به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، محققان در جدیدترین پژوهش‌های خود دریافتند که خواب خوب شبانه می‌تواند بدن را مورد بازسازی قرار داده و آن را برای سختی‌های روز بعد آماده سازد. در این پروژه تحقیقاتی که آزمایش‌ها و بررسی‌هایی روی موش‌ها انجام شده، مشخص می‌شود که چگونه مکانیسم ساعت بدن توانایی ما را برای حفظ بدن در هنگام فعال بودن، بیشتر کند.

از آنجا که با افزایش سن، از دقت ساعت بدن نیز کاسته می‌شود، به اعتقاد پروفسور کارل کادلر (Karl Kadler) از محققان اصلی این پروژه تحقیقاتی، ممکن است روزی یافته‌های این تحقیقات به باز کردن برخی از اسرار پیری کمک کند.

این یافته‌ها اطلاعاتی را در رابطه با بطن خارج سلولی بدن فراهم می‌کند که از لحاظ ساختاری و بیوشیمیایی از سلول‌ها به شکل بافت همبند مانند استخوان، پوست، تاندون و غضروف پشتیبانی می‌کند.

بیش از نیمی از وزن بدن ما یک بطن یا ماتریکس (matrix) و نیمی از آن کلاژن (collagen) است و مدت هاست دانشمندان می‌دانند که این بخش با رسیدن به سن ۱۷ سالگی کاملا شکل می‌گیرد. اما در حال حاضر محققان دریافتند که دو نوع فیبریل یا فیبر باریک در بدن انسان وجود دارد، سازه‌های طناب مانند کلاژن که توسط سلول‌ها برای تشکیل بافت‌ها ایجاد می‌شوند و فیبریل‌های ضخیم‌تر که دائمی بوده و اندازه حدود ۲۰۰ نانومتر قطر، یک میلیون میلیون برابر کوچکتر از سر یک سنجاق دارند و در طول زندگیمان از سن ۱۷ سالگی به بعد بدون تغییر باقی خواهند ماند.

به نظر می‌رسد که فیبر‌های نازک‌تر با اندازه ۵۰ نانومتر نقش قربانی را دارند، زیرا با اینکه بدن را در معرض سختی‌های روز قرار می‌دهیم، اما این فیبر‌ها هنگام استراحت در شب دوباره بازسازی می‌شوند.

در این مطالعات کلاژن به وسیله طیف سنجی جرمی، بررسی شده و فیبریل‌های موش با استفاده از میکروسکوپ الکترونی حجمی، مشاهده شدند. هنگامی که ژن‌های ساعت بدن در موش‌ها خاموش شد، فیبر‌های نازک و ضخیم به‌طور تصادفی با هم مخلوط شدند.

پروفسور کادلر در این رابطه گفت: «کلاژن‌ها ساختار کلی بدن را فراهم کرده و فراوان‌ترین پروتئین موجود در ساختار بدن به حساب می‌آید که یکپارچگی، خاصیت ارتجاعی و استحکام بافت همبند بدن را تضمین می‌کند.»

وی در ادامه توضیحاتش اظهار داشت: «شواهد پیشین نشان می‌داد که بطن یا ماتریکس بدن ما به مرور زمان فرسوده می‌شود در حالی که اینگونه نیست و ما در حال حاضر می‌دانیم که ساعت بدن ما عنصری را قربانی می‌کند که قادر به دوباره باز سازی و پر شدن است و به این ترتیب از بخش‌های دائمی ماتریکس محافظت می‌کند.

اگر آجر‌هایی که در دیوار‌های یک اتاق به کار رفته اند را بخش دائمی در نظر بگیریم، رنگ روی دیوار‌ها می‌توانند بخش‌های قربانی شده باشند که هر چند وقت یک بار باید مجددا دوباره بازسازی شوند.

همان طور که ماشین شما نیاز دارد تا روغن و آب رادیاتورش پر باشد، این فیبریل‌های نازک هم به حفظ ماتریس بدن کمک می‌کنند.»

به‌بیان‌دیگر، این فرایند توسط ساعت بیولوژیکی بدن تنظیم‌شده و در صورت داشتن خواب مناسب و تنظیم بودن ساعت زیستی، پروتئین‌های مؤثر درروند پیر شدن به‌طور بهتری بازسازی‌شده و روند پیری کند می‌شود. برعکس اگر خواب شبانه مناسب نداشته باشید و ساعت زیستی بدن شما نیز به‌هم‌ریخته باشد، فرایند پیری سریع‌تر رخ می‌دهد.

کادلر در آخرین بیاناتش گفت: «دانستن این امر می‌تواند پیامد‌هایی مثبت در شناخت زیست شناسی ما در اساسی‌ترین سطح آن داشته باشد. به عنوان مثال، ممکن است بینش عمیق تری در مورد بهبودی زخم‌ها یا چگونگی پدیده پیری ایجاد کند.»

شرح کامل این تحقیقات و نتایج حاصل از آن در آخرین شماره مجله Nature Cell Biology به چاپ رسیده و برای همگان قابل دسترس است.

منبع: سیناپرس

انتهای پیام/