محمدرضا اربابی رئیس هیأت مدیره انجمن صنفی مترجمان ادعای خمیر شدن ترجمه آثار فارسی را تأیید کرد و به خبرنگار حوزه ادبیات  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،گفت:این ادعا جدید نیست البته مصداق‌های آن کم است.در گذشته سیاست‌های استراتژیک فرهنگی ما این بود که در حوزه ترجمه آثاری را در داخل کشور انتخاب کنیم، آن‌ها را ترجمه و منتشر و به کشور‌های مقصد ارسال کنیم. این راهبرد نادرست باعث شد که آثارمان در کشور‌های مقصد مخاطب نداشته باشند از این رو این آثار را هدیه دادیم یا در انبار‌های رایزنان فرهنگی  می‌ماند و بعدا خمیر می‌شد، پس ادعای خمیر شدن ترجمه آثار فارسی ادعای پوچی نیست و متأسفانه براساس صحبت‌های رایزنان فرهنگی ما در کشور‌های مختلف مطرح شده است.

او افزود: خمیر شدن ترجمه آثار فارسی دلایل مختلفی مانند نبود مخاطب‌شناسی، انتخاب نامناسب آثار، ترجمه‌های بی‌کیفیت و به خصوص روش نادرست تولید آثار شکل گرفته بود، اما چند سالی است که این استراتژی تغییر کرده مثلا در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با آمدن طرح گرنت،عملا تولید و انتشار ترجمه توسط ناشر داخلی انجام نمی‌شود و توسط ناشر مقصد صورت می‌گیرد؛ هزینه‌های تولید برعهده ناشر است و ارشاد حمایت مالی می‌کند. در سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی نیز با آمدن طرح «تاپ» موضوع ترجمه آثار فارسی به زبان‌های دیگر تا حدودی مسیر بهتری پیدا کرد البته ایرادات زیادی به این طرح وارد است، اما حداقل این تغییر رویکرد را داریم که باعث کاهش خمیرشدگی‌ها می‌شود البته آمار دقیقی از مصادیق خمیرشدگی ترجمه آثار فارسی نداریم.

رئیس انجمن صنفی مترجمان بیان کرد:بهترین راهکار و درمان خمیرشدگی ترجمه آثار فارسی این است که بگذاریم هر چیزی براساس روند طبیعی خودش پیش برود؛ تقاضا، تولید، ترجمه و حتی توزیع نیز در کشور مقصد شکل بگیرد. ما فقط تسهیل‌گر، حمایت‌کننده و البته پوشش‌دهنده باشیم یعنی اطلاع‌رسانی، تبلیغ و معرفی کنیم. هر چقدر تصدی‌گری ما در داخل کشور برای ترجمه کاهش پیدا کند، مؤثرتر است، زیرا اگر کتاب‌های ما مخاطب نداشته باشند طبیعتا باید بعد از تولید خمیر شوند بنابراین باید تقاضا را با ذائقه‌سازی افزایش بدهیم و با تبلیغات، اطلاع‌رسانی و انجام برخی فعالیت‌ها در حوزه کتابخوانی، ترجمه و نشر جامعه هدف ایجاد انگیزه کنیم.

اربابی ادامه داد:جایزه جهانی ترجمه که توسط انجمن صنفی ترجمه برگزار می‌شود، یکی از راهکار‌های ما برای ایجاد شوق و اشتیاق و انگیزه بین مترجمانی است که زبان فارسی را می‌شناسند و می‌توانند آثار ما را به زبان بومی خودشان ترجمه کنند. امروز براساس آنچه که بارز است ادبیات معاصر ما به ویژه در حوزه‌های رمان و داستان کوتاه جذابیت‌های خود را در اروپا پیدا کرده است یعنی ما در حوزه ادبیات توانستیم تا اندازه‌ای مخازن خودمان را پیدا کنیم. واقعیت این است که باید بپذیریم برای افزایش ضریب نفوذ فرهنگی‌در ابتدا باید ادبیاتمان را صادر کنیم و پس از باز کردن جای پا برای آن، از همین طریق بقیه استراتژی‌هایمان را اعمال کنیم.

انتهای پیام/