به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، بمباران اتمی ناکازاکی یکی از بارز‌ترین جلوه‌های خشونت انسان علیه نوع خود است. ماجرایی که هزاران قربانی گرفت و خانواده‌های زیادی را سال‌های سال درگیر کرد.
تانیگوچی نام یکی از قربانیان این بمباران است. او در دوران بمباران تنها ۱۶ سال داشت و مثل بسیاری از نوجوان‌های هم سن و سالش علاقه زیادی به دوچرخه سواری داشت. به همین دلیل نیز آن روز مثل بسیاری از روز‌های دیگر مشغول دوچرخه سواری بود؛ که ناگهان با انفجار بمب روی زمین پرت شد و دیگر چیزی به خاطر نیاورد تا زمانی که در بیمارستان به هوش آمد.
بیشتربخوانید: چرا آمریکا بر سر مردم هیروشیما و ناکازاکی "بمب اتمی" ریخت ؟
زنده ماندن او یک معجزه بزرگ بود. او به یاد می‌آورد که در نهم اوت ۱۹۴۵ حدود ۱.۸ کیلومتری از مرکز انفجار در حال رکاب زدن بود، ولی ناگهان به پشت روی زمین افتاد. وقتی پس از سه روز در بیمارستان به هوش آمد تقریبا هیچ یک از پزشکان و پرستاران امیدی به زنده ماندنش نداشتند. اما وی دوام آورد. آن هم در حالی که تمام بخش‌های بدنش زخمی بود و دنده هایش شکسته بود.
خودش در این خصوص می‌گوید پوستم مثل یک پارچه از تنم جدا شده و آویزان بود و از درد شب و روز نداشتم. ریه من تقریبا از کار افتاده بود و تمام اعضای داخلی بدنم آسیبی سخت دیده بود. او نزدیک به ۴ سال در بیمارستان بستری بود چرا که شدت جراحاتش اجازه خروج از محیط استریل را نمی‌داد.
با گذشت بیش از هفت دهه از آن تاریخ پوست بدن او باید هر روز با کرم مخصوص آغشته شود، بدنش به سرعت زخمی می‌شود و بهبود نمیابد و البته پوستش به شدت حساس است. او باید مرتب پوست خود را با کرم مرطوب کننده نظافت کند. اما مشکلات تانیگوچی در پوستش خلاصه نمی‌شود و استخوان درد نیز دارد. این روز‌ها او یک گروه از بازماندگان ناگازاکی را رهبری می‌کند که علیه گسترش سلاح‌های هسته‌ای کار می‌کند، او امیدوار است که هیچ انسانس درد و رنج ناشی از سلاح‌های هسته‌ای را تحمل نکند.
منبع: انتخاب
انتهای پیام/
زخم‌های ناکازاکی همچنان تازه است / «تانیگوچی» و درد‌های ۷۰ ساله اش
