به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ، ناظر فدراسیون فوتبال در دیدار نساجی و استقلال تهران تصمیم گرفت با داربست و پرده‌ای بلند، امکان دیدن بازی از روی دیوار خانه مجاور ورزشگاه را از بین ببرد، اما هواداران سرسخت هم کوتاه نیامدند و با نصب داربستی بلندتر به تماشای فوتبال پرداختند.

بیش از آنکه نتایج ، بازیکنان و سرمربی جوان و سرشناس به چشم بیایند، این خانه مجاور ورزشگاه شهید وطنی قائمشهر، محل میزبانی بازی‌های خانگی نساجی خبرساز شده است.

سه چهار هوادار قدیمی نساجی که سن و سالی از آن‌ها گذشته و عشق به تیم شهرشان هنوز در دلشان زنده است، وقتی ورزشگاه را پر از تماشاگر و ورود به ورزشگاه سالخورده را سخت می‌بینند، تصمیم گرفته اند بر روی دیوار مجاور ورزشگاه بنشینند و در کنار هم بازی تیم محبوب خود را تماشا کنند.

اما نکته ماجرا اینجاست که حضور این هواداران با حساسیت تعجب برانگیز ناظر فدراسیون همراه شد و با دستور وی، در دیدار نساجی و استقلال پرده‌ای بلند روبروی خانه مجاور کشیده شد تا آن‌ها نتوانند از جای همیشگی فوتبال ببینند.

سکانس اول: فوتبال، امید شهر خسته

بزرگان زیادی در تمجید از فوتبال سخن رانده‌اند، ابر ورزشی که اکنون بزرگترین و جذاب‌ترین اتفاقات را در خود دارد ، از اقتصاد و سیاست تا جنگ و صلح، از خشم و نژادپرستی تا اتحاد و میهن پرستی.

جرج اورول نویسنده کتاب ۱۹۸۴ درتمجید از فوتبال می‌گوید: در سال‌های جنگ، فوتبال بیش از هر چیز دیگری زندگی را برای بیکاران قابل تحمل کرده بود، جمله‌ای که نشان می‌دهد در فوتبال ورای ورزش، زندگی در جریان است.

حال و روز جامعه کنونی ایران هم کمتر از جنگ نیست و مردم زیر بار تورم، گرانی سرسام آور، بیکاری و فجایع طبیعی و انسانی به سختی زندگی می‌گذرانند، اما یقینا این فوتبال است که می‌تواند پیر و جوان را ساعاتی از دغدغه دشوار زندگی رها کند.

نساجی به قول گزارشگر همیشه در حال فریاد شبکه تبرستان بعد از ربع قرن به لیگ برتر صعود کرد، مردم تا چند روز در شهر کوچک قائمشهر به جشن و پایکوبی می‌پرداختند، خیابان‌های شهر پر از خنده و شادی جوانان، پر از پک سیگار لذت بخش پیرمرد‌هایی که برق لذت پنهانی در چشمان کم رمق شان پیدا بود، از زن و مرد تا پیر و جوان، همه سرمست بودند از امیدی که این دفعه استثنا به ناامیدی ختم نشد.

محال است شما چند روزی در قائمشهر زندگی و یا در جمع هواداران صبور و بزرگ نساجی بوده باشید و با شنیدن شعار آهنگین نساجی‌ای امید شهر خسته، نفس من به نفست بسته اشک در چشمان تان جمع نشود ، شعاری پر از درد و رنج ، پر از امیدی کم سو به یافتن دستاویزی برای زندگی، پر از صبر، پر از عشق و وفاداری.

سکانس دوم: خانه‌ای که در همین نزدیکی است

هواداران نساجی در همین چند هفته‌ای که از لیگ برتر گذشت، بسیار عاشقانه با بازیکنان و مربیان تیم خود و عاقلانه با نتایج و بازیکنان تیم حریف رفتار کرده‌اند، رفتاری که فدراسیون را مجاب کرد تا با ارسال نامه‌ای از آن تقدیر کند.

شاید در هیچ کجای دنیا خانه یک شهروند در همسایگی یک استادیوم فوتبال نباشد، اما در قائمشهر و در همسایگی ورزشگاه شهید وطنی چنین چیزی هست، خانه‌ای که اهالی آن شاید بیشتر از نتایج و بازیکنان تیم شهر بر سر زبان‌ها افتاده اند.

ماجرا از این قرار است که مرتضی هاشمی، هوادار میانسال نساجی که این روز‌ها حسابی مشهور شده، به اتفاق دوستان خود بر روی دیوار منزل خود که از قضا به دیوار استادیوم چسبیده، می‌نشینند، تخمه و هندوانه و خربزه می‌خورند و در کنار هم به تماشای فوتبال می‌پردازند.

آن‌ها به گفته خودشان از طرفداران پر و پا قرص و قدیمی نساجی هستند، از دیرباز غصه این تیم را خورده اند و همیشه در همه این سال‌ها بر روی همین بارو ناظر برد و باخت‌های تیم شان بوده اند.

اما همه چیز از آنجا شروع شد که ناظر حساس و سخت گیر فدراسیون فوتبال در هفته اول لیگ برتر با تماشای فوتبال از روی دیوار شدیدا مخالفت کرد، گفت که ناظر امنیتی فیفاست، در جام جهانی حضور داشته ، قانون را خوب بلد است و وظیفه حفظ امنیت تماشاگران بر عهده اوست.

