به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره «ق» پنجاهمین سوره قرآن است و در جزء بیست و ششم آن قرار دارد.

این سوره با حرف مقطعه «ق» شروع می‌شود؛ نام دیگر آن باسقات (درختان بلند) در آیه دهم و یک بار در قرآن به کار رفته است.

سوره «ق» ۴۵ آیه، ۳۷۳ کلمه و ۱۵۰۷ حرف دارد و از نظر حجمی جزو مفصّلات و در حدود نیم حزب قرآن است. این سوره بیست و هشتمین سوره از سوره‌های بیست و نه گانه‌ای است که با حروف مقطعه آغاز شده است و ششمین سوره از بیست و سه سوره‌ای است که با سوگند شروع می‌شود.

پیامبر (ص) درباره فضیلت خواندن سوره «ق» می‌فرماید: هر کس سوره «ق» را تلاوت کند، خداوند سختی‌ها و سکرات مرگ را بر وی آسان می‌کند.

همچنین امام باقر (ع) در این باره فرمودند: هر کس در نماز‌های واجب یا مستحب خود سوره «ق» را قرائت کند، خداوند در روزی او وسعت ایجاد کرده و در روز قیامت کتاب اعمال او را به دست راستش می‌دهد و از او به آسانی حسابرسی می‌کند.

فایل صوتی تلاوت سوره ق با صدای محمود طبلاوی

متن سوره «ق» همراه با ترجمه 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

ق ۚ وَ الْقُرْ‌آنِ الْمَجِیدِ ﴿١﴾

قاف، سوگند به قرآن باشکوه (۱)

بَلْ عَجِبُوا أَن جَاءَهُم مُّنذِرٌ مِّنْهُمْ فَقَالَ الْکَافِرُ‌ونَ هَـٰذَا شَیْءٌ عَجِیبٌ ﴿٢﴾

که آنان نگرویدند بلکه از اینکه هشداردهنده‌اى از خودشان برایشان آمد در شگفت شدند و کافران گفتند: این محمد و حکایت معاد چیزى عجیب است (۲)

أَإِذَا مِتْنَا وَ کُنَّا تُرَ‌ابًا ۖ ذَٰلِکَ رَ‌جْعٌ بَعِیدٌ ﴿٣﴾

آیا چون مردیم و خاک شدیم زنده مى‌شویم؟ این بازگشتى بعید است (۳)

قَدْ عَلِمْنَا مَا تَنقُصُ الْأَرْ‌ضُ مِنْهُمْ ۖ وَ عِندَنَا کِتَابٌ حَفِیظٌ ﴿٤﴾

قطعا دانسته‌ایم که زمین چه مقدار از اجسادشان فرو مى‌کاهد و پیش ما کتاب ضبط کننده‌اى است (۴)

بَلْ کَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ فَهُمْ فِی أَمْرٍ مَّرِ‌یجٍ ﴿٥﴾

نه بلکه حقیقت را، وقتى برایشان آمد دروغ خواندند و آن‌ها در کارى سردرگم مانده اند (۵)

أَفَلَمْ یَنظُرُ‌وا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ کَیْفَ بَنَیْنَاهَا وَ زَیَّنَّاهَا وَ مَا لَهَا مِن فُرُ‌وجٍ ﴿٦﴾

مگر به آسمان بالاى سرشان ننگریسته‌اند که چگونه آن را ساخته و زینتش داده‌ایم و براى آن هیچ گونه شکافتگى نیست (۶)

وَ الْأَرْ‌ضَ مَدَدْنَاهَا وَ أَلْقَیْنَا فِیهَا رَ‌وَاسِیَ وَ أَنبَتْنَا فِیهَا مِن کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ ﴿٧﴾

 و زمین را گستردیم و در آن لنگر آسا کوه‌ها فرو افکندیم و در آن از هر گونه جفت دل‌انگیز رویانیدیم (۷)

