به گزارش خبرنگار  گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از همدان، دستانت را به من بسپار تا همسفر کوچه‌های عشق شویم و پای دل را روانه مدینه و کوچه‌های بنی هاشم کنیم و چشم هایمان را از دیدار مولود پر ز. غیرت و شجاعت امیرمومنان، نوری دیگر ببخشیم .
گویی روز جمعه است و ۲۶ سال از هجرت رسول الله (ص) می‌گذرد که نو رسیده امیر دل ها، علی (ع)، رنگ ارغوانی و شبنم شادی را به همه شهر‌های عالم هبه می‌کند..
کودکی در میان شور و هلهله و بر بال فرشتگان از میان پلی میان زمین و آسمان، قدم به خانه علی (ع) و ام البنین می‌گذارد و دستان مولای عالم جایگاه فرودش می‌شود و نام عباس را از سخاوت لبان علی (ع) می‌ستاند.
اذان و اقامه از صدای آسمانی پدر در وجود بی همتایش چنان طنین می‌اندازد که رگ‌های ایمان و عشق در وجودش تا پای نیمه جان و لب‌های تشنه و تا سرزمین خشک کربلا می‌جوشد.

«ابوالفضل» مشهورترین کنیه اوست. بسیاری از فرهیختگان بهره مندی از فضایل فراوان را علت این لقب دانسته اند؛ از سوی دیگر، پاره‌ای از محققان و اندیشمندان بهره مندی از نعمت وجود فرزندی به نام «فضل» را دلیل این کنیه شمرده اند
ابوالقاسم، قمر بنی هاشم، باب الحوائج، طیار، الشهید، سقا، عبد صالح، سپهسالار، پرچمدار و علمدار، ابوقربه، عمید، سفیر، صابر، محتسب، مواسی، مستعجل از دیگر لقب‌های ابوالفضل است.

ام البنین، مادری از قبیله شجاعت و پاکی

امیرمؤمنان (ع) برادرش عقیل را طلبید تا نگاهی به قبایل مختلف بیفکند، خانواده‌ای شجاع را انتخاب کند و انگشت اشاره بر بانویی پاک و عفیف نهد تا فرزندانی دلاور، سرآمد و شیردل به دنیا آورد.
پس از مدتی تحقیق و ژرف نگری، عقیل، «فاطمه کلابیه» (ام البنین) را برگزید که عباس فرزند شایسته این بانوی عفیف بود.

دوران کودکی حضرت عباس (ع)

در روز‌های کودکی عباس (ع) پدر گرانقدرشان، چون آیینه معرفت، ایمان، دانایی و کمال در مقابل او قرار داشت و گفتار الهی و رفتار آسمانی اش بر وی تاثیر می‌نهاد. او از دانش و بینش علی (ع) بهره می‌برد. حضرت درباره تکامل و پویایی فرزندش فرمود: «اِنَّ وَلَدِی الْعَبّاسُ زَقَّ الْعِلْمَ زَقّا» همانا فرزندم عباس در کودکی علم آموخت و به سان نوزاد کبوتر، که از مادرش آب و غذا می‌گیرد، از من معارف فرا گرفت.
فرزند پاکدل علی (ع) در مدت ۱۴ سال و ۴۷ روز، که با پدر زیست، همیشه در حرب و محراب و غربت و وطن در کنار او حضور داشت.

حضرت ابوالفضل (ع) یک الگوی کامل

تمام ویژگی‌ها و فضایل و کمالات حضرت عباس (ع) شعاعی از یک دایره است؛ دایره‌ای که بایستی آن را «ولایت پذیری» و اطاعت بی، چون و چرا از «ولایت» نام نهاد.
به عبارت دیگر، تمام ویژگی‌ها و کمالات ابوالفضل العباس (ع) در پرتو پیروی محض از، ولی الله زمان خود یعنی برادرش امام حسین (ع) رنگ می‌گیرد. همین ولایت پذیری است که شالوده اصلی دیگر فضایل و صفات آن بزرگوار را تشکیل می‌دهد. اگر این اطاعت پذیری از زندگی حضرت عباس (ع) حذف شود، دیگر فضایل حضرتش در بازار الهی قدر و بهایی نخواهند داشت.
در حقیقت، پذیرش ولایت حجت زمان و پیروی مطلق از حجت الهی، حرکات حضرت عباس را نه تنها در روز عاشورا، بلکه قبل از آن جهت داد و کرامت‌های حضرتش به عنوان «باب الحوائج» در گشودن گره‌های کور زندگی متوسلان به آن حضرت، تنها گوشه‌ای از مزد دنیایی پروردگار به ایشان است و این اجر ولایت پذیری قمر بنی هاشم است.

شهادت آخرین پرچمدار

ظهر عاشورا، لشگر دور حضرت عباس (ع) را گرفته به او حمله ور شدند و ایشان به تنهایی می‌جنگید.
چون به نزدیک نهر رسید، چهار هزار نامرد آن غریب مظلوم را در میان گرفتند و بدن شریفش را تیرباران کردند. آن شیر بیشه شجاعت خود را بر آن سپاه بی قیاس زد و ۸۰ نفر از ایشان را بر زمین افکند و خود را به آب رسانید.
چون کفی از آب برگرفت که بیاشامد، تشنگی آن امام مظلوم و اهل بیت او را به یاد آورد. آب را ریخت و مشک را پر کرد و بر دوش خود کشید و در حالی که جنگ می‌کرد، متوجه خیمه‌های حرم شد. آن کافران بی حیا سر راه بر او گرفتند و بر دور او احاطه کردند و با ایشان محاربه می‌کرد و راه می‌پیمود.
ناگاه تیری بر مشک خورد و آب بر زمین ریخت و تیر دیگر بر سینه او فرود آمد و از اسب به پایین افتاد. پس ندا کرد که:‌ای برادر مرا دریاب.
و، چون عباس (ع) شهید شد حضرت امام حسین (ع) فرمودند: کمرم شکست و چاره ام اندک شد.

القاب حضرت عباس

براى ایشان ۱۶ لقب شمرده اند که هر کدام جلوه اى از فضائل، کرامات و عظمت وى را نشان مى دهد و ما برخى از آن‌ها را برمى شمریم.
۱ ـ. عباس:، چون مثل شیر حمله مى کرد دلیر بود ترس در دل دشمن مى ریخت و فریادهاى حماسى اش لرزه بر اندام حریفان مى افکند.

۲ ـ. ابوالفضل: نام پسرش فضل بود و هم این که وى پدر فضیلت و خوبى‌ها بود و فضل و نیکى زاده او و مولود سرشت پاکش بود.

۳ ـ. ابوالقربه: (پدر مشک) به خاطر مشک آبى که بر دوش مى گرفت و از کودکى میان بنى هاشم سقایى مى کرد.

۴ ـ. سقا: به خاطر این که آب آور تشنگان بخصوص در سفر کربلا بود.

۵ ـ. قمر بنى هاشم: وى در میان بنى هاشم زیباترین و جذاب‌ترین چهره را داشت و چنین ماه درخشان در شب تار مى درخشید.

۶ ـ. باب الحوائج: آستان رفیعش قبله حاجات و توسل به آن حضرت بر آورند و نیاز دردمندان است.
گفتنی است؛ به پاس رشادت‌های علمدار کربلا و پاسداشت جانفشانی‌های جانبازان جان بر کف جمهوری اسلامی ایران، روز ولادت آن حضرت به عنوان روز جانباز در تقویم ایران نامگذاری شده است.
انتهای پیام/ج

قمربنی هاشم درخشید