به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، روزنامه آمریکایی واشنگتن پست نوشت: گاز‌های کُشنده ممکن است به تدریج از قبرستان‌های تسلیحات مربوط به جنگ جهانی اول و دوم نشت کنند.

مقامات کشور‌ها پس از جنگ جهانی اول و دوم تصمیم گرفتند صد‌ها هزار تن مهمات را در داخل اقیانوس‌های سراسر جهان دفن کنند که در آن زمان به نظر می‌رسید در دسترس‌ترین مکان‌ها برای امحاء مهمات هستند. برخی از این سلاح‌ها از جمله مین‌های حاوی گاز خردل به داخل دریا‌های بالتیک و شمال در قلب اروپا ریخته شدند. در عین حال، میراث مخفی این جنگ‌های جهانی ممکن است مردم قاره اروپا را در دهه‌های آینده دچار مشکلاتی کند.

روزنامه بلژیکی "تازه‌ترین خبر" این هفته نوشت نشت مواد سمی از یکی از این مکان‌های امحاء، شروع شده است و مقامات در این باره نگران شده اند. این روزنامه نوشت دو مکان از بیست و سه مکان بررسی شده، نشانه‌هایی از آلودگی دارند. افشای این خبر، پس از چند ماه بررسی رسمی درباره آنچه مقامات نگران بودند تهدید فزاینده‌ای برای ایمنی مردم باشد، صورت گرفت.

گاز خردل که در زمان جنگ جهانی اول به عنوان یک عامل شیمیایی مرگبار بالقوه مورد استفاده قرار می‌گرفت، می‌تواند موجب سوختگی پوست شود و به دستگاه گوارشی و چشم‌ها صدمه بزند. نشت گاز خردل از قبرستان‌های تسلیحات در زیر آب‌های اروپا، مدتی مدید، بدترین وضعیتی تلقی می‌شد که ممکن است روی دهد. در عین حال، مقامات کشور‌ها درباره نشت مواد منفجره مانند تی ان تی از مین‌های زمینی یا دریایی امحاء شده، نگرانند.

این مواد، داخل محفظه‌های فلزی قرار داده شده‌اند و این اقدام در خصوص مهمات جنگ جهانی دوم، هشت دهه قبل و در خصوص مهمات جنگ جهانی اول، یک قرن قبل صورت گرفت. در عین حال، فلز این محفظه ها، زنگ زده است و مواد از آن‌ها نشت می‌کند.

این وضعیت در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۴۰ احتمالا تهدیدی بعید به نظر می‌رسید آن هم در حالی که هنوز خاطرات وحشتناک مرگبارترین جنگ‌های تاریخ جهان در اذهان مردم تازه بود. در عین حال، این موارد نشت مهمات در سال‌های اخیر تهدیدی برای محیط زیست بوده است. فعالان محیط زیست، نشت مواد شیمیایی مهمات را تا حدودی در کاهش تدریجی تنوع زیستی دریای بالتیک موثر می‌دانند.

مشکل، بسیار فراتر از "قبرستان‌های سلاح" است که اکنون عناوین خبر‌ها را به خود اختصاص داده است. اعتقاد بر این است که بیش از ۸۰ هزار عدد مین در زیر آب‌ها پراکنده اند. بر خلاف مکان‌هایی نظیر دریای شمال که سلاح‌های به جا مانده از جنگ‌های جهانی به طور گسترده در آن‌ها امحاء شده اند، شناسایی مکان‌هایی که مین‌های تکی در آن‌ها وجود دارند، دشوار است. درباره مکان‌هایی که مین‌ها ممکن است مخفی باشند نقشه‌های مبهمی وجود دارد. به نظر می‌رسد بیشتر مین‌ها در طول هزاران مایل، پراکنده شده باشند.

نیروی دریایی کشور‌های اروپایی با استفاده از تجهیزات کنترل از راه دور و غواصان متخصص، به خنثی سازی مین در داخل آب‌های سرزمینی خود کمک می‌کنند. در عین حال، در برخی مناطق، تصور می‌شود تراکم مواد منفجره به اندازه‌ای زیاد است که هنوز پس از یک قرن، ماهیگیری در آن‌ها ممنوع است.

شرکت‌های فعال در زمینه احداث خط لوله، زمانی که مواد منفجره در مکان‌های دور دست دریا قرار دارند و نیروی دریایی کشور‌ها مسئولیت پاکسازی مین را قبول نمی‌کنند، اغلب پیمانکاران خصوصی را استخدام می‌کنند.

انتهای پیام/