به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، «جیم دین» تحلیلگر آمریکایی مستقر در شهر آتلانتا تاکید کرد: آزادی در آمریکا کاملا جعلی، سطحی و ظاهری است و اگر واشنگتن چیز‌هایی را که از سوی اسرائیل درخواست شده، رد کند، گروه‌های فشار و لابی‌های صهیونیستی مثل «کمیته امور عمومی آمریکا-اسرائیل» (ایپک) و «ای دی ال» برای دخالت در امور داخلی آمریکا تلاش خود را آغاز می‌کنند.

وی در ادامه تصریح کرد: برای درک بهتر جعلی و ظاهری بودن آزادی در آمریکا، به زمانی نگاه کنید که اسرائیل چیزی را از ایالات متحده می‌خواهد. اگر یک وزارتخانه خاص دولت آمریکا با درخواست آن‌ها مخالفت کند، گروه‌های فشار مثل ایپک و‌ای دی ال برای دخالت در امور داخلی آمریکا از طریق کنگره‌ای که قادر به مقاومت در برابر جایی کوچک در خاورمیانه که به اندازه آتلانتا هم نیست، تلاش خود را آغاز می‌کنند.

در ادامه می‌توانید متن کامل این مصاحبه را ملاحظه بفرمایید:

 برخی قدرت‌های غربی که خودشان را مدافع آزادی بیان می‌دانند، و در امور داخلی کشور‌های مستقل به این بهانه دخالت می‌کنند، زمانی که نوبت کشور‌های خودشان می‌رسد، رفتار متفاوتی دارند. در تازه‌ترین نمونه، آمریکا از اعتراضات خشونت آمیز در کشور‌های مستقل مختلفی در سراسر جهان از ایران و ونزوئلا گرفته تا هنگ کنگ، حمایت کرده است. با این حال، بسیاری از تحلیلگران، فقدان آزادی بیان در آمریکا را محکوم می‌کنند. نظر شما چیست؟

 قدرت دولت ذاتا فاسد است، در درجه اول به خاطر منافع ویژه‌ای که قدرت سیاسی از طریق کمک‌های مالی در زمان کارزار‌های انتخاباتی ایجاد می‌کند. هم دموکرات‌ها و هم جمهوریخواهان زمانی که صحبت از شعار دنبال کردن منافع ما می‌شود، شانه‌های خود را بالا می‌اندازند. آن‌ها عاشق عبارات مبهم هستند، زیرا می‌توانند این عبارات را به هر صورتی که نیاز دارند، تفسیر کنند. متداول‌ترین کابرد این است که دولتی را که مطابق با منافع آمریکا فعالیت نمی‌کند، از بین ببرد. اگر روسیه یک رئیس جمهور آمریکا را که کمتر به دنبال روس هراسی باشد، ترجیح بدهد، آنگاه این مساله یک حمله و تجاوز به ساختار دموکراسی آمریکا تلقی می‌شود. برای درک بهتر جعلی و ظاهری بودن آزادی در آمریکا، به زمانی نگاه کنید که اسرائیل چیزی را از ایالات متحده می‌خواهد. اگر یک وزارتخانه خاص دولت آمریکا با درخواست آن‌ها مخالفت کند، گروه‌های فشار مثل ایپک و‌ای دی ال برای دخالت در امور داخلی آمریکا از طریق کنگره‌ای که قادر به مقاومت در برابر یک جایی کوچک در خاورمیانه که به اندازه آتلانتا هم نیست، تلاش خود را آغاز می‌کنند.

 اگر یک انجمن دانشگاهی در آمریکا از سیاست واشنگتن در قبال اسرائیل انتقاد کند، منابع مالی فدرال را از دست خواهد داد. این پیامی است که وزارت آموزش آمریکا اخیرا همراه با تهدید به قطع کمک‌های مالی فدرال برای کنسرسیوم مطالعات خاورمیانه ارسال کرده است که همکاری مشترکی با دانشگاه دوکه و دانشگاه کارولینای شمالی دارد. ارزیابی شما از آزادی محافل دانشگاهی در آمریکا چیست؟

