به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، حس و حال بعضی از هواداران تیم‌های باشگاهی در اروپا با بقیه متفاوت است. صحبت از آن دست هوادارانی است که تیم‌های محبوب‌شان تا همین چند سال پیش هیچ رقیبی در لیگ‌های اروپایی و داخلی نداشتند و حالا همان تیم‌ها در میانه‌های جدول دست و پا می‌زنند. بی شک آن‌ها این روز‌های سیاه را به امید آن سپری می‌کنند که در آینده‌ای بسیار نزدیک بار دیگر برای رقبای خود کری بخوانند. در ادامه به چند تیم مطرح اروپایی اشاره می‌شود که این روز‌ها چنین حال و اوضاعی دارند.

میلان خسته

طی دو فصل گذشته که کریس رونالدو از رئال به یوونتوس آمده، نگاه‌ها دوباره به سمت فوتبال ایتالیا رفته است. امسال نیز با تقویت اینتر و ناپولی، همه منتظر یک فصل داغ فوتبالی در این کشور هستند، اما خیلی‌ها خوب یادشان هست که روزی در همین سری A ایتالیا، میلان با تمام ستاره‌هایش نه در فوتبال این کشور بلکه در کل قاره سبز حرف اول را می‌زد.

آخرین قهرمانی روسونری در لیگ ایتالیا به ۲۰۱۱-۲۰۱۰ بر می‌گردد و در فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۶ نیز آخرین جام قهرمانی خود در لیگ قهرمانان اروپا را بالای سر بردند. در همان روز‌ها بود که سیلویو برلوسکنی، مالک و همه کاره میلان به دلیل بدهی‌های فراوان این باشگاه را به مزایده گذاشت و طی این مدت تاکنون دو بار مالک عوض کرده است. در همین حال گفته می‌شود ممکن است در پایان این فصل یک‌بار هم از طرف فرد دیگری خریداری شود.

یکی دیگر از مهم‌ترین دلایل افول روسونری را می‌توان نبود ثبات روی نیمکت این تیم دانست. از زمان آخرین قهرمانی این تیم در ایتالیا، تاکنون هشت مربی مختلف روی نیمکت این تیم نشسته‌اند که از آن‌ها می‌توان به چهره‌های سرشناسی همچون سیدورف، اینزاگی، میهایلوویچ و گتوسو اشاره کرد. به دلیل همین نتایج ضعیف بوده که اسپانسر‌ها یا همان حامیان مالی به‌تدریج از این باشگاه دور شده‌اند. پایان همکاری شرکت آدیداس با میلان در سال گذشته هم به همین دلیل بود. نداشتن پول و سرمایه مناسب موجب شده مدیران این تیم دیگر نتوانند ستاره‌هایی همچون کاکا یا شوچنکو را به دنیای فوتبال معرفی کنند.

منچستر بدون سِر الکس

در سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۰، لیورپول قدرت بلامنازع فوتبال انگلیس بود و توانست در این مدت ۱۱ قهرمانی به‌دست آورده و تعداد قهرمانی‌هایش را به عدد ۱۹ برساند. بعد از آن نوبت به رقیب و دشمن دیرینه‌شان یعنی منچستریونایتد رسید که با الکس فرگوسن به قدرت اول فوتبال این کشور تبدیل شود. آن‌ها در فاصله سال‌های ۱۹۹۲ تا ۲۰۱۳ توانستند ۱۳ قهرمانی به دست آورند و با احتساب جام‌های قبلی، به ۲۰ قهرمانی در لیگ جزیره برسند. حالا اوضاع این روز‌های منچستر و لیورپول این ذهنیت را به وجود می‌آورد که بار دیگر دوران افول منچستر شروع شده است.

طی شش سالی که الکس فرگوسن از منچستر جدا شده، هنوز هیچ کسی نتوانسته شیاطین سرخ را به قهرمانی در لیگ برتر برساند. آن‌ها طی این مدت چهار بار سرمربی خود را عوض کرده‌اند که در رسیدن به قهرمانی در لیگ هیچ تاثیری نداشته است. مویس، فن خال، مورینیو و حالا سولسشر طی این مدت نتوانسته‌اند تیمی در حد و اندازه‌های منچستر فرگوسن به وجود آورند. این ناکامی تنها محدود به لیگ انگلیس نیست و شیاطین سرخ طی دو سال گذشته به مشتری ثابت لیگ اروپا تبدیل شده‌اند.
یکی از مهم‌ترین دلایل این شکست را می‌توان در تیم مدیریتی منچستر جست‌وجو کرد؛ جایی که بسیاری

اد‌وودوارد، مدیر اجرایی قرمز‌ها را مقصر اصلی می‌دانند. آخرین گزارش تراز مالی منچستر نشان می‌دهد این تیم طی شش سال گذشته ۳۲۲ میلیون یورو خرج کرده است؛ اما نتیجه این بوده که تیم قهرمان سال ۲۰۱۳ در پایان فصل پیش ششم شد. با توجه به بازی‌های این فصل منچستر، هواداران این تیم فعلا امیدی به بهبود وضعیت ندارند.

توپچی‌های بدون مهمات

اوضاع برای آرسنال و هواداران این تیم در این فصل هم چندان خوشایند نیست. اونای امری دومین فصل حضورش در بین توپچی‌ها را پشت سر می‌گذارد و با اوضاعی که این تیم در فصل جاری لیگ برتر دارد، هوادارانش امید رسیدن به فصل بعد لیگ قهرمانان را نیز از دست داده‌اند.

آخرین قهرمانی آن‌ها در لیگ برتر انگلیس به فصل

۲۰۰۴ -۲۰۰۳ باز می‌گردد که آرسن ونگر با آن تیم رویایی فاتح لیگ جزیره شد. در لیگ قهرمانان نیز آخرین موفقیت‌شان در سال ۲۰۰۶ رقم خورد که بازی فینال را به بارسلونا واگذار کردند. در این سال‌ها گرچه آرسنال در قامت یک قهرمان بازی نمی‌کرد، اما خوبی تیم ونگر این بود که حداقل در پایان هر فصل یک ستاره را به فوتبال معرفی می‌کرد. حالا همین خصیصه نیز طی چند سال اخیر دیگر در آرسنال دیده نمی‌شود.

یان رایت، اسطوره سال‌های دور آرسنال دلیل این موضوع را به خوبی بیان می‌کند. او می‌گوید بعد از رفتن مایک دین از آرسنال، توپچی‌ها در زمینه ستاره‌سازی اصلا موفق نبوده‌اند. دین، مدیر اجرایی و قائم‌مقام اصلی این باشگاه بود که در یافتن استعداد‌های جوان همکاری نزدیکی با آرسن ونگر داشت. بعد از رفتن دین از آرسنال در سال ۲۰۰۷، این ویژگی به تدریج رنگ باخت. این شکست‌ها برای آرسنال تنها محدود به لیگ انگلیس نبوده است. این تیم برای سومین فصل متوالی نتوانسته به لیگ قهرمانان برسد و بعید است امسال هم در چنین مسیری موفق باشد.

در کنار این موارد، می‌توان به تیم‌های دیگری همچون بایر لورکوزن و موناکو نیز اشاره کرد. تیم آلمانی در سال‌های ابتدایی هزاره سوم حتی به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید. موناکو نیز چند سال پیش توانست به مراحل پایانی لیگ قهرمانان برسد. موناکو با از دست دادن ستاره‌های متعدد خود و لورکوزن به دلیل مشکلات مالی حالا دوران نه چندان خوبی را پشت سر می‌گذارنند.

منبع: روزنامه جام جم

انتهای پیام/