّذِینَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ یَعْبُدُوهَا وَ أَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَى فَبَشِّرْ عِبَادِ(۱۷)
ولى آنان که خود را از طاغوت به دور مى دارند تا مبادا او را بپرستند و به سوى خدا بازگشته‏ اند آنان را مژده باد پس بشارت ده به آن بندگان من که (۱۷)

الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولَئِکَ الَّذِینَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَ أُولَئِکَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ (۱۸)
به سخن گوش فرامى‏ دهند و بهترین آن را پیروى مى کنند اینانند که خدایشان راه نموده و اینانند همان خردمندان (۱۸)

أَفَمَنْ حَقَّ عَلَیْهِ کَلِمَةُ الْعَذَابِ أَفَأَنْتَ تُنْقِذُ مَنْ فِی النَّارِ(۱۹)
پس آیا کسى که فرمان عذاب بر او واجب آمده کجا روى رهایى دارد آیا تو کسى را که در آتش است مى ‏رهانى (۱۹)

لَکِنِ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ غُرَفٌ مِنْ فَوْقِهَا غُرَفٌ مَبْنِیَّةٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَعْدَ اللَّهِ لَا یُخْلِفُ اللَّهُ الْمِیعَادَ(۲۰)
لیکن کسانى که از پروردگارشان پروا داشتند براى ایشان غرفه ‏هایى است که بالاى آن‌ها غرفه ‏هایى دیگر بنا شده است نهر‌ها از زیر آن روان است وعده خداست‏ خدا خلاف وعده نمى ‏کند (۲۰)

أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَلَکَهُ یَنَابِیعَ فِی الْأَرْضِ ثُمَّ یُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا مُخْتَلِفًا أَلْوَانُهُ ثُمَّ یَهِیجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ یَجْعَلُهُ حُطَامًا إِنَّ فِی ذَلِکَ لَذِکْرَى لِأُولِی الْأَلْبَابِ(۲۱)
مگر ندیده‏ اى که خدا از آسمان آبى فرود آورد پس آن را به چشمه ‏هایى که در طبقات زیرین زمین است راه داد آنگاه به وسیله آن کشتزارى را که رنگهاى آن گوناگون است بیرون مى ‏آورد سپس خشک مى‏ گردد آنگاه آن را زرد مى ‏بینى سپس خاشاکش مى‏ گرداند قطعا در این دگرگونیها براى صاحبان خرد عبرتى است (۲۱)

أَفَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ فَهُوَ عَلَى نُورٍ مِنْ رَبِّهِ فَوَیْلٌ لِلْقَاسِیَةِ قُلُوبُهُمْ مِنْ ذِکْرِ اللَّهِ أُولَئِکَ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ(۲۲)
پس آیا کسى که خدا سینه‏ اش را براى پذیرش اسلام گشاده و در نتیجه برخوردار از نورى از جانب پروردگارش مى‏ باشد همانند فرد تاریکدل است پس واى بر آنان که از سخت‏ دلى یاد خدا نمى کنند اینانند که در گمراهى آشکارند (۲۲)

اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِیثِ کِتَابًا مُتَشَابِهًا مَثَانِیَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِینُ جُلُودُهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ إِلَى ذِکْرِ اللَّهِ ذَلِکَ هُدَى اللَّهِ یَهْدِی بِهِ مَنْ یَشَاءُ وَ مَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ (۲۳)
خدا زیباترین سخن را به صورت کتابى متشابه متضمن وعد و وعید نازل کرده است آنان که از پروردگارشان مى‏ هراسند پوست بدنشان از آن به لرزه مى‏ افتد سپس پوستشان و دلشان به یاد خدا نرم مى‏ گردد این است هدایت‏ خدا هر که را بخواهد به آن راه نماید و هر که را خدا گمراه کند او را راهبرى نیست (۲۳)

أَفَمَنْ یَتَّقِی بِوَجْهِهِ سُوءَ الْعَذَابِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ قِیلَ لِلظَّالِمِینَ ذُوقُوا مَا کُنْتُمْ تَکْسِبُونَ(۲۴)
پس آیا آن کس که به جاى دستها با چهره خود گزند عذاب را روز قیامت دفع مى ‏کند  مانند کسى است که از عذاب ایمن است و به ستمگران گفته مى ‏شود آنچه را که دستاوردتان بوده است بچشید (۲۴)

کَذَّبَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَأَتَاهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَیْثُ لَا یَشْعُرُونَ(۲۵)
کسانى هم که پیش از آنان بودند به تکذیب پرداختند و از آنجا که حدس نمى‏ زدند عذاب برایشان آمد (۲۵)

فَأَذَاقَهُمُ اللَّهُ الْخِزْیَ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَ لَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَکْبَرُ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ (۲۶)
پس خدا در زندگى دنیا رسوایى را به آنان چشانید و اگر مى‏ دانستند قطعا عذاب آخرت بزرگتر است (۲۶)

وَ لَقَدْ ضَرَبْنَا لِلنَّاسِ فِی هَذَا الْقُرْآنِ مِنْ کُلِّ مَثَلٍ لَعَلَّهُمْ یَتَذَکَّرُونَ(۲۷)
و در این قرآن از هر گونه مثلى براى مردم آوردیم باشد که آنان پندگیرند (۲۷)

قُرْآنًا عَرَبِیًّا غَیْرَ ذِی عِوَجٍ لَعَلَّهُمْ یَتَّقُونَ(۲۸)
قرآنى عربى بى‏ هیچ کژى باشد که آنان راه تقوا پویند (۲۸)

ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَجُلًا فِیهِ شُرَکَاءُ مُتَشَاکِسُونَ وَ رَجُلًا سَلَمًا لِرَجُلٍ هَلْ یَسْتَوِیَانِ مَثَلًا الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ(۲۹)
خدا مثلى زده است مردى است که چند خواجه ناسازگار در مالکیت او شرکت دارند و هر یک او را به کارى مى‏ گمارند و مردى است که تنها فرمانبر یک مرد است آیا این دو در مثل یکسانند سپاس خداى را نه بلکه بیشترشان نمى‏ دانند.

إِنَّکَ مَیِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَیِّتُونَ(۳۰)
قطعا تو خواهى مرد و آنان نیز خواهند مرد (۳۰)

ثُمَّ إِنَّکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عِنْدَ رَبِّکُمْ تَخْتَصِمُونَ(۳۱)
سپس شما روز قیامت پیش پروردگارتان مجادله خواهید کرد (۳۱)

فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن کَذَبَ عَلَى اللَّـهِ وَ کَذَّبَ بِالصِّدْقِ إِذْ جَاءَهُ ۚ أَلَیْسَ فِی جَهَنَّمَ مَثْوًى لِّلْکَافِرِ‌ینَ ﴿٣٢﴾

پس کیست ستمگرتر از آن کس که بر خدا دروغ بست و سخن راست را چون به سوى او آمد، دروغ پنداشت؟ آیا جاى کافران در جهنم نیست؟ (۳۲)

وَ الَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ وَ صَدَّقَ بِهِ ۙ أُولَـٰئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ ﴿٣٣﴾

و آن کس که راستى آورد و آن را باور کرد آنانند که خود پرهیزگارانند (۳۳)

لَهُم مَّا یَشَاءُونَ عِندَ رَ‌بِّهِمْ ۚ ذَٰلِکَ جَزَاءُ الْمُحْسِنِینَ ﴿٣٤﴾

براى آنان هر چه بخواهند پیش پروردگارشان خواهد بود این است پاداش نیکوکاران (۳۴)

لِیُکَفِّرَ اللَّـهُ عَنْهُمْ أَسْوَأَ الَّذِی عَمِلُوا وَ یَجْزِیَهُمْ أَجْرَ‌هُم بِأَحْسَنِ الَّذِی کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿٣٥﴾

تا خدا بدترین عملى را که کرده‌اند از ایشان بزداید و آنان را به بهترین کارى که مى‌کرده‌اند پاداش دهد (۳۵)

أَلَیْسَ اللَّـهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ ۖ وَ یُخَوِّفُونَکَ بِالَّذِینَ مِن دُونِهِ ۚ وَ مَن یُضْلِلِ اللَّـهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ ﴿٣٦﴾

آیا خدا کفایت‌کننده بنده‌اش نیست؟ و کافران تو را از آن‌ها که غیر اویند مى‌ترسانند و هر که را خدا گمراه گرداند برایش راهبرى نیست (۳۶)

وَ مَن یَهْدِ اللَّـهُ فَمَا لَهُ مِن مُّضِلٍّ ۗ أَلَیْسَ اللَّـهُ بِعَزِیزٍ ذِی انتِقَامٍ ﴿٣٧﴾

و هر که را خدا هدایت کند گمراه‌کننده‌اى ندارد مگر خدا نیست که نیرومند کیفرخواه است؟ (۳۷)

