"خروج"؛ قصه‌ای ناموزون از ابراهیم
اثر تازه حاتمی کیا از سینمای مورد علاقه أش فاصله بسیار گرفته و دچار شعار زدگی شده است.
به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از شیراز، فیلم "خروج" ساخته جدید ابراهیم حاتمی کیا روایت گر روستاییانی است که ظلمی که بر آن‌ها شده و برای دادخواهی راهی سفر تهران و دیدار با رییس جمهور می‌شوند.
ابراهیم حاتمی‌کیا که همگان او را با فیلم‌های آژانس شیشه‌ای، بوی پیراهن یوسف، از کرخه تا راین، دیده بان، برج مینو، به رنگ ارغوان و ارتفاع پست می‌شناسند همانقدر که آدم‌های جنگ را خوب درک کرده و در آثارش بدرستی آن‌ها را روایت می‌کند، اما هنوز نتوانسته آدم‌هایی خارج از حیطه حاج‌کاظم‌هایش و چنگ را بشناسد و شاید همین موضوع باعث شده کاراکتر‌های روستایی فیلم خروجش روستایی‌های غیر واقعی و غیرسینمایی شوند و در اصل فیلمنامه حاتمی کیا لنگ بزنند.
فیلم "خروج" تنها در همان ۱۵ دقیقه نخست مخاطب را با خود همراه می‌کند و پس از آن فیلمنامه در حد یک ایده ساده باقی می‌ماند و حرفی برای گفتن ندارد و تنها نکته قابل توجه بازی فرامرز قریبیان کهنه کار است که همچنان نشان می‌دهد گذران عمر چیزی از ارزش‌های بازیکریش کم نکرده و به قول قدیمی‌ها دود از کنده بلند می‌شود.
فیلم "خروج"با اینکه نشات گرفته از یک داستان واقعی است، اما متاسفانه در پرداخت قصه و شخصیت شناسی با مشکل روبروست.
سکانسی از فیلم که بازیگر نقش مشاور رییس جمهور با بازی محمدرضا شریفی نیا با بازی تبلیغاتی خود رو به کشاورزان معترض می‌گوید کار شما مطالبه گری نیست و گردنکشی علیه نظام است شاید تلخ‌ترین نکته فیلم باشد چرا که مردمی مه خود در انتخاب رییس جمهور نقش داشته أند حال برای طلب خواسته‌های محقق نشده و دردهایشان باید اخلالگر و معترض خوانده شوند، البته نباید از این موضوع هم غافل شد که انتخاب شریفی نیا نیز برای این نقش حتی هرچند کوتاه جای سوال دارد.
باید آرزو می‌کردیم ابراهیم حاتمی کیا هیچ کاه از خواسته‌ها، امیال و آرزوهایش دست نکشد و سینمای دفاع مقدسی خود را که به آن عشق می‌ورزد رها نکند و سینمای اجتماعی را به اهلش بسپارد؛ موضوعی که در طول سالیان اخیر با ساخت فیلم‌هایی مانند گزارش یک جشن، دعوت و به وقت شام برای تماشاگران سینمای ابراهیم مایوس کننده شده و این مسئله در أثر جدیدش خروج کاملا مشهود است و وی نتوانسته از پس موضوع قصه بدرستی برآید.
ریتم کنند فیلم، موزیک‌های نامتعارف که در طول فیلم کمکی به اثر نکرده و تنها در لحظاتی باعث خنده تماشاگران شده، انتظاری نیست که اهالی سینما از ابراهیم حاتمی کیا که برآیند جامعه خود را در نگاه نقادانه به فیلم هایش جاری می‌کند باشد و شاید باید گفت بدترین فیلم‌های او آن‌هایی هستند که از دنیای جنگ و البته آدم‌های جنگ خارج شده و پا به دنیای اجتماع گذاشته‌اند.
انتهای پیام/
اتفاقا منخودم سررشته ای از رسانه دارم ودخترم هم کارشناس سینماست واین فیلم رو فیلم خوبی دیدم...چرا هرجا یه نقدی به مسایل جامعه میشه هرار جور میزنین توسر فیلم..هم از نظر هنری خوب بود هم داستان.