همه‌چیز درباره شارژر بی‌سیم/ از تاریخچه و نحوه کار تا نقاط ضعف
اولین باری که گوشی هوشمند خود را روی شارژر بی سیم قرار می‌دهید چیزی شبیه یک جادو رخ می‌دهد، اما باید بدانید که تاریخچه این تکنولوژی به ۱۳۰ سال پیش باز می‌گردد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، اولین باری که گوشی هوشمند خود را روی شارژر بی سیم قرار می‌دهید چیزی شبیه یک جادو رخ می‌دهد، اما باید بدانید که تاریخچه این تکنولوژی به ۱۳۰ سال پیش باز می‌گردد. علیرغم این که تکنولوژی بکار رفته در این گجت مدرن به چیزی بیش از یک قرن پیش باز می‌گردد، اما استفاده از شارژر‌های بی سیم یا بهتر بگوییم شارژ بی سیم تنها در سال‌های اخیر فراگیر شده است. اغلب گوشی‌های هوشمند جدید از این قابلیت پشتیبانی می‌کنند و حتی در برخی از خودرو‌های جدید نیز از این قابلیت در صندلی‌های جلو نیز استفاده شده و جالب‌تر این که برخی خودرو‌ها را نیز می‌توان به همین روش شارژ کرد. انتظار می‌رود که بازار انرژی بی سیم تا سال ۲۰۲۰ به یک میلیارد دستگاه شارژر بی سیم برسد. اما سوال این است که این تکنولوژی شبیه آنچه که در فیلم‌های علمی تخیلی دیده ایم چگونه کار می‌کند و چرا ناگهان مورد توجه قرار گرفته و رایج شده است؟
اولین باری که گوشی هوشمند خود را روی شارژر بی سیم قرار می‌دهید چیزی شبیه یک جادو رخ می‌دهد، اما باید بدانید که تاریخچه این تکنولوژی به ۱۳۰ سال پیش باز می‌گردد.
اول از همه، تاریخ
شارژ بی سیم در واقع ایده جدیدی نیست و حتی قدیمی‌تر از اولین اتومبیل، مدل T فورد است. در سال ۱۸۳۱، یک فیزیکدان انگلیسی به نام مایکل فارادی برای اولین بار ایده‌های مغناطیسی و الکتریکی بنیادینی را کشف کرد که به شارژ القایی منتهی شد، نوعی از شارژ یا انتقال جریان الکتریسیته که انرژی را به شکل بی سیم بین دو دریافت کننده منتقل می‌کرد. فارادی در یک سری سخنرانی‌ها و مقالات در سال ۱۸۳۱ و در لندن از آزمایشات خود گفت که به تولید یک «جریان الکتریسیته از طریق آهنربا‌های معمولی» منتهی شده بود. فارادی از یک باتری مایع برای انتقال جریان الکتریسیته از طریق یک سیم پیچ کوچک استفاده کرد.
اولین باری که گوشی هوشمند خود را روی شارژر بی سیم قرار می‌دهید چیزی شبیه یک جادو رخ می‌دهد، اما باید بدانید که تاریخچه این تکنولوژی به ۱۳۰ سال پیش باز می‌گردد.
سپس وقتی که این جریان به یک سیم پیچ بزرگتر وارد شده یا از آن خارج می‌شد، میدان الکتریسیته تغییر کرده و یک ولتاژ لحظه‌ای را در سیم پیچ کوچکتر ایجاد می‌کرد. بعد از آن نوبت نیکولا تسلا رسید، کسی که به سختی برای انتقال جریان الکتریسیته بدون استفاده از سیم تلاش می‌کرد. او از اصول بنیادین توسعه یافته توسط فارادی استفاده کرده و برای اولین بار توانایی انتقال انرژی از طریق هوا را به نمایش گذاشت. او در اواخر قرن نوزدهم موفق شد که یک میدان الکتریکی بین دو مدار، یک ترنسمیتر و یک دریافت کننده ایجاد کند. اگر در این لحظه به چیزی شبیه آنچه که در فیلم «حیثیت» (The Prestige) ساخته کریستوفر نولان فکر می‌کنید تا حدودی درست فکر کرده اید.
