به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، اختلال بازی  به صرف زمان طولانی برای بازی‌های دیجیتال و بازی‌های کامپیوتری گفته می‌شود به گونه‌ای که این اختلال بر فعالیت‌های دیگر شخص تاثیر منفی می‌گذارد.

نمونه‌ای از این بازی‌ها به صورت انفرادی یا گروهی می‌باشد مثل بازی پازل در گوشی یا بازی دسته جمعی. WHO پس از بررسی تحقیق و مشاوره با متخصصان در این زمینه سعی به افزایش تمرکز بر اختلال بازی و پیشگیری و درمان کرده اند. در این مطلب از برترین ها، ما علائم و نشانه‌های اختلال بازی را مورد بحث قرار می‌دهیم:

علائم و نشانه‌های اختلال بازی

طبق تعریف WHO، فرد مبتلا به اختلال بازی باید ویژگی‌های زیر را برای حداقل ۱۲ ماه از خود نشان دهد:

۱) ضعف در کنترل عادات بازی خود
۲) اولویت دادن به بازی بیشتر از سایر فعالیت‌ها و برنامه‌های خود
۳) ادامه دادن بازی علی رغم دانستن عواقب منفی آن
۴) به دلیل بازی‌های اینترنتی فرصت‌ها و برقراری رابطه با دیگران را از دست داده است.

در چه زمینه‌هایی اختلال بازی، می‌تواند زندگی فرد را تحت تاثیر قرار دهد؟

زندگی شخصی
زندگی خانوادگی
زندگی اجتماعی
تحصیلات
کار
اعتیاد به بازی ممکن است با سایر اختلالات خلقی همراه باشد مانند:

انواع اختلالات اضطرابی
استرس
افسردگی
افرادی که به مدت طولانی از لحاظ فیزیکی غیر فعال و مشغول بازی‌های رایانه‌ای هستند، ممکن است با خطر ابتلا به چاقی، مشکلات خواب و سایر مسائل مربوط به سلامت نیز روبرو شوند.

اعتیاد به اختلال بازی

WHO اختلال بازی را به عنوان یک رفتار اعتیاد آور ذکر کرده است. افراد مبتلا به اختلال بازی اکثر ساعات، خود را با بازی سرگرم می‌کنند، دلبستگی احساسی قوی به این رفتار دارند و ممکن است در نتیجه آن ارتباطات اجتماعی کمتری داشته باشند. همانند سایر موارد اعتیاد، اختلال بازی میتواند تاثیر منفی بر زندگی خانوادگی، روابط و کار و تحصیل داشته باشد.

تشخیص اختلال بازی

WHO هنوز تعریف معینی از رفتار‌های فرد که منجر به تشخیص اختلال بازی شود را ارائه نداده است و هنوز به طور کامل مشخص نیست که چگونه متخصصان پزشکی این رفتار‌ها را ارزیابی می‌کنند. کارشناسان در این مورد احتمالا نیاز به تست‌های تشخیصی مانند پرسشنامه‌ها و مصاحبه‌های ساختاری دارند تا تعیین کنند که آیا اختلال بازی در فرد وجود دارد یا خیر.

در صورتی که فرد پنج مورد از معیار‌های زیر را به مدت حداقل یک سال داشته باشد:

۱) مشغولیت دائمی به بازی‌های اینترنتی
۲) سعی در متوقف کردن یا محدود کردن بازی دارد، ولی موفق نمی‌شود.
۳) دائما نیاز به زمان بیشتری دارند تا بازی کند.
۴) علاقه و رغپبتی به انجام فعالیت‌ها یا سرگرمی‌های دیگر ندارد.
۵) با وجود اینکه می‌داند افراط در بازی‌های اینترنتی زندگی اش را تحت تاثیر قرار می‌دهد، ولی باز هم این کار را ادامه می‌دهدو
۶) در مورد استفاده از بازی‌های اینترنتی به دیگران دروغ می‌گوید.
۷) از بازی‌های اینترنتی برای از بین بردن اضطراب استفاده می‌کند.
۸) به دلیل بازی‌های اینترنتی فرصت‌ها و برقراری رابطه با دیگران را از دست داده است.

علائم و روش‌های درمان «اختلالِ بازی»

با توجه به این اختلال، آیا می‌توان این نشانه‌ها را برای انواع دیگر رسانه‌های تصویری، مانند تلویزیون، بازی‌های ویدئویی، استفاده ازکامپیوتر‌ها و تبلت‌ها و غیره، اعمال کرد؟

یک مقاله پژوهشی در مجلۀ “روانشناسی فرهنگ رسانه‌های عمومی” (journal Psychology of Popular Media Culture)، به این سوال جواب داده است. در این مقاله، پژوهشگرانی از دانشگاه مرکزی میشیگان در آمریکا نحوۀ برخورد والدین و همچنین کودکان در استفاده از این گونه رسانه‌ها و اینکه آیا ارتباطی بین استفاده از آن و مشکلات در دوران کودکی وجود دارد یا خیر، مورد بررسی قرار داده اند.