وَ لَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضَ لَیَقُولُنَّ اللَّـهُ ۚ قُلْ أَفَرَ‌أَیْتُم مَّا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّـهِ إِنْ أَرَ‌ادَنِیَ اللَّـهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ کَاشِفَاتُ ضُرِّ‌هِ أَوْ أَرَ‌ادَنِی بِرَ‌حْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِکَاتُ رَ‌حْمَتِهِ ۚ قُلْ حَسْبِیَ اللَّـهُ ۖ عَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ ﴿٣٨﴾

و اگر از آن‌ها بپرسى: چه کسى آسمان‌ها و زمین را خلق کرده؟ قطعا خواهند گفت: خدا بگو: هان چه تصور مى‌کنید اگر خدا بخواهد صدمه‌اى به من برساند آیا آنچه را به جاى خدا مى‌خوانید مى‌توانند صدمه او را برطرف کنند یا اگر او رحمتى براى من اراده کند آیا آن‌ها مى‌توانند رحمتش را بازدارند؟ بگو: خدا مرا بس است. اهل توکل تنها بر او توکل مى‌کنند (۳۸)

قُلْ یَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَکَانَتِکُمْ إِنِّی عَامِلٌ ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿٣٩﴾

بگو: اى قوم من، شما بر حسب امکانات خود عمل کنید من نیز عمل مى‌کنم پس به زودى خواهید دانست (۳۹)

مَن یَأْتِیهِ عَذَابٌ یُخْزِیهِ وَ یَحِلُّ عَلَیْهِ عَذَابٌ مُّقِیمٌ ﴿٤٠﴾

که چه کس را عذابى که رسوایش کند خواهد آمد و عذابى پایدار بر او نازل مى‌شود (۴۰)

إِنَّا أَنزَلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ لِلنَّاسِ بِالْحَقِّ ۖ فَمَنِ اهْتَدَىٰ فَلِنَفْسِهِ ۖ وَ مَن ضَلَّ فَإِنَّمَا یَضِلُّ عَلَیْهَا ۖ وَ مَا أَنتَ عَلَیْهِم بِوَکِیلٍ ﴿٤١﴾

ما این کتاب را براى رهبرى مردم به حق بر تو فروفرستادیم پس هر کس هدایت شود، به سود خود اوست و هر کس بیراهه رود تنها به زیان خودش گمراه مى‌شود و تو بر آن‌ها وکیل نیستى (۴۱)

اللَّـهُ یَتَوَفَّى الْأَنفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَ الَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنَامِهَا ۖ فَیُمْسِکُ الَّتِی قَضَىٰ عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ  یُرْ‌سِلُ الْأُخْرَ‌ىٰ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُ‌ونَ ﴿٤٢﴾

خدا روح مردم را هنگام مرگشان به تمامى باز مى‌ستاند و نیز روحى را که در موقع خوابش نمرده است قبض مى‌کند پس آن نفسى را که مرگ را بر او واجب کرده نگاه مى‌دارد و آن دیگر نفسها را تا هنگامى معین به سوى زندگى دنیا بازپس مى‌فرستد قطعا در این امر براى مردمى که مى‌اندیشند نشانه‌هایى از قدرت خداست (۴۲)

أَمِ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّـهِ شُفَعَاءَ ۚ قُلْ أَوَلَوْ کَانُوا لَا یَمْلِکُونَ شَیْئًا وَ لَا یَعْقِلُونَ ﴿٤٣﴾

آیا غیر از خدا شفاعتگرانى براى خود گرفته‌اند؟ بگو: آیا هر چند اختیار چیزى را نداشته باشند و نیندیشند؟ (۴۳)

قُل لِّلَّـهِ الشَّفَاعَةُ جَمِیعًا ۖ لَّهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۖ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْ‌جَعُونَ ﴿٤٤﴾

بگو: شفاعت، یکسره از آن خداست فرمانروایى آسمان‌ها و زمین خاص اوست؛ سپس به سوى او باز گردانیده مى‌شوید (۴۴)

وَ إِذَا ذُکِرَ اللَّـهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَ‌ةِ ۖ وَ إِذَا ذُکِرَ الَّذِینَ مِن دُونِهِ إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُ‌ونَ ﴿٤٥﴾

و چون خدا به تنهایى یاد شود دلهاى کسانى که به آخرت ایمان ندارند منزجر مى‌گردد و چون کسانى غیر از او یاد شوند بناگاه آنان شادمانى مى‌کنند (۴۵)

