آنچه زنها را بیش وکم زیبا جلوه میدهد، نه لباس و جامه است، نه بزک و سرخاب و سفیدآب، نه زیور آلات و نه حتی نادر بودن، میدانم چیز دیگری است، اما چه چیز؟! درست نمیدانم! ولی این را میدانم همانی نیست که خود زنها میپندارند.
مارگریت دوراس
به گزارش خبرنگار حوزه اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، هر جامعه ایدهآلی برای رسیدن به نقطه عطف موفقیتش نیاز دارد به تربیت زنانی که بتوانند نسل آینده را خوب بسازند. زنان خودباوری که میتوانند از فراز تمام مشکلات عبور کنند و به قلههای موفقیت برسند. مدیران مقتدری که کارشان مدیریت پارادوکسها است.گاهی در نقش یک مادر و همسری مهربان و گاهی در کسوت یک قهرمان ملی و جهانی، همان ها که در نگاهشان هیچ مانعی وجود ندارد و برای رسیدن به آنچه که خواستشان است اعتقادی به هیچ سقف شیشه ای ندارند. گامهای استوار و بلندی که میتوان ردش را در تمام سکوهای مرتفع بینالمللی علمی، ورزشی و سیاسی و ... دید. شاید ایران اسلامی در برخی زمینهها ایدهآل نباشد، اما قاطعانه بانوانی دارد که ثابت کردهاند از بهترین و شایستهترین زنان جهاناند حقیقتی که دشمنان جمهوری اسلامی به آن اذعان دارند از این رو زنان به واسطه داشتن جایگاه و نقش بسیار مهمشان همواره مورد هجوم دشمن واقع میشوند.
فضای مجازی با توجه به استقبال بسیار کاربران بهویژه زنان تبدیل به بستر ایدهآلی برای سوءاستفاده معاندین در راستای ضربه زدن به نظام شده است، چرا که دشمن به خوبی به این حقیقت واقف است که داشتن زنانی با اعتماد به نفس بالا و با صلابت در جامعه خانواده محوری مانند ایران تا چه اندازه میتواند برای آنها خطرناک باشد. از این رو با سرمایهگذاری درپروژههای عظیم ضد زن، بنیان نظام یعنی خانواده را هدف میگیرند. آنها با اجیر کردن فریبخوردگانی، چون مسیح علینژاد تلاش دارند تا با تنزل سطح مطالبات زنان ایرانی به مقولههایی مانند بیحجابی و یا مجوز ورود به استادیوم به بهانه آزادی، چهره و جایگاه زن در کشور را تقلیل دهند تا جایی که برهنگی را تمدن و حضور در ورزشگاه آزادی را بزرگترین دستاورد زنان ایرانی نشان دهند.
تاریخ انقلاب پر است از صحنههای غرورآفرینی که زنان و دختران ایران در میادین بینالمللی خلق کردهاند. اما آمریکا و حامیانش این موفقیتها را پوشانده و سعی میکنند حجاب را مانعی در مسیر رشد و ارتقاء بانوان کشورمان نشان دهند. کشوری که آمار بالای تعرض و نگاه ابزاری به جنس زن در آن میتواند به وضوح دست این فریبکاران و مدعیان دروغین حقوق زنان را رو کند. آزار جنسی همواره پای ثابت سوژههای خبری غرب بوده است، اما نوچههای غربزده ایرانی همچون مسیح علینژاد و همراهانش با تحریف واقعیات و روتوش چهره اصلی ایالات متحده، آنجا را بهشت گمشدهای نشان میدهند که قرار است منجی دختران ایرانی باشد، ادعایی پوچ و باطل که هرگز محقق نمیشود.
چه بسیار دختران غیور و شجاعی که فریب این وعدههای پوشالی را نخوردند و با تلاش و پشتکاری مثال زدنی هیچ چیز را مانع و محدودیتی برای رسیدن به آرزوهایشان ندیدند. از دختران نینجایی که چندی پیش با درخشش در برنامهای با مخاطب داخلی و خارجی بسیار، تا زن خلبانی که توانست در ۲۹ سالگی با رسیدن به درجه کاپتانی نشان دادند که برخلاف تبلیغات بیاساس این قشر، حجاب هیچ مانع و محدودیتی برای رسیدن به آرزوهایشان نیست. ویدئویی که در ادامه ارائه شده بخشی از این موفقیتها را به تصویر میکشد.
حضور پروانه سهرابی در کسوت مدیریت فرودگاهی، خود موید این حقیقت است که زن در جامعه اسلامی از منزلت بالایی برخوردار است و بر مبنای توانایی و مهارتهایش میتواند در جایگاه و حقوقی برابر با مردان ظاهر شود.
دفتر آمار آمریکا اعلام کرده است در ازای هر یک دلار که هر خانم در کلیه مشاغل کسب میکند، یک آقا ۱.۲۲ دریافتی دارد. در برخی حوزهها مثلا در زمینه هنر این آمار حتی به ۱.۳۵ دلار هم میرسد. طبق بررسی ۱۸ موزه مهم آمریکا با بیش از ده هزار هنرمند، ۸۷% آثار متعلق به مردان است.
گزارش سالانه بنیاد فری لندز نشان میدهد که در موسسات مهم هنری لندن، تنها ۲۲% نمایشگاههای انفرادی به دست زنان هنرمند برگزار میشود، جالبتر آنکه این آمار نسبت به سال ۲۰۱۶، کاهش یافته است. به طور متوسط، تنها ۳۰% از هنرمندانی که کارشان در گالریهای تجاری در ایالات متحده ارائه شده است، زنان هستند. این آمار در استرالیا، حدود ۴۰%، در چین، ۲۵%، در هنگ کنگ ۲۲%، و در آلمان کمتر از ۲۰% است. این تنها بخشی از به اصطلاح برابریهای زن و مرد در غرب و اروپاست. آن هم در میان مدعیان تجددگرایی و روشنفکری.
آنچه دشمنان از آزادی غربی در قیاس با جمهوری اسلامی نشان میدهند، نمونههای گزینشی است که تنها یک هدف مشخص را دنبال میکند؛ شکست منزلت و صلابت بانوی ایرانی و ترویج بیبند و باری و فحشا در راستای سست کردن پایههای نظام و گرفتن قدرت اندیشه و تفکر و خودباوری از زنان کشور، چرا که میدانند زنی که میاندیشد، با تعقل بیشتری انتخاب میکند که در چه مکانی حضور داشته باشد یا خیر. سادهتر میپذیرد که خانهداری و تربیت فرزند لزوما به معنای نقض حقوق وی نیست بلکه فرصتی برای پرداختن به خود و رشد و اعتلای خانواده است. بستری که قرار است در آن نسل آینده رشد و تربیت شود تا با تفکری صحیح، دنیای بهتری برای خود و دیگران بسازد.
انتهای پیام/