تَبْصِرَ‌ةً وَ ذِکْرَ‌ىٰ لِکُلِّ عَبْدٍ مُّنِیبٍ ﴿٨﴾

 تا براى هر بنده توبه‌کارى بینش‌افزا و پندآموز باشد (۸)

وَ نَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُّبَارَ‌کًا فَأَنبَتْنَا بِهِ جَنَّاتٍ وَ حَبَّ الْحَصِیدِ ﴿٩﴾

و از آسمان آبى پر برکت فرود آوردیم پس بدان وسیله باغ‌ها و دانه‌هاى دروکردنى رویانیدیم (۹)

وَ النَّخْلَ بَاسِقَاتٍ لَّهَا طَلْعٌ نَّضِیدٌ ﴿١٠﴾

 و درختان تناور خرما که خوشه‌هاى روى هم چیده دارند (۱۰)

رِّ‌زْقًا لِّلْعِبَادِ ۖ وَ أَحْیَیْنَا بِهِ بَلْدَةً مَّیْتًا ۚ کَذَٰلِکَ الْخُرُ‌وجُ ﴿١١﴾

 این‌ها همه براى روزى بندگان من است و با آن آب سرزمین مرده‌اى را زنده گردانیدیم؛ رستاخیز نیز چنین است (۱۱)

کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَ أَصْحَابُ الرَّ‌سِّ وَ ثَمُودُ ﴿١٢﴾

پیش از ایشان قوم نوح و اصحاب رَسّ و ثمود (۱۲)

وَ عَادٌ وَ فِرْ‌عَوْنُ وَ إِخْوَانُ لُوطٍ ﴿١٣﴾

و عاد و فرعون و برادران لوط (۱۳)

وَ أَصْحَابُ الْأَیْکَةِ وَ قَوْمُ تُبَّعٍ ۚ کُلٌّ کَذَّبَ الرُّ‌سُلَ فَحَقَّ وَعِیدِ ﴿١٤﴾

و بیشه‌نشینان و قوم تُبّع به تکذیب پرداختند؛ همگى فرستادگان ما را به دروغ گرفتند و در نتیجه تهدید من واجب آمد (۱۴)

أَفَعَیِینَا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ ۚ بَلْ هُمْ فِی لَبْسٍ مِّنْ خَلْقٍ جَدِیدٍ ﴿١٥﴾

مگر از آفرینش نخستین خود به تنگ آمدیم؟ نه! بلکه آن‌ها از خلق جدید در شبهه‌اند (۱۵)

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ وَ نَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ ۖ وَ نَحْنُ أَقْرَ‌بُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِ‌یدِ ﴿١٦﴾

و ما انسان را آفریده‌ایم و مى‌دانیم که نفس او چه وسوسه‌اى به او مى‌کند و ما از شاهرگ او به او نزدیکتریم (۱۶)

إِذْ یَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّیَانِ عَنِ الْیَمِینِ وَ عَنِ الشِّمَالِ قَعِیدٌ ﴿١٧﴾

آنگاه که دو فرشته دریافت‌کننده از راست و از چپ مراقب نشسته‌اند (۱۷)

مَّا یَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَ‌قِیبٌ عَتِیدٌ ﴿١٨﴾

آدمى هیچ سخنى را به لفظ درنمى‌آورد مگر اینکه مراقبى آماده نزد او آن را ضبط مى‌کند (۱۸)

وَ جَاءَتْ سَکْرَ‌ةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ۖ ذَٰلِکَ مَا کُنتَ مِنْهُ تَحِیدُ ﴿١٩﴾

و سکرات مرگ به راستى در رسید این همان است که از آن مى‌گریختى (۱۹)

وَ نُفِخَ فِی الصُّورِ ۚ ذَٰلِکَ یَوْمُ الْوَعِیدِ ﴿٢٠﴾

و در صور دمیده شود این است روز تهدید من (۲۰)

وَجَاءَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَّعَهَا سَائِقٌ وَشَهِیدٌ ﴿٢١﴾

و هر کسى مى‌آید در حالى که با او سوق‌دهنده و گواهى‌دهنده‌اى است (۲۱)

لَّقَدْ کُنتَ فِی غَفْلَةٍ مِّنْ هَـٰذَا فَکَشَفْنَا عَنکَ غِطَاءَکَ فَبَصَرُ‌کَ الْیَوْمَ حَدِیدٌ ﴿٢٢﴾

به او مى‌گویند: واقعا که از این حال سخت در غفلت بودى ولى ما پرده‌ات را از جلوى چشمانت برداشتیم و دیده‌ات امروز تیز است (۲۲)

وَ قَالَ قَرِ‌ینُهُ هَـٰذَا مَا لَدَیَّ عَتِیدٌ ﴿٢٣﴾

و فرشته همنشین او مى‌گوید: این است آنچه پیش من آماده است و ثبت کرده‌ام (۲۳)

أَلْقِیَا فِی جَهَنَّمَ کُلَّ کَفَّارٍ عَنِیدٍ ﴿٢٤﴾

به آن دو فرشته خطاب مى‌شود:هر کافر سرسختى را در جهنم فروافکنید(۲۴)

مَّنَّاعٍ لِّلْخَیْرِ مُعْتَدٍ مُّرِ‌یبٍ ﴿٢٥﴾

هر بازدارنده از خیرى هر متجاوز شکاکى (۲۵)

الَّذِی جَعَلَ مَعَ اللَّـهِ إِلَـٰهًا آخَرَ فَأَلْقِیَاهُ فِی الْعَذَابِ الشَّدِیدِ ﴿٢٦﴾

که با خداوند خدایى دیگر قرار داد اى دو فرشته او را در عذاب شدید فرو افکنید (۲۶)

قَالَ قَرِ‌ینُهُ رَ‌بَّنَا مَا أَطْغَیْتُهُ وَلَـٰکِن کَانَ فِی ضَلَالٍ بَعِیدٍ ﴿٢٧﴾

شیطان همدمش مى‌گوید: پروردگار ما من او را به عصیان وا نداشتم لیکن خودش در گمراهى دور و درازى بود (۲۷)

قَالَ لَا تَخْتَصِمُوا لَدَیَّ وَ قَدْ قَدَّمْتُ إِلَیْکُم بِالْوَعِیدِ ﴿٢٨﴾

خدا مى‌فرماید: در پیشگاه من با همدیگر مستیزید که از پیش به شما هشدار داده بودم (۲۸)

مَا یُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَیَّ وَ مَا أَنَا بِظَلَّامٍ لِّلْعَبِیدِ ﴿٢٩﴾

پیش من حکم دگرگون نمى‌شود و من نسبت به بندگانم بیدادگر نیستم (۲۹)

یَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَ تَقُولُ هَلْ مِن مَّزِیدٍ ﴿٣٠﴾

آن روز که ما به دوزخ مى‌گوییم: آیا پر شدى؟ و مى‌گوید: آیا باز هم هست؟ (۳۰)

وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ غَیْرَ بَعِیدٍ ﴿٣١﴾

و بهشت را براى پرهیزگاران نزدیک گردانند بى‌آنکه دور باشد (۳۱)

هَـٰذَا مَا تُوعَدُونَ لِکُلِّ أَوَّابٍ حَفِیظٍ ﴿٣٢﴾

و به آنان گویند:این همان است که وعده یافته‌اید و براى هر توبه‌کار نگهبان حدود خدا خواهد بود (۳۲)

مَّنْ خَشِیَ الرَّ‌حْمَـٰنَ بِالْغَیْبِ وَ جَاءَ بِقَلْبٍ مُّنِیبٍ ﴿٣٣﴾

آنکه در نهان از خداى بخشنده بترسد و با دلى توبه‌کار باز آید (۳۳)

ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ۖ ذَٰلِکَ یَوْمُ الْخُلُودِ ﴿٣٤﴾

به سلامت و شادکامى در آن درآیید که این روز جاودانگى است (۳۴)

لَهُم مَّا یَشَاءُونَ فِیهَا وَلَدَیْنَا مَزِیدٌ ﴿٣٥﴾

هر چه بخواهند در آنجا دارند و پیش ما فزونتر  هم هست (۳۵)

وَ کَمْ أَهْلَکْنَا قَبْلَهُم مِّن قَرْ‌نٍ هُمْ أَشَدُّ مِنْهُم بَطْشًا فَنَقَّبُوا فِی الْبِلَادِ هَلْ مِن مَّحِیصٍ ﴿٣٦﴾

و چه بسا نسل‌ها که پیش از ایشان هلاک کردیم که بس نیرومندتر از اینان بودند و در شهر‌ها پرسه زده بودند اما سرانجام مگر گریزگاهى بود؟ (۳۶)

إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَذِکْرَ‌ىٰ لِمَن کَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَ هُوَ شَهِیدٌ ﴿٣٧﴾

قطعا در این عقوبتها براى هر صاحبدل و حق نیوشى که خود به گواهى ایستد عبرتى است (۳۷)

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ وَ مَا مَسَّنَا مِن لُّغُوبٍ ﴿٣٨﴾

و در حقیقت آسمان‌ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است در شش هنگام آفریدیم و احساس ماندگى نکردیم (۳۸)

فَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا یَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَ‌بِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ الْغُرُ‌وبِ ﴿٣٩﴾

و بر آنچه مى‌گویند صبر کن و پیش از برآمدن آفتاب و پیش از غروب به ستایش پروردگارت تسبیح گوى (۳۹)

وَ مِنَ اللَّیْلِ فَسَبِّحْهُ وَ أَدْبَارَ السُّجُودِ ﴿٤٠﴾

و پاره‌اى از شب و به دنبال سجود  به صورت تعقیب و نافله او را تسبیح گوى (۴۰)

وَ اسْتَمِعْ یَوْمَ یُنَادِ الْمُنَادِ مِن مَّکَانٍ قَرِ‌یبٍ ﴿٤١﴾

و روزى که منادى از جایى نزدیک ندا درمى‌دهد به گوش باش (۴۱)

یَوْمَ یَسْمَعُونَ الصَّیْحَةَ بِالْحَقِّ ۚ ذَٰلِکَ یَوْمُ الْخُرُ‌وجِ ﴿٤٢﴾

روزى که فریاد رستاخیز را به حق مى‌شنوند آن  روز،روز بیرون آمدن از زمین است (۴۲)

إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی وَ نُمِیتُ وَ إِلَیْنَا الْمَصِیرُ ﴿٤٣﴾

ماییم که خود، زندگى مى‌بخشیم و به مرگ مى‌رسانیم و برگشت به سوى ماست (۴۳)

یَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْ‌ضُ عَنْهُمْ سِرَ‌اعًا ۚ ذَٰلِکَ حَشْرٌ عَلَیْنَا یَسِیرٌ ﴿٤٤﴾

روزى که زمین به سرعت از اجساد آنان جدا و شکافته مى‌شود این حشرى است که بر ما آسان خواهد بود (۴۴)

نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا یَقُولُونَ ۖ وَ مَا أَنتَ عَلَیْهِم بِجَبَّارٍ ۖ فَذَکِّرْ بِالْقُرْ‌آنِ مَن یَخَافُ وَعِیدِ ﴿٤٥﴾

ما به آنچه مى‌گویند داناتریم و تو به زور وادارنده آنان نیستى پس به وسیله قرآن هر که را از تهدید  من مى‌ترسد پند ده (۴۵)

انتهای پیام/