قُلِ اللَّـهُمَّ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ عَالِمَ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ أَنتَ تَحْکُمُ بَیْنَ عِبَادِکَ فِی مَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ﴿٤٦﴾

بگو: بار الها، اى پدیدآورنده آسمان‌ها و زمین، اى داناى نهان و آشکار، تو خود در میان بندگانت بر سر آنچه اختلاف مى‌کردند داورى مى‌کنى (۴۶)

وَ لَوْ أَنَّ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا مَا فِی الْأَرْ‌ضِ جَمِیعًا وَ مِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ مِن سُوءِ الْعَذَابِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۚ وَ بَدَا لَهُم مِّنَ اللَّـهِ مَا لَمْ یَکُونُوا یَحْتَسِبُونَ ﴿٤٧﴾

و اگر آنچه در زمین است یکسره براى کسانى که ظلم کرده‌اند باشد و نظیرش نیز با آن باشد قطعا همه آن را براى رهایى خودشان از سختى عذاب روز قیامت خواهند داد و آنچه تصورش را نمى‌کردند از جانب خدا بر ایشان آشکار مى‌گردد (۴۷)

وَ بَدَا لَهُمْ سَیِّئَاتُ مَا کَسَبُوا وَ حَاقَ بِهِم مَّا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿٤٨﴾

و نتیجه گناهانى که مرتکب شده‌اند برایشان ظاهر مى‌شود و آنچه را که بدان ریشخند مى‌کردند آن‌ها را فرا مى‌گیرد (۴۸)

فَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِّنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَىٰ عِلْمٍ ۚ بَلْ هِیَ فِتْنَةٌ وَلَـٰکِنَّ أَکْثَرَ‌هُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿٤٩﴾

و چون انسان را آسیبى رسد ما را فرا مى‌خواند سپس چون نعمتى از جانب خود به او عطا کنیم مى‌گوید: تن‌ها آن را به دانش خود یافته‌ام نه چنان است بلکه آن آزمایشى است ولى بیشترشان نمى‌دانند (۴۹)

قَدْ قَالَهَا الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ فَمَا أَغْنَىٰ عَنْهُم مَّا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿٥٠﴾

قطعا کسانى که پیش از آنان بودند نیزاین سخن را گفتند و آنچه به دست آورده بودند کارى برایشان نکرد (۵۰)

فَأَصَابَهُمْ سَیِّئَاتُ مَا کَسَبُوا ۚ وَ الَّذِینَ ظَلَمُوا مِنْ هَـٰؤُلَاءِ سَیُصِیبُهُمْ سَیِّئَاتُ مَا کَسَبُوا وَ مَا هُم بِمُعْجِزِینَ ﴿٥١﴾

تا آنکه کیفر آنچه مرتکب شده بودند بدیشان رسید و کسانى از این گروه که ستم کرده‌اند به زودى نتایج سوء آنچه مرتکب شده‌اند بدیشان خواهد رسید و آنان درمانده‌کننده ما نیستند (۵۱)

أَوَلَمْ یَعْلَمُوا أَنَّ اللَّـهَ یَبْسُطُ الرِّ‌زْقَ لِمَن یَشَاءُ وَ یَقْدِرُ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿٥٢﴾

آیا ندانسته‌اند که خداست که روزى را براى هر کس که بخواهد گشاده یا تنگ مى‌گرداند؟ قطعا در این اندازه‌گیرى براى مردمى که ایمان دارند نشانه‌هایى از حکمت است (۵۲)

قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَ‌فُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّ‌حْمَةِ اللَّـهِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّ‌حِیمُ ﴿٥٣﴾

بگو: اى بندگان من که بر خویشتن زیاده‌روى روا داشته‌اید از رحمت خدا نومید مشوید در حقیقت خدا همه گناهان را مى‌آمرزد که او خود آمرزنده مهربان است (۵۳)

وَ أَنِیبُوا إِلَىٰ رَ‌بِّکُمْ وَأَسْلِمُوا لَهُ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَکُمُ الْعَذَابُ ثُمَّ لَا تُنصَرُ‌ونَ ﴿٥٤﴾

و پیش از آنکه شما را عذاب در رسد و دیگر یارى نشوید به سوى پروردگارتان بازگردید و تسلیم او شوید (۵۴)

وَ اتَّبِعُوا أَحْسَنَ مَا أُنزِلَ إِلَیْکُم مِّن رَّ‌بِّکُم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِیَکُمُ الْعَذَابُ بَغْتَةً وَ أَنتُمْ لَا تَشْعُرُ‌ونَ ﴿٥٥﴾

