به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، کن مواک، یکی از نویسندگان کتاب «ظهور اقتصادی چین و پیامد‌های جهانی آن» در سال ۲۰۱۵ در تفسیری در پایگاه اینترنتی شبکه تلویزیون جهانی چین (سی‌جی‌تی‌ان) نوشت: به نظر می‌رسد رئیس جمهور آمریکا می‌خواهد منافع ملی متحدان این کشور را در جنگ تجاری خود و جنگ‌های ژئوپولیتیک با چین به مخاطره بیندازد. نخستین نشانه آن بندی در موافقت‌نامه نفتای جدید میان آمریکا-مکزیک-کانادا است که کشور‌های امضا کننده را ملزم می‌کند به امضا کنندگان دیگر از قبل اطلاع بدهند آیا تصمیم گرفته‌اند با یک «اقتصاد غیربازار» موافقت نامه تجاری امضا کنند یا خیر.

ماده ۳۲.۱ از این موافقت‌نامه را می‌توان تهدیدی ضمنی علیه کانادا یا مکزیک تفسیر کرد، چون به آمریکا این اجازه را می‌دهد طی شش ماه از موافقت نامه خارج شود.

یک نشانه دیگر سخنرانی مایک پنس، معاون رئیس جمهور آمریکا در موسسه هادسون، از اندیشکده‌های محافظه کار، است که وی در آن چین را به عنوان «بزرگترین تهدید» علیه امنیت ملی آمریکا تقبیح کرد و از کشور‌های «همفکر» خواست برای مبارزه با این تهدید به واشنگتن ملحق شوند. از آن زمان، نهاد‌های امنیتی آمریکا -- پنتاگون، اف‌بی‌آی، و بقیه -- همین پیام را تکرار می‌کنند.

مقامات ارشد دولت آمریکا اکنون به سمت گوشه و کنار جهان راه افتاده‌اند و به کشور‌ها می‌گویند مراقب دیپلماسی «تله بدهی» چین و «توطئه فو مانچو» باشند. هدف سخنرانی او (ترامپ) احتمالا جذب متحدان و جلب افکار عمومی آمریکا در حمایت از نبرد دولت با چین است. با این حال، تاریخ نشان داده است که مجبور کردن کشور‌ها به جانبداری از یک طرف در یک مناقشه در برابر طرف دیگر پیامد‌هایی برای همگان، از جمله برای کشور قلدر، خواهد داشت. مثلا آمریکا در جنگ عراق بیش از ۵۰۰۰ نفر و تریلیون‌ها دلار از دست داد و چه بسا میراثی لکه‌دار از جرج دبلیو بوش در تاریخ بر جا ماند.

تونی بلر، نخست وزیر وقت انگلیس در زمان حمله نظامی تحت رهبری آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳ و یکی از متحدان پر و پا قرص واشنگتن در آن جنگ، متهم شد که پارلمان و مردم انگلیس را فریب داده است. 

تجاوز نظامی به عراق و کشور‌های دیگر با توسل به «خبر‌های کذب» بسیار پرهزینه بود. تصور کنید اگر آمریکا با اتهامات کذب یا اثبات نشده می‌خواست با چین بجنگند، چه می‌شد.

چین عراق نیست

چین عراق نیست و درخواست از متحدان برای جنگیدن با چین در کنار آمریکا مثل این است که از آن‌ها بخواهیم مرتکب خودکشی اقتصادی و ژئوپولیتیکی شوند. قدرتمندترین آن‌ها -ژاپن، استرالیا، کره جنوبی- برای رفاه اجتماعی-اقتصادی خود به چین وابسته‌اند.

افزون بر آن، جنگ با چین از لحاظ تلفات انسانی و خسارات مادی، با توجه به تعداد کثیر موشک‌های هسته‌ای چین که می‌توانند آمریکا و متحدانش را هدف قرار دهند، بی‌نهایت پرهزینه خواهد بود.

شاید متحدان نزدیک آمریکا -ژاپن، استرالیا، و کره جنوبی- با درک پیامد‌های بالقوه همسویی با آمریکا در برابر چین است که به جای رو در رو شدن با غول آسیا خواستار آشتی و مصالحه هستند.

به قول جمله قرن نوزدهمی انگلیسی‌ها، کشور‌ها متحد یا دشمن همیشگی ندارند، بلکه فقط منافع ملی دارند. پیوستن به آمریکا در برابر چین قطعا به منافع ملی کشور‌ها لطمه خواهد زد.

آیا چین همان «شیطانی» است که آمریکا ترسیم می‌کند؟

اینکه آیا چین همان «شیطانی» است که دولت آمریکا و نومحافظه‌کاران می‌گویند، بستگی به این دارد که چه کسی این حرف را می‌زند. اما هیچ کدام از اتهامات و ادعا‌های آمریکا را نمی‌توان ثابت کرد. یکی از این اتهامات این است که اخیر یک تحلیلگر امنیتی مدعی شد جاسوسان چینی تراشه‌های جاسوسی در سرور‌های آمازون و اپل مورد استفاده ارتش آمریکا کار گذاشته بودند. اما هر دو شرکت اتهام این تحلیلگر را رد کردند. افزون بر آن، وزارت امنیت داخلی آمریکا از تکذیبیه‌های این دو شرکت حمایت می‌کند و می‌گوید هیچ سندی درباره این اتهام وجود ندارد.

درباره گمانه‌زنی‌های دیگر از قبیل مداخله چین در رقابت‌های سیاسی و جناحی آمریکا، این‌ها نیز صرفا گمانه‌زنی هستند. افزون بر آن، این نشانه دورویی آمریکاست که چین را به مداخله در امور داخلی کشور‌های دیگر متهم کند. آمریکا خود سابقه‌ای طولانی از مداخله در امور داخلی کشور‌های دیگر دارد و کشور‌هایی را که با واشنگتن همسویی نداشته‌اند بمباران کرده و در لیبی، عراق و کشور‌های دیگر نیز موجب تغییر رژیم شده است.

آمریکا برای توجیه بودجه دفاعی هنگفت خود به یک دشمن نیاز دارد و چین دشمن مناسبی محسوب می‌شود، چون «کمونیست» است. با توخالی شدن صنعت کارخانه‌ای آمریکا، توسعه و تولید تسلیحاتی به بخش اساسی اقتصاد این کشور تبدیل شده است.

ترامپ نشانه بیماری فرهنگ سیاسی آمریکاست، که مشخصه اصلی آن ایجاد کشمکش و درگیری، فروش اسلحه و توسعه و تقویت مجتمع‌های نظامی-صنعتی است.

در انتهای این مطلب آمده است: اما تحت فشار قرار دادن کشور‌های متحد برای تشکیل ائتلاف علیه چین به موفقیت نخواهد رسید. رودریگو دوترته، رئیس جمهور فیلیپین، درست می‌گوید که درخواست از یک متحد برای جنگیدن با چین مثل آن است که از آن بخواهیم خودکشی کند.

انتهای پیام/