به گزارش خبرنگار حوزه سینما  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، برخی از کارگردانان سینمای ایران این فضا را به خوبی می‌شناسند و چند دهه همچنان سر زبان‌ها هستند و آثارشان فارغ از نقد‌هایی که به آن‌ها وارد است، دیده می‌شود.

ابراهیم حاتمی کیا یکی از این کارگردان هاست؛ او فعالیت سینمایی‌اش را از سال ۱۳۵۹ با نگارش و ساخت فیلم‌های کوتاه با موضوع جبهه و جنگ آغاز کرد، تا به امروز بیست فیلم بلند سینمایی با احتساب «خروج» جدیدترین اثرش ساخته است که به جز «ارتفاع پست» که با اصغر فرهادی نویسندگی مشترکی داشته مابقی فیلم هایش را نویسندگی و کارگردانی کرده است.

این کارگردان جوایز متعددی کسب کرده و کارنامه قابل قبولی از خود به جای گذاشته و از اهمیت خاصی بین سینما دوستان و منتقدان (حتی آن‌هایی که آثارش را دوست ندارند) برخوردار است.

در این گزارش به بهانه سالروز تولد ابراهیم حاتمی کیا به علت‌هایی که این کارگردان برای جامعه سینمایی و غیرسینمایی اهمیت دارد می‌پردازیم.

کار کردن با بازیگران معروف و معرفی چهره‌های جدید

در فیلم‌های حاتمی کیا می‌توان چهره‌های معروف دید. حتی بازیگرانی با آثار او به سینما معرفی و سال‌ها ماندگار شده اند. همچنین اتفاق افتاده برای بازیگرانی که پیش تر در دیگر فیلم‌ها بازی کرده و آنطور که باید دیده نشده اند اما فیلم‌های این کارگردان نقطه عطف آن‌ها شده است.

فیلم‌های حاتمی کیا به نحوی است که می‌توان گفت بیشتر بازیگران برای حضور در آن‌ها متمایل هستند، بخصوص افرادی که نیاز است کیفیت بازی شان به درستی دیده شود. شاید یکی از علت‌های این اتفاق فیلمنامه خوب، شخصیت پردازی و بازیگر بودن خود حاتمی کیاست، چون او تجربه بازیگری در چندین فیلم را دارد و طبیعتا روی بازی بازیگرانش متمرکز می‌شود و این موضوع کیفیت بازی آن‌ها را بهتر خواهد کرد.

کارکردن با آدم‌هایی که نگاه‌ها و عقاید سیاسی متفاوتی دارند

با نگاهی به پرونده حاتمی کیا نام‌هایی می‌بینیم که نگاه‌ها و عقاید متفاوتی دارند. خواه در مقام نویسنده، تهیه کننده، بازیگر و ...

جسارت در بیان واقعیت‌های جامعه و حرف دل مردم
فیلم‌های این کارگردان مملو از دیالوگ‌هایی است که ریشه در واقعیت جامعه و حرف دل مردم دارد و بیشتر مواقع با تندی و گزندگی خاصی بیان می‌شود که می‌تواند آدم‌ها و مسئولان را نیشگون بگیرد. البته در برخی مواقع گل درشت و شعاری می‌شود اما همیشه بازتاب‌ها و حاشیه‌هایی به همراه دارد.

بعضا این گزندگی در فیلم‌هایش به توقیف شدن آثارش ختم شده است، چنانچه از توقیف «گزارش یک جشن» ۹ سال می‌گذرد و «به رنگ ارغوان» نیز پس از پنج سال توقیف، اکران شد.

خصوصیت اخلاقی خاص
حاتمی کیا به ظاهر فردی آرام و بی حاشیه است، اما زمانی که پای نقد جدی و پایمال شدن حقش به میان می‌آید عکس العمل‌هایی از او می‌بینیم که حواشی پررنگی به دنبال دارد. نمونه این رفتار در سی و ششمین جشنواره ملی فیلم فجر دیده شد که گفت: من فیلمساز وابسته به این نظام هستم. من از دوستان در سازمان اوج تشکر می‌کنم،کسانی که سربازان گمنام امام زمان (عج) هستند. من افتخار می‌کنم که درباره مدافعان حرم فیلم ساختم و برای ساخت این فیلم از حاج قاسم سلیمانی جایزه گرفتم و از بچه‌های سپاه که زحمت کشیدند و مرا رشد دادند، استفاده کردم و از کار‌هایی که کردم شرمنده نیستم.

استقبال از فیلم هایش در جشنواره فیلم فجر

خصوصیت‌های فیلم‌های حاتمی کیا چنان است که حتی منتقدانش در صف‌های طولانی در جشنواره فیلم فجر می‌ایستند و آثارش را می‌بینند و این موضوع سال هاست که ادامه دارد. شاید نشانه گذاری‌ها، آرمان گرایی از واقعیت‌ها، نمایش پررنگی از واقعیت‌های جامعه، سینما بودن فیلم‌هایش و ... باعث چنین اتفاقی شود.

قبلا بهتر کار می‌کرد

نظر برخی از منتقدان که حتی فیلم‌های حاتمی کیا را دوست دارند درباره جدیدترین آثار او این است که می‌گویند «قبلا با وجود  فضای جبهه و جنگ در فیلم هایش، اثر بهتر و شعاری کمتری می‌دیدیم» که البته با نگاهی به آثار چند سال اخیر او تقریبا این موضوع ملموس و قابل درک است، البته شاید شرایط جامعه، تصمیم گیری و محافظه کاری مسئولان، سرخوردگی از برخی اتفاقات و ... باعث اعمال چنین رویکردی از او شده است، چون حاتمی کیا سینما و مردم و شرایط را به خوبی می‌شناسد و قبلا در آثارش با شهامت بسیار گفته است.

فیلمساز متعهد

حاتمی کیا با وجود اینکه بی پرده به نقد مسائل جامعه و عملکرد سیاست مداران و تصمیم گیرندگان می‌پردازد،  کشورش را دوست دارد و فیلمساز متعهد واقعی است. تجربه دیدار با رهبری دارد و رهبر انقلاب فیلم هایش را می‌بیند که این یعنی تاثیرگذاری یک فیلمساز متعهد.

نقد به حاتمی کیا

خیلی‌ها از اهالی خاص و عام سینما معتقدند حاتمی کیا با روش قبلی خود فیلم بسازد، بهتر خواهد بود. البته که بخشی از تغییر روش و بر اساس این عدله پیش رفتن، به افکار این کارگردان مربوط می‌شود و البته نباید فراموش کند یک هنرمند متعلق به خودش نیست و مردمی است.

انتهای پیام/