اولین باری که گوشی هوشمند خود را روی شارژر بی سیم قرار می‌دهید چیزی شبیه یک جادو رخ می‌دهد، اما باید بدانید که تاریخچه این تکنولوژی به ۱۳۰ سال پیش باز می‌گردد.
تکنولوژی مورد استفاده تسلا باعث روشن شدن لامپ‌های نئونی بدون هیچگونه سیمی تبدیل شد و این همان اتفاقی است که برای گوشی هوشمند شما هنگام قرار دادنش روی شارژر بی سیم رخ می‌دهد. اگر چه محققان شارژ بی سیم را کشف کرده بودند، اما در آن دوران چنین تکنولوژی اکنون پرطرفداری و پرکاربردی، در عمل استفاده چندانی نداشت. پیش از ظهور گوشی‌های هوشمند، ساعت‌های هوشمند و خودرو‌های الکتریکی، بیشتر استفاده از شارژ بی سیم مربوط به مسواک‌های الکتریکی بود. از دهه ۹۰، مسواک‌های الکتریکی با دکمه‌های پلاستیکی از تکنولوژی شارژ القایی که در دسته آن‌ها قرار داده شده بود استفاده می‌کردند.
اولین باری که گوشی هوشمند خود را روی شارژر بی سیم قرار می‌دهید چیزی شبیه یک جادو رخ می‌دهد، اما باید بدانید که تاریخچه این تکنولوژی به ۱۳۰ سال پیش باز می‌گردد.
شارژ بی سیم چگونه کار می‌کند؟
سدان‌های بی ام دبلیو و گوشی‌های هوشمند آیفون برای شارژ بی سیم از ایده یکسانی استفاده می‌کنند که آن نیز همان شارژ القایی است. خلاصه بگوییم اینکه شارژ القایی انرژی را از شارژر به یک دریافت کننده در پشت تلفن همراه و از طریق القای الکترومغناطیسی منتقل می‌کند. در درون صفحه شارژر یک سیم پیچ القایی قرار دارد که یک میدان الکترومغناطیسی نوسانی خلق می‌کند. سیم پیچ دریافت کننده درون گوشی هوشمند یا دیگر وسایل نیز به تبدیل دوباره این میدان مغناطیسی به جریان الکتریسیته برای شارژ باتری کمک می‌کند، درست شبیه همان کاری که نیکولا تسلا در دهه ۱۸۰۰ با یک ترنسمیتر بزرگ و یک دریافت کننده، اما در مقیاس کوچکتر انجام داد. هر چه سیم پیچ درون شارژر بزرگتر باشد، فاصله بین تلفن هوشمند، لپ تاپ یا هر ابزار دیگری از صفحه شارژر بی سیم می‌تواند بیشتر باشد.
در کل دو نوع استاندارد اصلی برای شارژ بی سیم وجود دارد و بیشتر تلفن‌های هوشمند از هر دو نوع استاندارد پشتیبانی می‌کنند:
استاندارد چی (Qi) متعلق به کنسرسیوم انرژی وایرلس: این استاندارد عمدتاً برای تلفن‌های هوشمند به کار رفته، اما در دیگر وسایل نیز کاربرد دارد. اکنون بیش از ۳٫۷۰۰ وسیله با گواهینامه استاندارد چی در بازار وجود دارند که هر کدام می‌توانند با توان ۵ تا ۱۵ وات کار کنند.
استاندارد پژواکی اتحادیه ایرفیول: این استاندارد مدرن به کاربران اجازه می‌دهد که بتوانند وسیله الکترونیکی خود را از فاصله ۵۰ میلیمتری از صفحه شارژر بی سیم شارژ نمایند و این بدان معناست که لازم نیست وسیله خود را به طور دقیق روی شارژر قرار داده و بدین ترتیب می‌توانید هنگام استفاده از تلفن هوشمندتان نیز آن را به شکل بی سیم شارژ کنید. همچنین این استاندارد امکان شارژ چندین وسیله به طور همزمان مانند ساعت‌های هوشمند و تلفن‌های هوشمند به طور همزمان را فراهم می‌سازد.
