به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، بیایید تصور کنیم علی علیپور پنالتی دقایق پایانی پرسپولیس را با یک ضربه بغل پای آرام به گل تبدیل می‌کرد و پرسپولیس در روزی که سپاهان و شهر خودرو متوقف شدند، به یک امتیازی صدر جدول می‌رسید. در این صورت تحلیل‌ها چگونه بود؟ شاید نمایش عصر پنج‌شنبه پرسپولیس به اندازه کافی جذاب نبود، اما سرخ‌ها در همین بازی بیش از ۵۰۰ پاس دادند، بیشتر از ۱۵ ضربه به سمت چارچوب زدند و حداقل چهار بار حامد لک را ناچار به انجام مهار صد درصدی کردند. در این شرایط اگر پنالتی گل می‌شد، کالدرون به خاطر کسب سه پیروزی پیاپی مورد تمجید قرار می‌گرفت و حتی تصمیم او برای بازی دادن به شجاع خلیل‌زاده در پست دفاع راست را هم پای آزمون و خطای طبیعی مربی برای پر کردن حفره این جناح می‌گذاشتند. حالا برگردیم به همان دقیقه و ثانیه و همراه شویم با تصمیمی که علی علیپور گرفت. این که ضربه را چیپ بزند و لابد انتقام پنالتی از دست رفته جام حذفی را از گلر ماشین بگیرد. لک، اما آن قدر مطمئن بود علیپور چنین ریسکی خواهد کرد که از جایش تکان هم نخورد. حتی در تمرینات هماهنگ‌شده هم سخت است که بازیکن به همین راحتی توپ را تحویل دروازه‌بان بدهد، اما علیپور چنین کرد؛ کاری که باعث شد همه - به معنای واقعی کلمه - قربانی خودخواهی او شوند.

کلکسیونی از خسارت

با تصمیم علیپور، پرسپولیس دو امتیاز گرانبهای خانگی را از دست داد؛ امتیازاتی که در لیگ فشرده امسال با حضور شش مدعی، به‌شدت می‌تواند برای سرخپوشان گران تمام شود. او در فصلی این کار را انجام داد که از مجموع ۹ مسابقه برگزار شده، در ۸ بازی موفق به گلزنی برای تیمش نشده و حتی با حذف گل‌های او مقابل شاهین بوشهر قعرنشین هم پرسپولیس هر سه امتیاز آن بازی را می‌گرفت. این یعنی بازیکن هیچ اندوخته‌ای نداشته که روی آن قمار کند، اما با وجود شرایط حساس مسابقه و حتی پرهیز دادن علیرضا بیرانوند، تصمیمش را اجرا کرد و یک کابوس واقعی را برای هواداران رقم زد. این دو امتیاز، اما تنها تاوان چیپ بدموقع علیپور نبود. بعد از اشتباه او، حالا بار دیگر تیمی که می‌رفت تا پس از تلاطم فراوان در مسیر آرامش قرار بگیرد، بار دیگر آماج انتقادات شدید شده است. دیروز صف پرشماری از پیشکسوتان پرسپولیس برای انتقاد از کالدرون تشکیل شد؛ مصاحبه‌هایی که اگر پنالتی علیپور گل می‌شد، حالا هیچ رد و نشانی از آن‌ها وجود نداشت.

به یاد داشته باشید جایگاه برانکو بعد از کسب موفقیت‌های پرشمار، غیر قابل گزند بود و پیشکسوتان منتقد چاره‌ای جز حمایت از مربی کروات نداشتند، اما کالدرون، تازه‌وارد و طبیعتا آسیب‌پذیر است. در شرایطی که حتی بعد از پیروزی پنج‌گله در بوشهر هم یکی مثل علی پروین از کیفیت بازی پرسپولیس انتقاد می‌کند، طبیعی است که سایر پیشکسوتان قدر هدیه علیپور را بدانند و آن را چاشنی حملات انفجاری علیه سرمربی آرژانتینی کنند. این فرصت‌سوزی آشکار به‌علاوه باعث شد فضای آرام استادیوم عوض شود و کنش و واکنش تندی بین هواداران و رسول خطیبی، سرمربی حریف شکل بگیرد؛ آن چه می‌تواند باعث محرومیت هواداران از بازی بعدی و تداوم دومینوی زیان‌های یک پنالتی شود. تازه این هم همه ماجرا نیست. چیپ علیپور باعث شد جشن قهرمانی قرمز‌ها در سوپرجام فصل گذشته نیز خراب شود و منتقدان بیرونی هم فرصتی فوق‌العاده برای انتقاد، متلک‌پرانی و تسویه‌حساب با سرخپوشان پیدا کنند. همه این‌ها و خیلی بیشتر از این، به خاطر تصمیم خودخواهانه فقط یک نفر؛ آیا این عادلانه است؟

