به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، در بخش نخست این گزارش به بازتاب خبر تأیید واقعی‌بودن فیلم‌ها و تصاویر منتشرشده درباره پرنده‌های ناشناس پرداخته شد که دهه‌ها با توجیهات مختلف تلاش می‌شد صحت آنها محل تردید و شک قرار گیرد. (اینجا)

در بخش دوم در ابتدا تعریفی از اشیاء پرنده ناشناس (یوفوها) ارائه می‌شود و سپس برنامه محرمانه ارتش آمریکا برای بررسی ماهیت این پدیده اسرارآمیز تشریح خواهد شد.

یوفو چیست؟
شیءِ ناشناسِ پرنده (Unidentified flying object) که به اختصار یوفو  (UFO) خوانده شده و با نام بشقاب پرنده (flying saucer) یا (flying disc) هم شناخته می شود، اصطلاح رایج برای هر پدیده هوایی است که علت آن نمی‌تواند به‌آسانی یا بلافاصله توسط ناظر شناخته شود.

پروژه کتاب آبی
پروژه کتاب آبی، یکی از سری مطالعات سیستماتیک در خصوص اشیاء پرنده ناشناس (یوفو) است که از سوی نیروی هوایی آمریکا به اجرا در آمد. این پروژه در سال ۱۹۵۲ آغاز شد. این پروژه، سومین مطالعه در نوع خود پس از پروژه نشانه (projects Sign) در سال ۱۹۴۷ و پروژه کینه (Project Grudge) در سال ۱۹۴۹ بود.

پایگاه اینترنتی شبکه هیستوری در گزارشی با عنوان ««ملاقات با جی آلن هینک، ستاره شناسی که برای نخستین بار رویارویی‌های نزدیک با یوفوها را طبقه‌بندی کرد» نوشت:  سپتامبر ۱۹۴۷ بود و نیروی هوایی آمریکا با یک مشکل برخورد کرده بود. انبوهی از گزارش‌ها در خصوص اشیاء مرموز در آسمان باعث حیرت مردم شده بود و نیروی هوایی نیاز داشت بفهمد چه اتفاقی در جریان است. از این رو پروژه نشانه (Project Sign) راه‌اندازی شد.

در اوایل سال ۱۹۴۸ این تیم متوجه شد نیازمند شماری تخصص خارجی برای تحلیل گزارش‌های دریافتی است؛ خصوصا به یک ستاره شناس نیازمند است که بتواند مشخص کند کدام موارد به سادگی با پدیده‌های نجومی به مانند سیارات، ستارگان و شهاب سنگ‌ها قابل توضیح هستند.

برای «جِی آلن هینِک» که آن زمان ۳۷ سال داشت و مدیر رصدخانه مک میلن (McMillin Observatory) بود، این پیشنهاد پروژه‌ای بود مثل دیگر پروژه‌هایی که تا آن زمان انجام داده بود و ابدا خبر نداشت که این پروژه زندگی‌اش را برای همیشه دستخوش تغییر می‌کند.

وی خود در این خصوص می‌گوید: یک روز من با چند مرد در مرکز فنی پایگاه هوایی «رایت پترسون» که تنها در ۶۰ مایلی شهر دایتون در ایالت «اوهایو» دیداری داشتم. آن‌ها با خجالتی که در چهره‌شان آشکار بود، سرانجام موضوع «بشقاب پرنده‌ها» را مطرح کرده و از من درخواست کردند که آیا حاضرم به عنوان مشاور برای نیروی هوایی در خصوص این موضوع کار کنم. این موضوع به نظر نمی‌رسید که زمان زیادی را بگیرد، از این رو آن را پذیرفتم.

در ادامه گزارش شبکه هیستوری آمده است: جی آلن هینک آن زمان متوجه نشد سفر مادام العمری را آغاز می‌کند که او را به یکی از مشهورترین دانشمندان در آن زمان بدل خواهد ساخت؛ همچنانکه تصور نمی‌کرد چقدر تصور وی در خصوص یوفو‌ها تغییر خواهد کرد.

وی خود در این خصوص می‌گوید: من مانند دیگر دانشمندان، به ندرت در خصوص یوفو‌ها در سال ۱۹۴۸ شنیده بودم. من می‌پنداشتم که این مسائل مزخرف هستند.

