به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره سبا سی و چهارمین سوره جزء بیست و دوم و از سوره‌های مکی قرآن است. این سوره به مناسبت شرح سرگذشت قوم سبا به این نام برگزیده شده است.

سوره سبا از جمله پنج سوره قرآن است که با حمد و ستایش الهی آغاز شده است. در این سوره به موضوعات مختلفی پرداخته شده که می‌توان همه آن‌ها را در سه عنوان کلی توحید، نبوت و معاد قرار داد. آیات ۲۲ درباره شفاعت و آیه ۲۸ درباره شمول نبوت از آیات مشهور این سوره است. همنوایی کوه و پرندگان با داوود پیامبر (ع) و زره‌سازی او، سیل عرم در باغ‌های قوم سبا و فرمانبری جن و رام‌کردن باد برای سلیمان، از داستان‌های تاریخی این سوره است.

روایاتی در فضیلت قرائت این سوره آمده است که هر کسی سوره سبا را بخواند؛ هیچ پیامبری نخواهد بود مگر اینکه در قیامت رفیق و همراه او خواهد بود همچنین از امام صادق (ع) نقل است هر کس دو سوره سبا و فاطر را که با کلمه حمد آغاز می‌شوند در شب بخواند، تمام آن شب در حفظ و امان خدا خواهد بود و اگر در روز بخواند هیچ رنجی در آن روز به او نخواهد رسید و آن قدر از خیر دنیا و آخرت به او می‌دهند که هرگز بر دلش نگذشته و آرزوی آن را نکرده است.

فایل صوتی تلاوت آیات ۴۶ تا ۵۴ از سوره سبا با صدای جعفر فردی

متن آیاتی از سوره سبا همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُم بِوَاحِدَةٍ ۖ أَن تَقُومُوا لِلَّـهِ مَثْنَىٰ وَ فُرَ‌ادَىٰ ثُمَّ تَتَفَکَّرُ‌وا ۚ مَا بِصَاحِبِکُم مِّن جِنَّةٍ ۚ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِیرٌ لَّکُم بَیْنَ یَدَیْ عَذَابٍ شَدِیدٍ ﴿٤٦﴾

بگو: من فقط به شما یک اندرز مى‌دهم که: دو دو و به تنهایى براى خدا به پا خیزید، سپس بیندیشید که رفیق شما هیچ گونه دیوانگى ندارد. او شما را از عذاب سختى که در پیش است جز هشدار دهنده‌اى بیش نیست (۴۶)

قُلْ مَا سَأَلْتُکُم مِّنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ ۖ إِنْ أَجْرِ‌یَ إِلَّا عَلَى اللَّـهِ ۖ وَ هُوَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿٤٧﴾

بگو:هر مزدى که از شما خواستم آن از خودتان مزد من جز بر خدا نیست و او بر هر چیزى گواه است. (۴۷)

قُلْ إِنَّ رَ‌بِّی یَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَّامُ الْغُیُوبِ ﴿٤٨﴾

بگو: بى‌گمان پروردگارم حقیقت را القا مى‌کند؛ اوست داناى نهان‌ها (۴۸)

قُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَمَا یُبْدِئُ الْبَاطِلُ وَمَا یُعِیدُ ﴿٤٩﴾

  بگو: حق آمد و دیگر باطل از سر نمى‌گیرد و برنمى‌گردد (۴۹)

قُلْ إِن ضَلَلْتُ فَإِنَّمَا أَضِلُّ عَلَىٰ نَفْسِی ۖ وَإِنِ اهْتَدَیْتُ فَبِمَا یُوحِی إِلَیَّ رَ‌بِّی ۚ إِنَّهُ سَمِیعٌ قَرِ‌یبٌ ﴿٥٠﴾

 بگو: گر گمراه شوم، فقط به زیان خود گمراه شده‌ام و اگر هدایت یابم این از برکت چیزى است که پروردگارم به سویم وحى مى‌کندکه اوست شنواى نزدیک (۵۰)

وَ لَوْ تَرَ‌ىٰ إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ وَ أُخِذُوا مِن مَّکَانٍ قَرِ‌یبٍ ﴿٥١﴾

و اى کاش مى‌دیدى هنگامى را که کافران وحشت زده‌اند آنجا که راه گریزى نمانده است و از جایى نزدیک گرفتار آمده‌اند (۵۱)

وَ قَالُوا آمَنَّا بِهِ وَ أَنَّىٰ لَهُمُ التَّنَاوُشُ مِن مَّکَانٍ بَعِیدٍ ﴿٥٢﴾

و مى‌گویند: به او ایمان آوردیم و چگونه از جایى چنین دور دست یافتن به ایمان براى آنان میسر است؟ (۵۲)

وَ قَدْ کَفَرُ‌وا بِهِ مِن قَبْلُ ۖ وَ یَقْذِفُونَ بِالْغَیْبِ مِن مَّکَانٍ بَعِیدٍ ﴿٥٣﴾

و حال آنکه پیش از این منکر او شدند و از جایى دور به نادیده تیر تهمت مى‌افکندند. (۵۳)

وَ حِیلَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ مَا یَشْتَهُونَ کَمَا فُعِلَ بِأَشْیَاعِهِم مِّن قَبْلُ ۚ إِنَّهُمْ کَانُوا فِی شَکٍّ مُّرِ‌یبٍ ﴿٥٤﴾

 و میان آنان و میان آنچه به آرزو مى‌خواستند حایلى قرار مى‌گیرد؛ همان گونه که از دیرباز با امثال ایشان چنین رفت، زیرا آن‌ها نیز در دو دلىِ سختى بودند. (۵۴)

انتهای پیام/