به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، تئاتر از قدیمی ترین هنرها است و مانند دیگر هنرها دستخوش تغییرات زیادی بوده است. در تئاتر مشکلات زیادی مطرح می شود که مهم ترین آن مشکل مخاطب است. این موضوع را بسیاری از مدیران و هنرمندان نیز گفته اند.

مشکل مخاطب برای اهالی تئاتر مشکلی اساسی بوده و نگاه جدی به آن دارند به طوری که می بینیم بسیاری از کارگردان ها برای فروش بیشتر در گیشه , در نمایش از جملاتی استفاده می کنند که مورد توقع مخاطب نیست که البته بیشتر کم و کاستی های موجود در تئاتر به همین بخش که شاید مورد توجه نباشد , بازمی گردد.

کمتر دیده می شود که مخاطبان عام برای تماشای نمایشی برنامه ریزی کنند , مگر اینکه آن نمایش از حیث بازیگران بسیار مطرح باشد تا بتواند مخاطب عام را جذب کند. باید برنامه ریزی ها و تدابیر درستی برای این مشکل اندیشید تا بیش از این به تئاتر کشور لطمه وارد نشود. حال اگر موضوع مخاطب تئاتر ما حل شود , آیا نمایش های امروزی رسالت فرهنگی , هنری و اجتماعی خود را به درستی منتقل می کنند؟

 اگر مسئله فرهنگی و اجتماعی یک ضرورت شناخته و به آن اهمیت داده شود ,برای مخاطب هم مهم می شود و مردم برای حضور در سالن های تئاتر هزینه می کنند زیرا نمی توان از شگفتی و اعجاز تئاتر چشم پوشی کرد. از طرفی برخی کمبود بودجه در حوزه تئاتر را بهانه می کنند و آن را علت اجرای برخی نمایش های بی کیفیت می خوانند . آیا تاثیر کمبود بودجه تا این اندازه است که نمایش های بی کیفیت جای نمایش های باکیفیت را پر کنند؟

درست است که هنر همیشه مظلوم واقع شده ولی نباید آن را به حال خود رها کرد. سال ها پیش بسیاری از هنرمندان با سبک های ایرانی نمایش ها را اجرا می کردند و از آن جایی که با فرهنگ ما همخوانی داشت بسیاری از مردم هم استقبال می کردند , اما چند سالی است که نمایش ها به سوی غرب‌زدگی رفته و از آن ها الگوبرداری می کنند . زمانی که شخصی وارد این حرفه می شود یا حتی برای تماشا به سالن می رود , نمایش هایی با سبک غربی را درست تر می داند و فکر می کند اصل تئاتر همین است.

الگو برداری از نکات درست و مثبت در هر مسئله ای خوب است اما ما چرا به سراغ نکات منفی می رویم؟ ابتذال در تئاتر از زمانی بیشتر شد که سبک نمایش ها به سوی نمایش های غربی رفت.هر طراح و کارگردانی به اجرا در سالن های بزرگ و نمایشنامه های خوب علاقه دارد اما این مهم را در اجرای نمایش های غربی مناسب تر و پرفروش تر می داند بنابراین یک نمایش غربی را تا چه اندازه می توان بومی سازی کرد؟ این بومی سازی به نمایشنامه و مخاطب لطمه وارد می کند البته این روزها نمایشنامه های بسیاری را به سبک غربی می نویسند که تداخل فرهنگ غربی و ایرانی در آن مشهود است و همین سبب نامفهومی در تئاتر می شود. شاید این موضوع جواب این سوال باشد که چرا بیشتر خانواده های ایرانی از تئاتر تصویر درست و خوبی ندارند؟ البته در این مسائل نقش رسانه ها بسیار پررنگ است.

اخباری که از نمایش های مختلف به دست می آید سریع میان اهالی رسانه دست به دست می شود و در پیام رسان ها به اشتراک گذاشته می شود , این در حالی است که هیچ کدام از محتوا و کیفیت آن اثر خبر ندارند و فقط اخبار آن را کار می کنند. این موضوع در مرحله نخست بسیار سطحی به نظر می رسد, یعنی خبری از نمایش یا اثری را کار می کنیم و در حالی آن را تبلیغ می کنیم که اطلاعی از محتوای آن نداریم.

وقتی خانواده ای پیام تبلیغات یا متن رسانه ای از یک نمایش را می بیند , به آن رسانه اعتماد می کند و به سراغ آن نمایش می رود ولی درعوض نمایشی را تماشا می کند که مناسب او و خانواده‎اش نبوده و همین تصویر نادرستی را به او ارائه می کند. پس باید ابتدا رسانه ها را مقصر اصلی تبلیغ نمایش های غیراخلاقی دانست و سپس از مسئولان خواست که به این نمایش ها اهتمام ویژه ای داشته باشند تا شاهد حضور کمرنگ آثار غیر اخلاقی در سالن های تئاتر باشیم.

انتهای پیام/