و پیش از آنکه به طور ناگهانى و در حالى که حدس نمى‌زنید شما را عذاب در رسد نیکوترین چیزى را که از جانب پروردگارتان به سوى شما نازل آمده است پیروى کنید (۵۵)

أَن تَقُولَ نَفْسٌ یَا حَسْرَ‌تَىٰ عَلَىٰ مَا فَرَّ‌طتُ فِی جَنبِ اللَّـهِ وَ إِن کُنتُ لَمِنَ السَّاخِرِ‌ینَ ﴿٥٦﴾

تا آنکه مبادا کسى بگوید: دریغا بر آنچه در حضور خدا کوتاهى ورزیدم بى‌تردید من از ریشخندکنندگان بودم (۵۶)

أَوْ تَقُولَ لَوْ أَنَّ اللَّـهَ هَدَانِی لَکُنتُ مِنَ الْمُتَّقِینَ ﴿٥٧﴾

یا بگوید: اگر خدایم هدایت مى‌کرد مسلما از پرهیزگاران بودم (۵۷)

أَوْ تَقُولَ حِینَ تَرَ‌ى الْعَذَابَ لَوْ أَنَّ لِی کَرَّ‌ةً فَأَکُونَ مِنَ الْمُحْسِنِینَ ﴿٥٨﴾

یا  چون عذاب را ببیند، بگوید: کاش مرا برگشتى بود تا از نیکوکاران مى‌شدم (۵۸)

بَلَىٰ قَدْ جَاءَتْکَ آیَاتِی فَکَذَّبْتَ بِهَا وَ اسْتَکْبَرْ‌تَ وَ کُنتَ مِنَ الْکَافِرِ‌ینَ ﴿٥٩﴾

به او گویند:آرى، نشانه‌هاى من بر تو آمد و آن‌ها را تکذیب کردى و تکبر ورزیدى و از جمله کافران شدى (۵۹)

وَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ تَرَ‌ى الَّذِینَ کَذَبُوا عَلَى اللَّـهِ وُجُوهُهُم مُّسْوَدَّةٌ ۚ أَلَیْسَ فِی جَهَنَّمَ مَثْوًى لِّلْمُتَکَبِّرِ‌ینَ ﴿٦٠﴾

و روز قیامت کسانى را که بر خدا دروغ بسته‌اند رو سیاه مى‌بینى آیا جاى سرکشان در جهنم نیست؟ (۶۰)

وَ یُنَجِّی اللَّهُ الَّذِینَ اتَّقَوا بِمَفَازَتِهِمْ لَا یَمَسُّهُمُ السُّوءُ وَ لَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿۶۱﴾

و خدا کسانى را که تقوا پیشه کرده‌‏اند به [پاس]کارهایى که مایه رستگارى‏شان بوده نجات مى‌‏دهد عذاب به آنان نمى‌‏رسد و غمگین نخواهند گردید (۶۱)

اللَّهُ خَالِقُ کُلِّ شَیْءٍ وَ هُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ وَکِیلٌ ﴿۶۲﴾

خدا آفریدگار هر چیزى است و اوست که بر هر چیز نگهبان است (۶۲)

لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِ اللَّهِ أُوْلَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۶۳﴾

کلیدهاى آسمان و زمین از آن اوست و کسانى که نشانه‏‌هاى خدا را انکار کردند آنانند که زیانکارانند (۶۳)

قُلْ أَفَغَیْرَ اللَّهِ تَأْمُرُونِّی أَعْبُدُ أَیُّهَا الْجَاهِلُونَ ﴿۶۴﴾

بگو اى نادانان آیا مرا وادار مى‏‌کنید که جز خدا را بپرستم (۶۴)

وَ لَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَإِلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَلَتَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ ﴿۶۵﴾

و قطعا به تو و به کسانى که پیش از تو بودند وحى شده است اگر شرک ورزى حتما کردارت تباه و مسلما از زیانکاران خواهى شد (۶۵)

بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ وَ کُن مِّنْ الشَّاکِرِینَ ﴿۶۶﴾

بلکه خدا را بپرست و از سپاسگزاران باش (۶۶)

وَ مَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ وَ الْأَرْضُ جَمِیعًا قَبْضَتُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ السَّماوَاتُ مَطْوِیَّاتٌ بِیَمِینِهِ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿۶۷﴾