پروژه نشانه به مدت یکسال ادامه یافت و در آن مدت، تیم کاری موفق به بررسی ۲۳۷ پرونده در این خصوص شد. در گزارش نهایی جی آلن هینک آمده است: ۳۲ مورد از حوادث بوسیله پدیده‌های اخترشناسی توضیح داده شدند؛ در حالی که ۳۵ درصد دیگر توضیحاتی دیگر مانند بالون ها، راکت ها، منور‌ها و پرندگان داشتند. از ۳۳ درصد باقی مانده، ۱۳ درصد شواهد کافی برای توضیح نداشتند و ۲۰ درصد دیگر (از ۳۳ درصد باقی مانده) شواهدی در ارتباط با یوفو‌ها را به محققان می‌داد؛ اما هنوز امکان شرح آن‌ها وجود نداشت. در فوریه ۱۹۴۹ پروژه نشانه با پروژه کینه جایگزین شد.

تولد پروژه کتاب آبی

با آنکه تصور می‌شد شاید (گزارش نهایی ارائه شده) پایانی بر مسأله یوفو‌ها باشد؛ اما حوادث یوفو‌ها ادامه یافت که از جمله آن برخی گزارش‌های گیج کننده از سوی اپراتور رادار‌ها بود. از این رو رسانه‌های آمریکایی با این پدیده، جدی‌تر برخورد کردند. از جمله مجله لایم در سال ۱۹۵۲ مقاله‌ای در این خصوص نوشت و ادوارد مورو (Edward R. Murrow) از خبرنگاران مطرح آن دوران برنامه‌ای را به این موضوع اختصاص داد و مصاحبه‌ای را با «کنث آرنولد» از خلبان آمریکایی به انجام رساند. آرنولد از خلبانانی بود که به دنبال دیدن اشیاء اسرار آمیز در کوه رینیر در واشنگتن می‌گشتند. نیروی هوایی آمریکا چاره‌ای نداشت جز آنکه پروژه کینه (Project Grudge) احیا کند و از این رو این پروژه با اسم بهتری به نام «پروژه کتاب آبی» احیا شد.

سی ان ان در گزارشی می‌نویسد: بسیاری از اظهارات شناخته شده‌ای که در موجودات بیگانه مطرح شده، از «پروژه کتاب آبی» نشأت گرفته؛ نامی که بر برنامه دولت آمریکا در خصوص تحقیق پیرامون گزارش‌هایی اطلاق می شود که از سال‌های ۱۹۴۸ تا سال ۱۹۶۹ در خصوص یوفو‌ها بدست آمده است.

طبق اعلام سی ان ان، در آن زمان، پرسنل نیروی هوایی ۱۲.۶۱۸ مورد گزارش در خصوص مشاهده یوفو را مورد بررسی قرار داد و اعلام کرد ۷۰۱ مورد از آن‌ها ناشناخته باقی مانده‌اند؛ اما در پایان، پروژه بدین شکل نتیجه‌گیری شد: هیچ یوفویی گزارش نشده است. طبق تحقیق و ارزیابی نیروی هوایی آمریکا، هیچ نشانه‌ای از تهدید امنیت ملی وجود ندارد. این برنامه همچنین این طور نتیجه‌گیری کرد که طبق آرشیو ملی آمریکا، مشاهدات ناشناخته شامل هیچ فناوری پیشرفته‌ای و یا وسیله نقلیه فرازمینی نبوده است.

این پروژه سرانجام در سال ۱۹۶۹ طبق اعلام آرشیو ملی آمریکا (National Archives) بخاطر هزینه‌هایی که داشت، تعطیل شد. طبق اعلام آرشیو ملی آمریکا، از زمانی که پروژه کتاب آبی بسته شد، هیچ اتفاقی نیفتاد که نشان دهد نیروی هوایی باید این تحقیقات را از سر بگیرد.

اما آیا واقعا همانطور که اعلام شده بود، هیچ یوفویی مشاهده نشده بود؟ در قسمت بعد به بررسی داستانی هیجان انگیز در این خصوص و شواهد ارائه شده در ارتباط با آن می پردازیم.

ادامه دارد...

ترجمه و تنظیم: محمد حسن خلیلی