به گزارش خبرنگار  گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ارومیه ،فرهنگ کار خیر و امور خیریه در جامعه ما قدمتی دیرینه دارد. گرایش به کمک کردن هم نوع و مشارکت در امور خیریه یکی از جنبه‌های بالندگی شخصیت انسان و رشد جنبه‌های معنوی و روحی اوست. نیکوکاری و حمایت از همنوع به ارزش‌های والایی برمی گردد که هر انسانی برای تجلی خصایل ارزشی وجود خود و پاسخ به نیاز‌های معنوی اش به انجام آن مبادرت می‌ورزد. مشارکت اکثریت مردم در امور اجتماعی و خیریه موجب تعالی جامعه و رشد فضایل اخلاقی در افراد آن جامعه خواهد شد.

اسلام دین محبت و رأفت و دین مهربانی و بخشش است و همان گونه که در مورد احکام و واجبات کوتاه نمی‌آید و مومنان را به پایبندی به احکام و موازین شرعی ترغیب می‌کند در مورد اعمال خیر، گذشت، فداکاری و انفاق دست انسان‌ها را باز گذاشته تا ببخشند و بخشیده شوند؛ کم نیستند آیات و روایاتی که تأکیدشان را بر عمل خیر و کمک به همنوعان قرار داده اند. خداوند در آیه ۱۰ سوره منافقون می‌فرماید: «وَ أَنفِقُوا مِن مَّا رَزَقْنَکُم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتىَ أَحَدَکُمُ الْمَوْت فَیَقُولَ رَب لَوْ لا أَخَّرْتَنى إِلى أَجَلٍ قَرِیبٍ فَأَصدَّقَ وَ أَکُن مِّنَ الصلِحِینَ»، «از آنچه به شما روزى داده ایم انفاق کنید، پیش از آنکه مرگ یکى از شما فرا رسد، و بگوید پروردگارا! چرا مرا مدت کمى به تاخیر نینداختى، تا صدقه دهم و از صالحان باشم». عمل خیر پاداشی کلان نزد پروردگار دارد، آری عمل خیر پاداشی دارد که بسیاری از ما حتی توان تجسم آن را نیز نداریم. با این وجود امروزه هستند کسانی که فارغ از تمامی دغدغه‌های دنیوی و جایگاه و منزلت خود ید طولایی در انجام امور خیر و عام المنفعه دارند و بسیارند کسانی که دلی دارند به وسعت دریا که از هر آنچه دارند در راه خدا و خدمت به مردم می‌بخشند و انفاق می‌کنند.

در این میان خیرین و همیاران حوزه مدرسه سازی و آموزش و پرورش، این فرشتگان عرصه تعلیم و تربیت با دستانی آکنده از محبت، به روشنی اصلی‌ترین مشکل کشور را درک کرده و قدم در این راه گذاشته اند. تربیت اساس و پایه یک جامعه است. دوام و بقا، حیات و ممات، سعادت و شقاوت، صعود و سقوط هر جامعه‌ای به تربیت آن بستگی دارد. هر جامعه‌ای که به این مقوله و گفتمان اهمیت داده، اثرات مثبت آن را دیده است و خیران مدرسه ساز و نیکوکارانی که به هر نحوی در این راه قدمی برداشته اند، این امر را با جان و دل درک می‌کنند و اقدام به اهدای زمین و یا ساخت مدارس برای دانش آموزان می‌کنند. تیز بینی و هوشمندی خیرین جای بسی ستایش را دارد چرا که آنان با دلی آکنده از مهربانی و ذکاوتی مثال زدنی، نیاز کشور را در نظام آموزشی دانسته و قدم در این راه گذاشته اند.

در پنج کیلومتری شهر شاهین دژ و در شهرِ ۱۰ هزار نفری محمود آباد، مردی زندگی می‌کند که از دیرباز تا کنون به خوبی توانسته در زندگی خود واژه بخشش را معنا کند و به آن جامه عمل بپوشاند و از هیچ چیزی برای کمک به فرزندان این خطه از ایران اسلامی دریغ نکرده است.

قاسم خسروزاده خیّر ۶٨ ساله‌ای است که در طول این سال‌ها با انجام اقدامات خدا پسدانه‌ای همچون اهدای ۳هزار و ۳۰۰ مترمربع زمین برای احداث مدرسه، ۴۰۰ مترمربع زمین برای مرکز بهداشت و ۲هزار مترمربع زمین نیز برای مسکن مددجویان کمیته امداد در شهر محمود آباد و همچنین پرداخت کمک هزینه برای خرید آمبولانس و... کمک شایانی به پیشرفت شهر محمود آباد کرده است و معتقد است که انسان‌ها باید وظایف وجدانی خود در قبال جامعه را بشناسند و در حد توان، آن‌ها را انجام دهد، تا اینکه برای آیندگان زندگی بهتری رقم بخورد. وی که بازنشسته دانشگاه علوم پزشکی آذربایجان غربی است، سال ۱۳۵۴ استخدام شده و مدت زیادی در معیت پزشکان خارجی که در مناطق محروم بوده و با قلب پاک و پیشانی سفید خدمت کرده است، در دوران دفاع مقدس نیز در شهرستان‌های سردشت و پیرانشهر در درمانگاه خدمت کرده است و حتی در دروان خدمتش در علوم پزشکی، حدودا ۲۱ کیسه خون اهدا کرده و ثابت کرده است که فرهنگ نیکوکاری در قبلش نهادینه شده است. این خیر بار‌ها از سوی مسئولان استانی و شهرستانی مورد تقدیر و تشکر قرار گرفته است.

این خیّر و نیکوکار والا همت، در حال حاضر با خانواده اش در یک خانه سقف چوبی و قدیمی در محله زیباشهر محمودآباد زندگی می‌کند و با توجه به اینکه زمینهایش را برای ساخت مدرسه، بهداشت و مسکن مددجویی اهدا نموده است، فرزندانش به مسکن نیاز دارند، ولی وی همچنان معتقد است که درد‌ها و زخم‌های جامعه متعلق به همه انسان‌ها است.

در این روزگار، هستند کسانی که از جان و مال خود برای سربلندی شهر و کشورشان مایه می‌گذارند و محرومیت جامعه شان را محرومیت خود تلقی می‌کنند.

 

انتهای پیام/م