به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره بلد نودمین سوره قرآن است و  در جزء سی ام آن قرار دارد.

سوگند به شهر مکه برای بیان عظمت و قداست آن آغازگر این سوره است. در ادامه نیز به آفرینش انسان و اینکه زندگی او همراه با رنج و سختی است، اشاره شده است.

در این سوره، سخت‌ترین اما با ارزش‌ترین اعمال انسان، آزادسازی برده‌ها، غذادادن و کمک به بینوایان معرفی شده و خداوند نیکوکاران را «اصحاب میمنه» (اصحاب یمین، بهشتیان) و بدکاران را «اصحاب مشئمه» (اصحاب شمال، دوزخیان) خوانده است.

امام صادق (ع) درباره فضیلت خواندن سوره بلد می‌فرماید: هر کس سوره بلد را در نماز واجبش بخواند، در دنیا به صالح بودن معروف می شود و در آخرت به اینکه نزد خداوند جایگاهی ویژه دارد، شهرت می یابد و از رفیقان پیامبران و شهیدان و صالحین خواهد بود.

رسول خدا (ص) نیز در این باره فرمودند: هر کس سوره بلد را قرائت کند، خداوند او را از غضب خود در روز قیامت ایمن می‌دارد و از گردنه‌های سخت سفر آخرت نجات می‌یابد.

فایل صوتی تلاوت سوره بلد با صدای شهریار پرهیزگار

متن سوره بلد همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ ﴿١﴾

سوگند به این شهر (۱)

وَ أَنتَ حِلٌّ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ ﴿٢﴾

و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى (۲)

وَ وَالِدٍ وَ مَا وَلَدَ ﴿٣﴾

سوگند به پدرى چنان و آن کسى را که به وجود آورد (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿٤﴾

براستى که انسان را در رنج آفریده‌ایم (۴)

أَیَحْسَبُ أَن لَّن یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿٥﴾

آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت (۵)

یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿٦﴾

گوید:مال فراوانى تباه کردم (۶)

أَیَحْسَبُ أَن لَّمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿٧﴾

آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است (۷)

أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَیْنَیْنِ ﴿٨﴾

آیا دو چشمش نداده‌ایم (۸)

وَ لِسَانًا وَ شَفَتَیْنِ ﴿٩﴾

و زبانى و دو لب (۹)

وَ هَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿١٠﴾

و هر دو راه خیر و شر را بدو نمودیم (۱۰)

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿١١﴾

ولى نخواست از گردنه عاقبت‌نگرى بالا رود (۱۱)

وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿١٢﴾

و تو چه دانى که آن گردنه سخت چیست (۱۲)

فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿١٣﴾

بنده‌اى را آزادكردن (۱۳)

أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿١٤﴾

يا در روز گرسنگى طعام‌دادن (۱۴)

یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿١٥﴾

به يتيمى خويشاوند (۱۵)

أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿١٦﴾

يا بينوايى خاك‌نشين (۱۶)

ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿١٧﴾

علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كرده‌اند (۱۷)

أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿١٨﴾

اينانند خجستگان (۱۸)

وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿١٩﴾

و كسانى كه به انكار نشانه‌هاى ما پرداخته‌اند آنانند ناخجستگان شوم (۱۹)

عَلَیْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ ﴿٢٠﴾

بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد (۲۰)

انتهای پیام/