تمرکز این پژوهشگران بیشتر به کودکان سنین ۴ تا ۱۱ سال بود، زیرا این کودکان برای دستیابی به ابزار دیجیتال بیشتر به والدین وابسته هستند و همچنین علائم اعتیاد رفتاری در این کودکان ممکن است آسان‌تر نمایان شود تا بچه‌های بزرگتر، چرا که این کودکان معمولاً پنهان کار نیستند.

پژوهشگران با استفاده از پرسشنامه‌ای تحت عنوان “ابزار استفاده از رسانه‌های مشکل ساز” نشانه‌های مختلف اعتیاد رفتاری که در اختلال بازی اینترنتی دیده می‌شود را با توجه به سوالاتی که از والدین پرسیدن مورد بررسی قرار دادند. سوالاتی مانند:

بسیار سخت است که کودک تان را از جلوی رسانه‌های تصویری (تلویزیون، بازی‌های ویدئویی و اینترنتی و استفاده از کامپیوتر و تبلت) بلند کنید.
فرزندم همیشه به استفاده از این گونه رسانه‌ها فکر می‌کند.
فرزندم ناراحت می‌شود وقتی که نمی‌تواند از این ابزار استفاده کند.
زمانی که فرزندم نتواند از این ابزار استفاده کند، مشکلاتی برای خانواده پیش می‌آید.
اولین چیزی که فرزندم پس از آمدن از مدرسه می‌پرسد استفاده از رسانه‌های تصویری است.
در این پژوهش، این اطلاعات بیشتر از مادر‌ها گرفته شده بود و این مادر‌ها بودند که به احتمال بیشتر نسبت به پدر‌ها مانع استفاده از رسانه‌های تصویری یا محدودیت در استفاده از این گونه ابزار در کودکان می‌شدند. عملکرد روانی اجتماعی کودکان نیز مانند مشکلات رفتاری، نشانه‌های هیجانی و مشکل برقراری ارتباط با دیگران نیز از مادر‌ها پرس و جو شد.

نتایج نشان داد که مقدار زمان صرف شده در استفاده از رسانه‌های تصویری در پیش بینی مشکلات روانی و اجتماعی کودکان و رفتار‌های پرخاشگرانه و مشکلات رفتاری کودکان موثر است.

به طور کلی، نتایج نشان می‌دهد که مشکلات مربوط به اعتیاد به رسانه‌ها می‌تواند خیلی زودتر از آنچه که والدین بفهمند اتفاق بیفتد؛ بنابراین با توجه به افزایش انواع مختلف رسانه‌های جدید، بسیار مهم است که والدین بر زمان و نحوۀ استفاده از این گونه رسانه‌های تصویری در کودکان نظارت بیشتری داشته باشند.

با توجه به اینکه اختلال بازی طبقه بندی جدیدی است، بنابراین هنوز برنامه درمانی مشخصی برای آن وجود ندارد با این حال، احتمال دارد که درمان‌های دیگر رفتار‌های اعتیاد آور مانند اعتیاد به قمار نیز برای اختلال بازی مناسب باشد، که شامل درمان، دارو و گروه‌های کمک به خود می‌باشد. این روش به این صورت است که همزمان از ترکیب چندین نوع درمان استفاده می‌شود، در این پژوهش محققان از روش‌های زیر استفاده می‌کنند که این یک مدل درمان پیشنهاد شده است. احتمال دارد که دیگر محققان درمان‌های جایگزین برای اختلال بازی را پیشنهاد کنند.

آموزش روانی: در این مرحله به فرد در مورد رفتار‌های بازی و تأثیر آن‌ها بر سلامت روان آموزش داده می‌شود.

درمان معمولی: شاید بتوان درمان‌هایی که برای اعتیاد وجود دارد را برای ناهنجاری‌های بازی تطبیق داد. درمان به فرد کمک می‌کند تا گرایش خود را کنترل و با افکار غیرمنطقی مقابله کند.

درمان درون فردی: این درمان به افراد کمک می‌کند تا هویت خود را کشف کنند، اعتماد به نفس خود را بالا ببرند و هوش احساسی خود را افزایش دهند. طی این درمان، فرد با استفاده از مهارت‌های ارتباطی خود با دیگران تعامل برقرار خواهد کرد.

مداخله خانوادگی: اگر اختلال بازی تاثیر منفی در روابط با دیگران داشته باشد، اعضای خانواده ممکن است نیاز به مشارکت در برخی از جنبه‌های درمان داشته باشند.

ایجاد شیوه زندگی جدید: برای جلوگیری از بازی بیش از حد، مردم باید مهارت‌ها و توانایی‌های خود را بررسی کنند، اهداف خود را تعیین کنند و فعالیت‌هایی غیر از بازی که از آن‌ها لذت می‌برند، پیدا کنند.

منبع: برترینها

انتهای پیام/

علائم و روش‌های درمان «اختلالِ بازی»