به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، افزایش تحرکات سران رژیم صهیونیستی در دوره اخیر به ویژه بنیامین نتانیاهو نخست وزیر این رژیم برای گرم کردن روابط با کشور‌های فقیر آفریقایی سوالات زیادی را در ذهن افکار عمومی در خصوص دلایل این اقدام صهیونیست‌ها ایجاد کرده است. نیاز شدید مالی و فقر کشور‌های آفریقایی از یک سو و اهداف سیاسی، نظامی و تبلیغاتی و هم چنین اقتصادی تل آویو از سوی دیگر باعث تشدید این روند شده است.

 

نتانیاهو در ژوئیه ۲۰۱۶ به اوگاندا، کنیا، رواندا، اتیوپی، در ژوئن ۲۰۱۷ به لیبریا و در نوامبر ۲۰۱۸ به کنیا سفر کرده است. پارلمان رژیم صهیونیستی نیز میزان سران کشور‌های رواندا، اوگاندا، غنا، کامرون، تانزانیا و سودان جنوبی بود. البته نمی‌توان کشور‌های آفریقایی را تنها مقصر این عادی سازی روابط دانست چرا که این کشورها، اعراب را الگوی خود قرار داده و می‌بینند که نظام‌های سرسپرده عربی به صورت آشکار و پنهان روابط خود را با رژیم صهیونیستی نه تنها عادی کرده بلکه به سمت گرمی پیش می‌برند.

از زمانیکه به اصطلاح «کشور بزرگ اسرائیل» از نیل تا فرات در یک کنفرانس صهیونیستی به دست هرتزل اعلام شد سران رژیم صهیونیستی به کشور‌های آفریقایی به عنوان یک چشم انداز امنیتی نگاه می‌کنند. آن‌ها در مرحله نخست روابط خود را با مصر و اردن عادی کرده و در مرحله بعدی به سراغ کشور‌های آفریقایی رفته اند.

 

 

بنیامین نتانیاهو به تازگی در سفری که خود آن را «تاریخی» خواند، به چاد رفت. سفری که با آن قرار است روابط دیپلماتیک با این کشور آفریقایی مسلمان نشین گرم شود. نتانیاهو در بحبوحه آمادگی برای انتخابات زود هنگام ۲۳ ساعت از وقت خود را برای سفر به چاد اختصاص می‌دهد؛ سفری که پرواز آن ۱۶ ساعت به طول می‌انجامد. ادریس دبی، رئیس جمهوری چاد نیز در نوامبر ۲۰۱۸ به اراضی اشغالی سفر کرده بود.

شاید بتوان گفت که یکی از دلایل نزدیکی کشور‌های آفریقایی به رژیم صهیونیستی فقر شدید این کشور‌ها در زمینه‌های مختلف باشد، اما قطعاً دلیل نزدیکی رژیم صهیونیستی به آفریقایی‌ها کمک رسانی به آن‌ها و یا ریشه کنی فقر در این کشور‌ها نیست بلکه امضای قرارداد‌های تسلیحاتی با کشور‌های آفریقایی که اغلب با گروه‌های تروریست درگیر هستند یکی از این اهداف است؛ به عنوان مثال کشور چاد برای مقابله با شورشیان در مناطق شمالی تسلیحات و تجهیزات اسرائیلی خریداری کرده است. این در حالیست که رژیم صهیونیستی برای نگه داشتن اوضاع نابه سامان داخلی کشور‌های آفریقایی و نیاز مدام آن‌ها به خرید تسلیحات، اقدام به حمایت مالی و تسلیحاتی از گروه‌های شورشی در این کشور‌ها به ویژه شورشیان اقلیم دارفور که بار‌ها خبر آن از رسانه‌ها منتشر شده می‌کند.

سران رژیم صهیونیستی از این نزدیکی اهداف تبلیغاتی را نیز دنبال می‌کنند. آن‌ها می‌خواهند به جهانیان و افکار عمومی بقبولانند که حتی با کشور‌های آفریقایی مسلمان نیز روابط خوبی دارند و اگر تاکنون نتوانسته اند به توافق صلحی با فلسطینی‌ها دست پیدا کنند تقصیر آن‌ها نیست! البته از تأثیر سیاسی کشور‌های آفریقایی در سازمان ملل نیز نباید غافل ماند به طوریکه بهبود روابط میان تل آویو و این کشور‌ها در آینده می‌تواند بر رأی گیری در خصوص قطعنامه‌های سازمان ملل تأثیر بگذارد و کشور‌های آفریقایی به نفع رژیم صهیونیستی رأی دهند.

