نظریه پرداز فرهنگی اجتماعی:
بخشی از سرمایه و ثروت کشور ایران در صنایع ساختمان مصرف می‌شود
نظریه پرداز فرهنگی اجتماعی گفت: ده سال پیش که به ایران آمدم متوجه شدم که مقدار زیادی از سرمایه و ثروت این جامعه در صنایع ساختمان مصرف می‌شود.
مجتبی صدریا در گفتگو با خبرنگارگروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد؛ گفت: بنظر می‌رسد تمام فکر این جامعه روی سخت افزار است، تنها وسیله ایی که امکان دارد این سرمایه اجتماعی بالا و نیروی انسانی با کیفیت که در حال حاضر در کشور ما در صنعت ساختمان فعال است را از یک نگرش سخت افزاری به یک نگرش جامع نرم افزاری منتقل کند، فرهنگ است. وی ادامه داد: حیطه‌ی فرهنگی، حیطه ایی است که به ما این اجازه را میدهد که دید نسبت به ساختمان، شهر، تدریس و مطالعه کوششی در پاسخ دادن به مسائل به صورت سخت افزاری نباشد.
صدریا بیان کرد: ما تا دید نرم افزاری نسبت به مسائل مربوط به شهر و معماری نداشته باشیم اصلا نمیتوانیم از این بن بست‌های فعلی صنعت ساختمان بیرون بیاییم. فرهنگ نقشش همین است.
این محقق گفت: نرم افزاری یعنی در این حیطه ابعاد هنر وسیع‌تر و ابعاد اندیشه گسترده‌تر بیاید، باید فکر کرد قبل از اینکه طرح داده و ساخته شود.
وی با بیان اینکه عمده مشکل ما در این صنعت این است که فکر پشت آن کم بوده و این فکر غیر از حیطه فرهنگی نمیتواند وسعت و عمق پیدا کند.
صدریا افزود: حیطه فرهنگی در ایران نیاز به قوه فرهنگی دارد تا از یک دید سخت افزار مرکز، به یک حیطه ترکیبی سخت افزاری-نرم افزاری منتقل کرد.
این نظریه پرداز فرهنگی اجتماعی، گفت: یک دانشجوی معماری فارغ التحصیل که ابعاد نرم افزاری در ذهن ندارد فاجعه آفرین است و نمیتواند درک کند که انسان باید قائل به لوکیشن باشد تا طراحی کند.
وی با اشاره به اینکه این سوال را باید فرهنگ پاسخ بدهد، افزود: موزه هنر‌های معاصر رم در ایتالیا را یک زن طراح فرانسوی طراحی کرده (خانم ادیل دک odile decq)، چطور لوکیشن و هنر را درک کرده است؟ چه می‌شود که ایتالیایی‌هایی که نسبت به معماری و معمار‌های خود تعصب دارد یک معمار فرانسوی را برای طراحی موزه هنر‌های معاصر ایتالیا قبول می‌کند؟
انتهای پیام// ف. ح