 دانشگاهیان آزادند تا هر چیزی را دنبال کنند مگر آنکه مسائل مربوطه موجب نارضایتی و خشم شرکت‌های قدرتمند یا گروه‌های سیاسی شود که حمایت از آن‌ها برای سیاستمداران منتخب فدرال و دولتی، ارزشمند باشد به خصوص کسانی که به دنبال دستیابی به پست‌های رسمی بالاتر هستند. این مساله زمانی بدتر شده است که عاملان و نیرو‌های اسرائیل با یک طرح جدید کار خود را آغاز کرده‌اند. آن‌ها به جای اینکه مجبور باشند تا برای مجبور کردن کنگره در مخالفت با چیزی که مطابق میل تل آویو و مقام‌های اسرائیلی نیست، با طراحی توطئه همراه با افراد کنگره که آن‌ها را کنترل می‌کنند، این طرح را اجرا می‌کنند تا صحبت کردن درباره هر چیزی علیه اسرائیل را غیرقانونی جلوه دهند، به خصوص برای آمریکایی‌هایی که از جنبش تحریم اسرائیل حمایت می‌کنند، به این بهانه که چنین صحبت‌هایی نقض مقررات و قوانین ما به شمار می‌رود. لابی اسرائیلی تمرکز خود را بر روی تصویب این لوایح ضد جنبش تحریم اسرائیل نخست در سطح ایالتی قرار داده است تا زمینه لازم سیاسی برای تصویب و اجرای آن در سطح فدرال را آماده کند. هر سیاستمدار ایالتی که در مخالفت با آن رای بدهد، متوجه خواهد شد که هدف لابی‌های اسرائیلی قرار خواهد گرفت. تاکنون هیچ کسی دادگاه عالی قانون اساسی آمریکا را به چالش نکشیده است، جایی که نخستین اصلاحیه قانون اساسی ما درباره آزادی بیان در نهایت این طور قضاوت می‌شود که در معرض وتوی اسرائیل و عملیات تروریسم سیاسی این رژیم در داخل آمریکا قرار می‌گیرد.

 سرکوب دولت فرانسه علیه تظاهرات جلیقه زرد‌ها نمونه دیگری از بی ارزش بودن ادعای این قدرت جهانی در دفاع از آزادی بیان است. این اعتراضات یک سال قبل به خاطر افزایش قیمت سوخت آغاز شد، ولی به یک جنبش گسترده اجتماعی علیه نابرابری درآمد و سیاست‌های ماکرون تبدیل شده است. این سرکوب و شرایط آزادی بیان در این کشور اروپای غربی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

 وضعیت فرانسوی‌ها بهتر از آمریکایی‌هاست، چرا که اسرائیلی‌ها دولت خود ما را تحت الشعاع قرار داده‌اند و با توجه به فقدان هرگونه نیروی موثری از سوی سازمان‌های امنیتی ما، که این نیز داستانی غم انگیز است. از زمان جنگ ویتنام که بسیاری از همکاران قدیمی ما در آن نقش داشته‌اند، هیچ گونه اعتراضاتی در آمریکا در ابعاد جنبش جلیقه زرد‌ها در فرانسه وجود نداشته است. جلیقه زرد‌ها در شرایطی شانس پیروزی را دارند که سایر گروه‌های شهروندی با منافع مختلف به این جنبش ملحق شوند، زیرا آن‌ها درک می‌کنند که تنها با تعداد زیاد است که می‌توانند فشار واقعی را بر دولت وارد کنند تا به مطالبات و درخواست‌های آن‌ها توجه کند. فرانسه شاهد اعتصاب‌های بزرگ است که روز پنجشنبه با اعتصاب کارکنان راه آهن آغاز شده است. البته من از این اعتصاب حمایت نمی‌کنم، چرا که کارکنان خواستار حفظ سن بازنشستگی در ۵۰ سالگی هستند، این درخواست مسخره است و نوعی نخبه گرایی کارگری به شمار می‌رود. کشاورزان نیز در حال اعتراض هستند، زیرا باید تا زمانی کار و فعالیت کنند که دیگر توانایی برای کار کردن نداشته باشند. اگر این گروه‌ها بتوانند با همدیگر متحد شوند، این شانس را خواهند داشت تا دولت ماکرون را سرنگون کنند، ولی اعتصاب‌های بزرگ و گسترده چند شاخه‌ای به عموم مردم نیز آسیب می‌زند، دقیقا جایی که نیاز به حمایت آن‌ها است.

منبع:تسنیم

انتهای پیام/