اولین باری که گوشی هوشمند خود را روی شارژر بی سیم قرار می‌دهید چیزی شبیه یک جادو رخ می‌دهد، اما باید بدانید که تاریخچه این تکنولوژی به ۱۳۰ سال پیش باز می‌گردد.
نگاهی به آینده
شارژ بی سیم در بسیاری از ابزار‌های خانگی و شخصی فراگیر نیست، زیرا محدودیت‌هایی در زمینه فاصله‌ای که بین یک وسیله شارژی و صفحه شارژ کننده می‌تواند باشد وجود دارد. اما کمپانی‌هایی مانند WiTricity که توسط محققان موسسه تکنولوژی ماساچوست در بوستون تاسیس شده روی ساخت یک شارژر الکتریکی که برای استفاده در دنیای واقعی و بدون محدودیت فاصله‌ای مناسب است کار می‌کنند، به طوری که انتظار می‌رود در سال‌های آینده نه چندان دور شاهد کارگزاری صفحات شارژ کننده در صفحه‌هایی مانند کانتر یا اپن آشپزخانه یا استفاده از شارژر‌های بی سیم در ایستگاه‌های شارژ شهری برای شارژ باتری خودرو‌ها باشیم. در همین اثنا، در سال ۲۰۱۷ محققان دیزنی ریسرچ نشان دادند که شارژ بی سیم در فضای باز نیز ممکن است، چیزی که شبیه استفاده تلفن همراه یا لپ تاپ از اینترنت بی سیم بدون نیاز به استفاده از کابل اترنت است.
اولین باری که گوشی هوشمند خود را روی شارژر بی سیم قرار می‌دهید چیزی شبیه یک جادو رخ می‌دهد، اما باید بدانید که تاریخچه این تکنولوژی به ۱۳۰ سال پیش باز می‌گردد.
آیا شارژ بی سیم ارزش استفاده دارد؟
شارژ بی سیم علیرغم فوایدش محدودیت‌ها و نقطه ضعف‌هایی نیز دارد. برای مثال اگر بخواهید همزمان با شارژ کردن از تلفن هوشمند خود استفاده کنید باید صفحه شارژر را نیز با آن بلند کرده به طوری که تماس بین این دو قطع نشود. همچنین در شارژر‌های بی سیم و در مقایسه با شارژر‌های سیمی، مدت زمان بیشتری طول می‌کشد تا وسیله الکترونیکی شما شارژ شود. علاوه بر این، شارژر‌های بی سیم انرژی بیشتری مصرف می‌کنند یعنی اینکه هزینه برق شما را افزایش می‌دهد. در استفاده از این نوع شارژرها، اتلاف انرژی نیز رخ می‌دهد که بیشتر در قالب گرما خود را نشان داده و این موضوع فشار بیشتری به باتری وارد کرده و عمر آن را کاهش می‌دهد.
اولین باری که گوشی هوشمند خود را روی شارژر بی سیم قرار می‌دهید چیزی شبیه یک جادو رخ می‌دهد، اما باید بدانید که تاریخچه این تکنولوژی به ۱۳۰ سال پیش باز می‌گردد.
به طور کلی گفته می‌شود که به طور متوسط در طول هر شارژ، ۳۰ درصد انرژی در استفاده از این نوع شارژرها هدر می‌رود. برای مثال اکنون بیش از یک میلیارد گوشی تلفن همراه در جهان استفاده می‌شود که هر کدام برای شارژ ۵ وات انرژی مصرف می‌کنند و این رقم کلی برای تمام گوشی‌ها به ۹۰۰ میلیارد وات می‌رسد. اگر برای این ابزار‌ها از شارژر بی سیم استفاده کنیم، مصرف انرژی به ۱٫۱۳ تریلیون وات افزایش می‌یابد که سالانه ۲۲۵ میلیارد وات آن هدر می‌رود. این مقدار انرژی تلف شده می‌تواند برق ۳۵٫۰۰۰ خانه را تامین کرده و سالانه ۱۰۰٫۰۰۰ متریک تن آلودگی دی اکسید کربن تولید خواهد کرد.
منبع: روزیاتو
انتهای پیام/
