به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در خیلی از کشور‌های توسعه‎یافته مرسوم است که بیماران عادی در بیمارستان‌های معمولی نگهداری می‌شوند، اما برای حفظ روحیه آن‎ها بیماران درشرف مرگ و بسیار بدحال را کنار بیماران عادی نگه نمی‌دارند و در بیمارستان‎هایی جداگانه جسم‌های در حال احتضار را به جهان دیگر مشایعت می‌کنند. «برونی ویر» نام پرستاری ا‌ست که در یکی از این بیمارستان‎ها (که ویژه افراد درحال موت است) مشغول به کار بوده و کمی‌هم سرش برای بازکردن سویه‌های تاریک روان آدم‎ها درد می‌کرده‎است. او در طول سال‎ها که در این بیمارستان مراقب حال بیماران در حال مرگ بوده همیشه یک سوال اساسی از آن‎ها می‌کرده ‎است:

از چه چیزی پشیمان هستید؟

به گفته خانم ویر مهم‌ترین فاکتوری که این افراد را پشیمان کرده مسئله «پرکاری» آن‎ها بوده‌است. اغلب این بیماران معتقد بودند وقت‎های زیادی را به کارکردن گذرانده‌اند و از زندگی چندان که باید و حق‎شان بوده لذت نبرده‌اند. نکته مهمی که این نادمان در حال احتضار به خانم ویر گفته‌اند این پرستار ابتدا گزارش‌های مرگ را در وبلاگ خود منتشر می‌کرد، اما بعدا به دلیل استقبال بی‌سابقه مخاطبان، رسانه‌ها به سراغش آمدند. او حالا کتابی هم در همین مورد منتشر کرده‎است. روزنامه گاردین، برمبنای گفت‎وگو با نویسنده این کتاب، فهرست پنج مورد عمده از پشیمانی در لحظه مرگ را به طور خلاصه منتشر کرده‎است:

۱- «ای کاش شهامت آن را داشتم که زندگی خود را به شکلی سپری می‎کردم که تمایل من بود و نه به شیوه‎ای که دیگران از من انتظار داشتند».
این موضوع یکی از عمده‎ترین موارد پشیمانی درمیان بیشتر افراد بوده‎است. وقتی که لحظات پایانی زندگی فرا می‎رسد بسیاری از افراد به خوبی درمی‎یابند که بخش عمده‎ای از آمال و آرزو‌های خود را عملی نکرده‎اند. آن‎ها درمی‎یابند که دلیل مرگ آن‎ها تا حد زیادی به تصمیم‎هایی که در طول زندگی گرفته‎اند بستگی داشته‎است. سلامت شاید بزرگ‎ترین منبع آزادی است و معمولا افراد تا زمانی‎که زندگی‎شان به خطر نیافتاده‎است قدر این نعمت را نمی‎دانند.

۲- «ای کاش این‎قدر سخت و طولانی کار نکرده‎بودم»
معمولا بیماران مرد از این نکته شکایت داشتند. آن‎ها دوران کودکی فرزندان و همدهمی با همسر خود را به دلیل ساعات کار طولانی از دست داده‎بودند. ولی درباره نسل قدیم که درصد کمتری از زنان شاغل بوده‎اند این موضوع کمتر در میان بیماران زن رایج بود. تمام مردانی که در بستر مرگ با آن‎ها صحبت شده‎است از سپری کردن ساعات و روز‌های طولانی در محیط کار پشیمان بودند.

۳- «ای کاش شهامت بیان احساسات خود را داشتم».
بسیاری از افراد در مقاطع مختلف زندگی و یا در شرایط گوناگون برای حفظ مناسبات مسالمت‎آمیز با دیگران از بیان صریح احساسات خود طفره می‎روند. به همین خاطر زندگی آن‎ها از آن چیزی که واقعا باید باشد فاصله می‎گیرد و یا هیچ‎گاه آن کسی نخواهندشد که آرزو یا توانایی‎اش را داشته‎اند. بسیاری از افراد تحت تاثیر تلخکامی و ناکامی‎های ناشی از مماشات با دیگران و محیط، به بیماری‎های جدی مبتلا می‎شوند.

۴- «ای کاش تماس با دوستان را حفظ کرده‎بودم».
خیلی از افراد تا لحظات پایانی عمر، قدر دوستان خوب و یا حفظ تماس با دوستان قدیمی را نمی‎دانند و معمولا در فرصت کوتاه قبل از مرگ امکان جست‎وجو و پیدا کردن این دوستان قدیمی فراهم نیست. بسیاری از افراد چنان در زندگی خود غرق می‎شوند که به سادگی تماس با دوستان را فراموش و یا کلا آن‎ها را حذف می‎کنند. بسیاری در لحظات پایان عمر خود از این‎که برای دوستی و روابط خود ارزش کافی قایل نبوده‏اند، دچار پشیمانی می‎شوند.

۵- «ای کاش به خودم اجازه می‎دادم که شادتر باشم».
این مورد از پشیمانی در کمال تعجب بسیار عمومیت دارد. بسیاری از افراد تا لحظات پایانی عمر خود متوجه نشده‎بودند که شاد بودن درحقیقت یک انتخاب است. بسیاری، سالیان عمر خود را با تکرار عادات و الگو‌های همیشگی زندگی خود طی کرده‎بودند. بسیاری به اصطلاح «آرامش» ناشی از تکرار الگو و عادات همیشگی را بر تغییر ترجیح داده‎بودند و این هراس از تغییر هم جنبه‎های فیزیکی و هم جنبه‎های احساسی و عاطفی زندگی را شامل می‎شود.

منبع: روزنامه خراسان

انتهای پیام/