به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره بَیِّنه یا لَم یَکُن یا قَیِّمه نود و هشتمین سوره قرآن است و در جزء سی ام آن قرار دارد.

بَیّنه به معنای شاهد و گواه است که از آیه اول آن گرفته شده است. سوره بینه عناد و دیرباوری اهل کتاب در پذیرش حقانیت اسلام و رسالت پیامبر (ص) را توصیف می‌کند و آنان و مشرکان را بدترین آفریدگان و مستوجب آتش می‌داند و مومنان و صالحان را به بهشت جاودان بشارت می‌دهد.

آیه هفتم این سوره به آیه خیرُ البریه شهرت دارد که بنابر روایات شیعه و اهل سنت در شأن امام علی (ع) و شیعیانش نازل شده است.

بر اساس روایات نقل است از پیامبر (ص) که اگر مردم می‌دانستند این سوره چه برکاتی دارد، خانواده و اموال را رها می‌کردند و به آموختن آن می‌پرداختند.

مردی از قبیله خُزاعه پرسید:‌ ای رسول خدا! تلاوت آن چه اجر و پاداشی دارد؟ حضرت فرمود: هیچ منافقی آن را قرائت نمی‌کند و نه کسانی که شک و تردید در دلشان است. به خدا سوگند فرشتگان مقرب از آن روز که آسمان‌ها و زمین آفریده شده آن را می‌خوانند و لحظه‌ای در تلاوت آن سستی نمی‌کنند. هر کس آن را در شب بخواند، خداوند فرشتگان را مامور می‌کند که دین و دنیای او را حفظ کنند و آمرزش و رحمت برای او بطلبند و اگر در روز بخواند، به اندازه آنچه روز آن را روشن می‌کند و شب آن را تاریک می‌سازد، ثواب به او می‌دهند.

فایل صوتی تلاوت سوره بینه با صدای شحات انور

متن آیاتی از سوره بینه همراه ترجمه 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَ الْمُشْرِکِینَ مُنفَکِّینَ حَتَّىٰ تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿١﴾

کافران اهل کتاب و مشرکان دست‌بردار نبودند تا دلیلى آشکار بر ایشان آید(۱)

رَسُولٌ مِّنَ اللَّـهِ یَتْلُو صُحُفًا مُّطَهَّرَةً ﴿٢﴾

فرستاده‌اى از جانب خدا که بر آنان صحیفه‌هایى پاک را تلاوت کند(۲)

فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿٣﴾

که در آن‌ها نوشته‌هاى استوار است(۳)

وَ مَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿٤﴾

و اهل کتاب دستخوش پراکندگى نشدند مگر پس از آنکه برهان آشکار براى آنان آمد(۴)

وَ مَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّـهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ وَ یُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَ یُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَ ذَٰلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿٥﴾

و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند و در حالى که به توحید گراییده‌اند دین خود را براى او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زکات بدهند و دین ثابت و پایدار همین است(۵)

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَ الْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُولَـٰئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿٦﴾

کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیده‌اند و نیز مشرکان در آتش دوزخند و در آن همواره مى‌مانند؛ اینانند که بدترین آفریدگانند(۶)

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَـٰئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿٧﴾

 در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‌اند آنانند که بهترین آفریدگانند(۷)

جَزَاؤُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ۖ رَّضِیَ اللَّـهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ۚ ذَٰلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿٨﴾

 پاداش آنان نزد پروردگارشان باغهاى همیشگى است که از زیر درختان آن نهر‌ها روان است جاودانه در آن همى مانند خدا از آنان خشنود است و آنان نیز از او خشنود این پاداش براى کسى است که از پروردگارش بترسد(۸)

انتهای پیام/