به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد، معمولا صبح‌ها قبل از رفتن به محل کارم، پیام‌های گروه‌های اجتماعی را مرر می‌کنم، به پیام‌های تبریک روز جهانی عکاسی می‌رسم در یکی از پیام‌ها اشاره شده است: امروز ۱۹ آگوست روز جهانی عکاسی است، این روز بر همه هنرمندان عکاس مبارک. ذهنم بعد از خواندن این پیام کنجکاو می‌شود. به محض رسیدن به محل کارم درباره تاریخچه روز جهانی عکاس در نت جستجو می‌کنم. در پس ذهن این است که این روز باید قدمتی طولانی داشته باشد، اما در یکی از سایت‌ها مطلبی می‌خوانم که با تصویر ذهنی اولیه ام در تضاد است. در این مطلب این طور آمده است:

واقعیت این است که ایده‌ی نام‌گذاری روزی به عنوان روز جهانی عکاسی عمر چندان طولانی ندارد، در سال ۲۰۱۰ میلادی، جوانی استرالیایی به نام کُرسکه آرا با رونمایی از وب‌سایتی پیشنهاد داد که روز ۱۹ آگوست به عنوان روز عکاسی گرامی داشته شود و عکاسان به مناسبت این روز عکس‌های خود از جهان پیرامون را به اشتراک بگذارند.

 

 

بعد از خواندن این مطلب با خودم می‌اندیشم که چطور یک جوان در سرزمین مهاجر پذیر و بدون قدمتی مثل استرالیا توانسته است روزی را به نام روز جهانی عکاس به ثبت برساند، اما ...

چشمانم را می‌بندم، به دوران کودکی ام فکر می‌کنم آن روز‌ها که هنوز دوربین‌های عکاسی حتی از نوع آنالوگش در خانه‌ها رواجی نداشت، به روز‌هایی فکر می‌کنم که زائران مشهدالرضا در یکی از عکاسخانه‌های این شهر، عکسی را به یادگار با تصویری از پس زمینه ضریح حرم مطهر رضوی می‌گرفتند و بعد از بازگشت به شهرشان آن را قاب می‌کردند و بر دیوار خانه می‌کوبیدند تا خاطره شیرین این زیارت همیشه برایشان زنده باشد. از خودم می‌پرسم چرا با چنین قدمت طولانی روزی به نام عکاسی زیارتی ثبت نشده است؟

 

 

نسرین ترابی، عکاس و پژوهشگر تاریخ عکاسی ایران در گفتگو با یکی از رسانه‌ها می‌گوید: وجود عکاسی زیارت تنها در شهر مشهد، نشان از ارزش بالای این هنر بوده و باید به ثبت برسد.


او ادامه می‌دهد: تصویر زبانی جهانی است که می‌توان از آن برای ارتباط با ملل دیگر استفاده کرد. کالای مقدسی که از یک سرزمین به عنوان سوغات تهیه می‌شود، حامل پیامی فرهنگی و مردم‌شناسی برای دیگران بوده و انتخاب پرده پس‌زمینه نیز خود بازسازی صحنه‌ای از الگوی مذهبی یک ملت است که در برابر آن پرده‌ها جان می‌گیرد.


بعد از اینکه گفتگوی این بانوی پژوهشگر را می‌خوانم، دوباره با خودم می‌اندیشم. از پنجره محل کارم، به راسته بازار قدیمی مشهد نگاه می‌کنم. در آستانه عید غدیر هستیم و بازار علاوه بر پذیرایی از زائران داخلی، مملو از زائران عرب از کشور‌های مختلف است. با خودم می‌اندیشم که چه قدر می‌توان از ظرفیت زائران خارجی مشهد به عنوان سفیران فرهنگی استفاده کرد؟ ظرفیتی که می‌تواند درمبارزه با حرکت‌های تفرقه افکنانه گروه‌های تکفیری در دنیای اسلام موثر باشد. یکی از این ظرفیت‌ها می‌تواند تقویت جایگاه عکاسی زیارتی باشد.

انتهای پیام//م.م