به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،  پاره شدن یا آسیب دیدن رباط صلیبی برای ورزشکاران می‌تواند شرایطی ویران کننده باشد. ترمیم این آسیب دیدگی می‌تواند به یک عمل جراحی سنگین نیاز داشته باشد و پای آسیب دیده ممکن است حتی پس از چند ماه ریکاوری نیز به قدرت کامل خود نرسد.

پژوهشی جدید تا حدی نشان داده است که چه چیزی روند بهبودی این نوع آسیب دیدگی رباط را دشوار می‌سازد.

رباط صلیبی قدامی (ACL)، رباطی در زانو است که نقش مهمی در تثبیت این مفصل ایفا می‌کند. مطالعه‌ای جدید که در نشریه NeuroImage: Clinical منتشر شد، نشان داده است که آسیب دیدن این رباط می‌تواند موجب تغییر در ساختار مغز شده و چگونگی ارسال سیگنال‌ها توسط سیستم عصبی به عضلات را تغییر دهد که این شرایط می‌تواند در روند بهبود اختلال ایجاد کند.

پژوهشگران از دانشگاه میشیگان، دانشگاه کنتیکت، و دانشگاه اوهایو اسکن‌های مغزی ۱۰ بیمار، شش سال پس از عمل جراحی بازسازی رباط صلیبی را مورد بررسی قرار دادند. پژوهشی که نشان داد بسیاری از بیماران چیزی حدود ۸۰ درصد از قدرت پا پس از عمل جراحی ترمیم رباط صلیبی و ریکاوری را به دست می‌آورند و داده‌های دیگر که نشان می‌دهند اندام مصدوم به طور میانگین ۲۰ درصد ضعیف‌تر از اندام سالم است، این تیم پژوهشی را به انجام چنین مطالعه‌ای ترغیب کرد.

به گفته دکتر آدام لپلی، مولف ارشد مطالعه و استادیار تمرین ورزشی در دانشگاه میشیگان، ما در تلاش بودیم تا دریابیم چرا حتی پس از شش ماه درمان متمرکز، عضو آسیب دیده همچنان قدرت کامل خود را به دست نیاورده و چه چیزی در این زمینه نادیده گرفته می‌شود.

بنابر نتایج مطالعه جدید، آنچه به نظر نادیده گرفته می‌شود واکنش مغز به آسیب دیدگی است که به سلول‌های کوچک‌تر در ناحیه سیستم عصبی کنترل کننده زانوی آسیب دیده منجر می‌شود.

تجزیه و تحلیل اسکن‌های مغزی عملکرد به مراتب کمتر در سلول‌های مهم سیستم عصبی در سمتی از مغز که به پای آسیب دیده متصل بود را نشان داد. این بخش از دستگاه کورتیکواسپاینال، قسمتی از سیستم عصبی که حرکت در اندام‌ها را کنترل می‌کند، در مقایسه با سمتی که به پای سالم متصل بود ۱۵ درصد کوچک‌تر بود.

این نشان می‌دهد که آسیب دیدگی رباط صلیبی تنها بر زانو و ناحیه اطراف آن تاثیرگذار نیست، بلکه می‌تواند به توانایی مغز برای ارسال سیگنال به آن بخش از بدن نیز صدمه بزند.

به گفته پژوهشگران، اگر رباط صلیبی آسیب ببیند، زانو از دیگر قسمت‌های بدن جدا می‌شود و مغز باید با این شرایط سازگار شود. مطالعه جدید نشان داده است که سیستم عصبی سمت آسیب دیده کوچک‌تر از بخش سالم بوده است و توانایی ارسال سیگنال‌ها توسط آن نیز کمتر بوده است، از این رو، سیستم کارایی کمتری دارد.

یک توضیح احتمالی برای از بین رفتن قدرت ارسال سیگنال جداسازی عمدی آن توسط مغز در تلاش برای محافظت از پا در برابر بروز آسیب بیشتر از طریق محدود کردن حرکت عضو مصدوم است.

زنان نسبت به مردان بیشتر مستعد آسیب دیدگی‌های رباط صلیبی هستند، اما مغز هر فردی واکنشی مشابه را ارائه می‌کند.

نکته جالب توجه این است که اگرچه برخی پژوهش‌ها نشان می‌دهند که زنان احتمال بیشتری دارد یک آسیب دیدگی رباط صلیبی را تجربه کنند، اما به نظر نمی‌رسد جنسیت در ارائه واکنش مغز تفاوتی ایجاد کند.

پژوهش‌های دیگر نشان داده اند که تغییرات عصبی تبعیضی بین زنان و مردان قائل نمی‌شوند و احتمالا مردان و زنان را به یک اندازه تحت تاثیر قرار می‌دهند.

به گفته دکتر آدام لپلی، درک بهتر از چگونگی تاثیر آسیب دیدگی رباط صلیبی بر سیستم عصبی می‌تواند به ارائه روش درمان بهتر برای آسیب دیدگی‌های شدید زانو، از جمله تحریک مغز برای آموزش مجدد خود و فعال سازی عضلات کمک کند.

با این وجود، این مطالعه تنها شرایط یک گروه کوچک از بیماران در مدت زمانی کوتاه را مورد بررسی قرار داده است. پژوهشگران معتقدند به مطالعات بیشتر برای درک چگونگی تغییرات مغز ناشی از یک آسیب دیدگی رباط صلیبی در بلند مدت، از زمان بروز آسیب دیدگی، طی عمل جراحی و سال‌ها پس از بهبود آسیب رباط صلیبی نیاز است.

منبع: عصر ایران

انتهای پیام/