و خدا را آنچنان که باید به بزرگى نشناخته‏‌اند و حال آنکه روز قیامت زمین یکسره در قبضه قدرت اوست و آسمان‌ها در پیچیده به دست اوست او منزه است و برتر است از آنچه با وى شریک مى‏‌گردانند (۶۷)

وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ فَصَعِقَ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَن فِی الْأَرْضِ إِلَّا مَن شَاء اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فِیهِ أُخْرَى فَإِذَا هُم قِیَامٌ یَنظُرُونَ ﴿۶۸﴾

و در صور دمیده مى‏شود پس هر که در آسمان‌ها و هر که در زمین است بیهوش درمى‏ افتد مگر کسى که خدا بخواهد سپس بار دیگر در آن دمیده مى‏شود و بناگاه آنان بر پاى ایستاده مى‏‌نگرند (۶۸)

وَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا وَ وُضِعَ الْکِتَابُ وَجِیءَ بِالنَّبِیِّینَ وَ الشُّهَدَاء وَ قُضِیَ بَیْنَهُم بِالْحَقِّ وَ هُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿۶۹﴾

و زمین به نور پروردگارش روشن گردد و کارنامه اعمال در میان نهاده شود و پیامبران و شاهدان را بیاورند و میانشان به حق داورى گردد و مورد ستم قرار نگیرند (۶۹)

وَوُفِّیَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَا یَفْعَلُونَ ﴿۷۰﴾

و هر کسى نتیجه آنچه انجام داده است به تمام بیابد و او به آنچه مى‏‌کنند داناتر است (۷۰)

وَسِیقَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِلَى جَهَنَّمَ زُمَرًا حَتَّى إِذَا جَاؤُوهَا فُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَ قَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا أَلَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِّنکُمْ یَتْلُونَ عَلَیْکُمْ آیَاتِ رَبِّکُمْ وَ یُنذِرُونَکُمْ لِقَاء یَوْمِکُمْ هَذَا قَالُوا بَلَى وَلَکِنْ حَقَّتْ کَلِمَةُ الْعَذَابِ عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿۷۱﴾

و کسانى که کافر شده‏‌اند گروه گروه به سوى جهنم رانده شوند تا،  چون بدان رسند درهاى آن [به رویشان]گشوده گردد و نگهبانانش به آنان گویند مگر فرستادگانى از خودتان بر شما نیامدند که آیات پروردگارتان را بر شما بخوانند و به دیدار چنین روزى شما را هشدار دهند گویند چرا ولى فرمان عذاب بر کافران واجب آمد (۷۱)

قِیلَ ادْخُلُوا أَبْوَابَ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا فَبِئْسَ مَثْوَى الْمُتَکَبِّرِینَ ﴿۷۲﴾

و گفته شود از درهاى دوزخ درآیید جاودانه در آن بمانید وه چه بد جایى است جاى سرکشان (۷۲)

وَسِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَرًا حَتَّى إِذَا جَاؤُوهَا وَ فُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَ قَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا سَلَامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدِینَ ﴿۷۳﴾

و کسانى که از پروردگارشان پروا داشته‏‌اند گروه گروه به سوى بهشت‏ سوق داده شوند تا چون بدان رسند و درهاى آن به رویشان گشوده گردد و نگهبانان آن به ایشان گویند سلام بر شما خوش آمدید در آن درآیید و جاودانه بمانید (۷۳)

وَ قَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی صَدَقَنَا وَعْدَهُ وَ أَوْرَثَنَا الْأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَیْثُ نَشَاء فَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ ﴿۷۴﴾

و گویند سپاس خدایى را که وعده‏‌اش را بر ما راست گردانید و سرزمین بهشت را به ما میراث داد از هر جاى آن باغ پهناور که بخواهیم جاى مى‏‌گزینیم چه نیک است پاداش عمل‏‌کنندگان (۷۴)

وَ تَرَ‌ى الْمَلَائِکَةَ حَافِّینَ مِنْ حَوْلِ الْعَرْ‌شِ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَ‌بِّهِمْ ۖ وَ قُضِیَ بَیْنَهُم بِالْحَقِّ وَ قِیلَ الْحَمْدُ لِلَّـهِ رَ‌بِّ الْعَالَمِینَ ﴿٧٥﴾

و فرشتگان را مى‌‏بینى که پیرامون عرش به ستایش پروردگار خود تسبیح مى‏‌گویند و میانشان به حق داورى مى‌‏گردد و گفته مى‏‌شود سپاس ویژه پروردگار جهانیان است (۷۵)

انتهای پیام/