هیاس حسینی هنرمند فعال در شیشه گری در گفت وگو با خبرنگار حوزه میراث و گردشگری  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،در پاسخ به چرایی کیفیت نامناسب شیشه‌های ایرانی توضیح داد: در کشور ما آنطور که باید وشاید در صنعت شیشه سازی پیشرفتی نداشتیم، زیرا در کشور ما کارشناس برای این رشته هنری وجود ندارد.

او ادامه داد:در چند سال اخیر یک باستان شناش درمورد شیشه تحقیقاتی انجام داده است و در این زمینه نیز فعالیت‌های داشته، ولی در واقعیت اسناد خارجی را مطالعه کرده وکتاب ونظراتی را تبیین کرده که اکثر این نظرات نیز اشتباه بود.

حسینی بیان کرد: اکثر هنرور‌های شیشه گری در مورد این رشته خلاقیت و ایده ندارند و طرح‌های جدید تولید نمی‌کنند. بیشتر این افراد از موزه‌ها یا از مکان‌هایی که صنایع دستی شیشه عرضه می‌شود به این مکان‌ها مراجعه و با گرفتن عکس وشبیه سازی این آثار کار خود را پیش می‌برند و ادعا دارند که در مورد طراحی حرفی برای گفتن دارند.

وی گفت: اکثراستاد کار‌های شیشه گری مجموعه کارگرانی هستند که طی فعالیتشان یک اصول ابتدایی را آموخته اند و دانش علمی در این زمینه ندارند واین صنعت را به صورت تجربی آموخته اند. زمانی که از این افراد درباره کارکرد‌ها واطلاعاتی این رشته می پرسند، پاسخی ندارند.

دانشگاه‌های شیشه سازی کاربردی نیستند

حسینی تاکید کرد: در هیج جای دنیا به اندازه کشور ما اقدام به تاسیس دانشگاه شیشه سازی نکرده‌اند. ما ۳۳ دانشگاه داریم، این رشته جزو رشته‌های گران محسوب می‌شود. در خود آمریکا نیز یکی دو شهر به صنعت شیشه سازی مشغول هستند.

او ادامه داد: بودجه‌ای برای تدریس صنعت شیشه در دانشگاه‌ها تخصیص داده می‌شود، اما در دانشگاه ها، این صنعت را به صورت کاردستی، دم دستی وابتدایی یاد می‌دهند.

هنرمند فعال کشورمان توضیح داد: در دانشگاه‌های شیشه سازی ایران شیشه مذاب که مهم‌ترین بخش این هنر است، تدریس نمی‌شود، سالی یک بار دستگاه‌ها مخصوص مذاب کردن شیشه را روشن می‌کنند، به این معنی است که دانشجو با موادبازی بازی می‌کند وشناخت کافی از ماده مذاب بدست نمی‌آورد.

اکثر هنرجویان صنعت شیشه سازی خلاقیت در طراحی ندارند

 حسینی گفت: بودجه‌های فراوان برای اینکه شیشه گران به صورت کامل این صنعت را یاد بگیرند تخصیص داده شده است. در سال ۱۳۷۰ مبلغ ۲ میلیون صرفه فردی شد تا متوجه شود که چرا در شیشه‌های ما حباب وجود دارد، ولی نتیجه ویژه حاصل نشد.

او ادامه داد: اکثر استاد کار‌های شیشه گری که می‌گویند ما دغدغه این صنعت را داریم اصلا این گونه نیست این افراد به جای یاد گیری طرح‌های جدید بیشتر مشغول به فعالیت‌های دیگر بوده اند.

هنرمند فعال کشورمان افزود: هیچ کدام از کارخانه‌های شیشه سازی از دانشجویان شیمی در مورد این صنعت استفاده نمی‌کنند به احتمال زیاد شیمی دان‌ها بیشتر در مورد رخدادی که درون شیشه اتفاق می‌افتد اطلاع دارند.

برای جهانی شدن در شیشه باید زیر ساخت‌ها را درست کنیم

حسینی گفت: اکثر فعالیت‌هایی که در زمینه صنعت شیشه سازی انجام می‌شود به افتتاحیه، اختتامیه وبزرگداشت تبدیل شده است، این مراسمات کارکردی ندارند. آیا اثری از تهران جهانی شده است و یادر دنیا در این زمینه شناخته شده ایم که بخواهیم رو به جهانی شدن برویم. برای جهانی شدن در صنعت شیشه باید مسیر طولانی را طی کرد.

شهر تهران با مدرسه‌های تخصصی شیشه سازی جهانی می‌شود

فعال شیشه گری کشور ادامه داد: استودیو یا نام دیگر مدرسه تخصصی مکانی است که سر فصل‌های که صنعت شیشه سازی را به صورت ابتدایی معرفی کند، کنار گذاشته می‌شوند. در مدرسه‌های تخصصی شیشه سازی دانشجو به صورت تخصصی با مواد آشنا می‌شود وبا هنرمندان دیگر ارتباط پیدا می‌کند.

 حسینی ادامه داد: درآن محیط صنعتگران با هم تبادل اندیشه و صحبت می‌کنند و از آن فضای خشک دانشگاهی و پشت میز نشیشنی که یک نفر به جای همه صحبت می‌کند، رهایی پیدا می‌کنند.

انتهای پیام/