فوتبال حرفه‌ای، تفکر آماتور

واقعیت آن است که با وجود افزایش سرسام‌آور دستمزد‌ها در فوتبال ایران و نزدیک شدن این شاخص به سطح حرفه‌ای و بین‌المللی، هنوز تفکر بسیاری از بازیکنان ما «آماتور» است و آن‌ها نتوانسته‌اند تناسب درستی بین مواهب و تکالیفشان در این عرصه برقرار کنند. پیش از این بار‌ها در مورد سبک زندگی غیر حرفه‌ای خیلی از بازیکنان ایرانی بحث شده، اما رفتار‌هایی از جنس آنچه علیپور انجام داد، سرفصل دیگری را پیش روی مخاطبان و هواداران باز می‌کند؛ این که چطور ممکن است یک بازیکن، لذت‌جویی آنی و ارضای عطش فردی‌اش را به منافع تیمی ترجیح بدهد؟ مشخصا در مورد پنالتی چیپ، سال‌هاست که در فوتبال ایران صحبت می‌شود. شاید یکی از مشهورترین جملات تاریخ گزارشگری فوتبال در ایران، جمله عادل فردوسی‌پور خطاب به یحیی گل‌محمدی بود، وقتی او پنالتی حساس بازی با ایران و چین در نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا ۲۰۰۴ را از دست داد و تیم پرامید ایران برای قهرمانی را به رده‌بندی فرستاد.

عادل آن روز خطاب به یحیی گفت: «آخه این چه وقت چیپ زدن بود آقای گل‌محمدی؟»، اما حقیقت آن است که اساسا در فوتبال رقابتی و فشرده امروز هیچ زمان مناسبی برای چیپ زدن وجود ندارد. مسی و رونالدو هر کدام بیش از ۶۰۰ گل باشگاهی زده‌اند که واقعا رقم حیرت‌آوری است، اما به ندرت دیده شده یا اصلا دیده نشده که آن‌ها مثلا تصمیم به زدن پنالتی چیپ گرفته باشند؛ مخصوصا اگر در تایم حساسی از بازی بوده باشد. جالب است که از مسی مثلا چند ضربه ایستگاهی چیپ مقابل اتلتیکو مادرید، اسپانیول، آلمریا و... به یادگار مانده که نشان می‌دهد اعجوبه فوتبال دنیا چه استعداد خارق‌العاده‌ای در نواختن ضربات نرم دارد، او، اما هرگز در مورد پنالتی، چنین ریسکی انجام نداده و نمی‌دهد. در فوتبال ایران، اما این قصه مدام درحال تکرار است.

نوروز همین امسال بود که پرسپولیس و استقلال در یک داربی بسیار مهم و سرنوشت‌ساز به مصاف هم رفتند. پرسپولیس یک بر صفر پیش بود که به سود استقلال پنالتی اعلام شد. بسیاری بر این باورند که اگر آن توپ گل می‌شد و استقلال داربی را نمی‌باخت، می‌توانست در پایان فصل جام قهرمانی را بالای سر ببرد، اما فرشید اسماعیلی ضربه‌اش را چیپ زد و خراب کرد. استقلال قهرمانی را از دست داد، سرمربی‌اش عوض شد و خود فرشید ماه‌ها روزه سکوت گرفت، اما باز امثال علی علیپور عبرت نمی‌گیرند و کار خودشان را می‌کنند. حتی کلمات هم برای توصیف این حجم از آماتورمآبی و مسئولیت‌ناپذیری، قدرت کافی ندارند.

کالدرون به سیم آخر زد

گابریل کالدرون که همین‌طوری هم با بحران مهاجم مواجه است، بی‌مسئولیتی علیپور را تاب نیاورد و در نشست خبری بعد از بازی به‌شدت به شاگرد خطاکارش تاخت. قرار شده علیپور دیگر در پرسپولیس پنالتی نزند، اما حالا حتی تداوم حضور او در ترکیب اصلی هم در هاله‌ای از ابهام قرار دارد؛ هرچند اگر علیپور بازی هم کند، روحیه چندانی نخواهد داشت. در لیگ شانزدهم زمانی که طارمی و رامین رضاییان پنالتی حساس بازی با سپاهان را به‌صورت دو ضرب زدند و گل کردند، برانکو با کلمات عجیبی به رفتار آن‌ها واکنش نشان داد. سرمربی وقت پرسپولیس گفت از این کار، منزجر و متعجب شده و نمی‌فهمد اگر این توپ گل نمی‌شد، دو بازیکن چه جوابی برای مردم داشتند. به هر حال برانکو در این مورد خوش‌شانس‌تر از کالدرون بود؛ مربی آرژانتینی که حالا تما‌م‌قد در حال پرداخت تاوان یک تصمیم اشتباه از جانب علیپور است.»

منبع: ایسنا

انتهای پیام/