این در حالیست که «سعاد شلبی» معاون وزیر خارجه مصر به تازگی اعلام کرده بود که اسرائیل به شدت در شرایط کنونی در تلاش است تا قاره آفریقا را تجزیه کند. اسرائیل از طریق بازی کردن با کشور‌های حوزه رود نیل و اعمال فشار بر مصر در این خصوص تلاش دارد تا آفریقا را تجزیه کند.

بنا به اذعان شبکه ۱۳ تلویزیون رژیم صهیونیستی، به دنبال از سرگیری روابط تل‌آویو با کشور‌های آفریقایی، هیئت‌هایی از یگان‌های ویژه وابسته به ارتش رژیم صهیونیستی برای آموزش ارتش‌های آفریقا عازم این قاره شده اند. بر اساس این گزارش و در سایه سفر‌های اخیر نتانیاهو به کشور‌های آفریقایی و این سخن که «اسرائیل به آفریقا و آفریقا به اسرائیل بازگشته است»، سیاست‌های جدید در قالب دستوراتی به ارتش این رژیم ابلاغ می‌شود. در واقع می‌توان گفت که ارتش رژیم صهیونیستی به عنوان وسیله‌ای برای دیپلماسی نظامی این رژیم به شمار می‌آید.

از میان کشور‌هایی که ارتش رژیم صهیونیستی با آن‌ها روابط خارجی دارد، می‌توان به اتیوپی، کنیا، آنگولا، آفریقای جنوبی، ساحل عاج، زامبیا، توگو، نیجریه، کامرون و مالاوی اشاره کرد.

 

 

سران رژیم صهیونیستی نه تنها از بُعد سیاسی و نظامی سعی در گسترش نفوذ خود در کشور‌های آفریقایی هستند بلکه از لحاظ اقتصادی نیز به دنبال محکم کردن جای پای خود در این کشور‌ها هستند به طوریکه وزیر اقتصاد رژیم صهیونیستی اخیراً اعلام کرده بود که ۷۰۰ میلیون دلار بودجه برای افزایش صادرات شرکت‌های اسرائیلی به قاره آفریقا اختصاص یافته است. در این میان نباید از این نکته غافل بود که کشور‌های آفریقایی دارای ذخایر قابل توجه نفتی، معدنی و به ویژه الماس، اورانیوم، طلا و. هستند که باعث می‌شود چشم طمع سران رژیم صهیونیستی برای غارت این ثروت‌های طبیعی به کشور‌های آفریقایی دوخته شود.

رژیم صهیونیستی به شدت می‌کوشد بر کشور‌های حوزه رود نیل کنترل پیدا کند تا بتواند منابع این رود مهم جهان را به دست بگیرد. اتیوپی از نخستین کشور‌هایی بود که اسرائیل تلاش کرد روابط خود را با آن تقویت کند چرا که این کشور بر سر سد النهضه که بر روی رود نیل ساخته می‌شود با مصر اختلاف دارد. رئیس رژیم صهیونیستی نیز در اوایل تصدی این پست در نیمه سال ۲۰۱۴ به این کشور سفر کرد.

این رژیم هم چنین یک پایگاه نظامی در بندر «مصوع» اریتره مشرف بر دریای سرخ در برابر قرار داد تسلیحاتی به ارزش یک میلیارد دلار ساخت.

در نهایت می‌توان گفت که درست است که رژیم صهیونیستی از نقطه ضعف کشور‌های آفریقایی و نیاز شدید مالی آن‌ها برای سیطره یافتن بر این کشور‌ها سو استفاده می‌کند، اما نباید از این نکته غافل بود که کشور‌های عربی که ریشه‌های عمیق فرهنگی، سیاسی، زبانی، دینی. با کشور‌های آفریقایی دارند در سایه ثروت‌های خدادادی خود می‌توانند تا حد زیادی در این کشور‌ها سرمایه گذاری کرده و مانع نفوذ اسرائیل شوند، اما به نظر می‌رسد که این کشور‌ها تمایلی به ممانعت از نفوذ رژیم صهیونیستی در قاره سیاه ندارند.


منبع: مهر

انتهای پیام/