به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،  رسیدگی به این پرونده در سال ۹۲ و پس از شکایت یک مرد از دو برادر که صاحب تولیدی کفش بودند، آغاز شد. شاکی به افسر پرونده گفت: «من در ازای خرید کفش از تولیدی دو برادر ۲۰ میلیون تومان به آن‌ها بدهکار شدم.

بخشی از این پول را با کمک دوستانم پرداخت کردم، اما مبلغی باقی مانده بود که این دو برادر با من تماس گرفته و در اسلامشهر با من قرار گذاشتند. وقتی سوار ماشینم شدند مرا به زور به محل متروکی بردند و با نشان دادن قولنامه‌ای از من خواستند خودروام را به نامشان کنم. بعد هم گوشی تلفن و سفته‌هایی که همراهم بود را از من گرفتند و مرا در همان محل اول رها کردند. گرچه فردای آن روز همه مدارکم را به من برگرداندند، اما به خاطر آدم‌ربایی و ضرب و شتم از آن‌ها شکایت دارم.»

با این شکایت پرونده تکمیل و در حالی که هر دو برادر از اتهامات جعل و سرقت تبرئه شده بودند، برای رسیدگی به موضوع آدم‌ربایی مقرون به آزار به شعبه ۹ دادگاه کیفری یک فرستاده شد.

در ابتدای جلسه شاکی اظهاراتش را تکرار کرد و سپس یکی از برادران در جایگاه ایستاد و گفت: «همه اظهارات شاکی داستانسرایی او برای فرار از پرداخت بدهی‌اش است. او مانند بسیاری از مشتریان ما، برای شهرستان کفش می‌فرستاد و در حال حاضر نیز ۷۰ میلیون تومان به ما بدهکار است. آن روز هم خودش به ما زنگ زد و قرار گذاشت. وقتی آنجا رفتیم چک ۲ میلیون تومانی به ما داد و گفت دیگر پولی برای تسویه بدهی اش ندارد. ما هم گفتیم نمی‌توانیم از حقمان بگذریم و از او شکایت می‌کنیم. نه آدم‌ربایی در کار بود و نه سرقتی.» دیگر متهم نیز اظهارات برادرش را تأیید کرد.

در پایان جلسه قضات برای تصمیم‌گیری درباره این پرونده وارد شور شدند.

منبع:ایران

انتهای پیام/