اصرار ناظر فدراسیون بر اجرای قوانین و انکار این هواداران از ایجاد هرگونه مزاحمت وقفه‌ای چند دقیقه‌ای در بازی ایجاد کرد، و بلاخره با اجبار ماموران نیروی انتظامی، خواهش مسئولان و دست اندرکاران این چند هوادار بدشانس اگرچه مجبور به ترک مکان دنج خود شدند، اما از موضع خود کوتاه نیامدند و ادامه بازی را یکی دو متر آنورتر با ایستادن بر روی نردبان دنبال کردند.

این حساسیت و سخت گیری در دو میزبانی بعدی از ناظران فدراسیون مشاهده نشد و این چند هوادار به جای خود برگشتند، تا اینکه در دیدار با استقلال ناظر بازی هفته اول دوباره به قائمشهر آمد.

ناظر پر حرف و حدیث برای اینکه امکان هرگونه مشاهده از روی دیوار را از بین ببرد، پرده‌ای بزرگ و چند متری جلوی این نشیمن گاه برپا کرد تا بدین گونه بر اجرای وظایف خود اهتمام بیشتری بورزد، اما جالب اینجاست که این هواداران با نصب داربستی بلند‌تر در حیات خانه، به قول معروف "کم نیاوردند" و از همان جا، ولی در ارتفاعی بالاتر به تماشای فوتبال پرداختند.

آقای همسایه درباره این اتفاق گفت: دیروز از خواب بیدار شدم دیدم داربست زده‌اند؛ من هم رفتم ۱۶۰هزار تومان داربست اجاره کردم. تماشای بازی استقلال ۳۰۰هزارتومان برایم خرج داشت. در خانه خودم نشسته‌ام و میوه می‌خورم و با دوستانم فوتبال تماشا میکنم. مگر ما خلاف می‌کنیم؟! اگر بازم داربستشان را بالا ببرند، من هم داربستم را بلندتر می‌کنم!

وی گفت: من همیشه بازی‌های نساجی را نگاه می‌کنم و یادم نمی‌آید یک بازی را از دست داده باشم، از دهه پنجاه و شصت طرفدار نساجی هستیم و همیشه تمام بازی‌های نساجی را از روی دیوار خانه نگاه می‌کنیم، قبل انقلاب ورزشگاه این شکلی نبود و حتی دیوار هم نداشت و ما در حیاط خانه خود می‌نشستیم و بازی‌ها را نگاه می‌کردیم، اما بعد از انقلاب دیوار کشی شد و سکو زدند و ما هم مجبور شدیم از روی دیوار بازی‌ها را نگاه می‌کنیم.

این هوادار افزود: اولا اینکه ما روی سقف انباری خودمان نشسته بودیم و روی دیوار نبودیم و ثانیا اینکه اول به ما گفته شد که لباس تان همرنگ لباس بازیکنان است و بروید عوض کنید. اما بعد آقای رفعتی آمدند و گفتند که باید محل را ترک کنیم، من نمی‌دانم نشستن روی سقف خانه خودمان چه مشکلی دارد؟

سکانس سوم: قانون، وسیله‌ای برای ایجاد آرامش و نه برهم زدن آن

پر واضح است که اجرای قوانین و مقررات بر همه واجب است و ثمره رعایت قوانین، زندگی در شرایط امن تر، سالم‌تر و عدالتمند‌تر است.

سخت گیری سازمان لیگ و ناظر فدراسیون هم قاعدتا در راستای ایجاد قوانین صورت می‌پذیرد و می‌توان آن را جزو نقاط روشن فوتبال امروز کشور دانست، اما نکته‌ای که به مسئولان فدراسیون نشین باید گوشزد کرد این است که اولا قانون باید برای آسایش افراد اجرا شود و نه برای سلب آرامش و دوما زمانی قانون چشمگیر‌تر و صحیح‌تر رخ می‌نمایاند که در همه عرصه‌ها اجرایی شود.

در همین اتفاق فرض کنید که صندلی و ظرفیت کافی برای هواداران در ورزشگاه موجود باشد، بلیط به صورت الکترونیکی و دقیق به فروش برسد تا هوادار مجبور نباشد چندین ساعت قبل بازی به ورزشگاه بیاید، در‌های فراوان در ضلع‌های مختلف ورزشگاه برای ورود و خروج باز شود، سروریس بهداشتی مناسب و آبخوری موجود باشد، پارکینگ و یا سرویس ایاب و ذهاب عمومی کافی از خانه به ورزشگاه و بالعکس فراهم شده باشد آیا باز هم کسی روی دیوار می‌نشیند؟ آیا باز هم کسی با مسئول مربوطه لجبازی می‌کند؟ آیا کسی حاضر است برای رفاه خود به جای ۱۲ هزار تومان ۱۶۰ هزار تومان هزینه کند؟ آیا اینهمه تنش میان ماموران و مسئولان دست اندر کار و هواداران به وجود می‌آید؟

هر کسی که خبر‌های فوتبال را پیگیری کرده باشد، کاملا آگاه است مسائل زیرساختی و سخت افزاری در فوتبال کشور آنقدر ویران و ناکارآمد است که پرداختن و وقت تلف کردن برای جلوگیری از تماشای فوتبال چند هوادار میانسال که عمری از آن‌ها گذشته و می‌خواهند ساعتی را فارغ از روزمرگی و مشکلات ناتمام زندگی، لذتی از کنار هم بودن شان ببرند، دردی را دوا نمی‌کند.

اما مسئله‌ای که شاید ذهن بسیاری از هواداران را به خود مشغول کرده باشد، بی تفاوتی مسئولان نساجی نسبت به رفع چنین اتفاقاتی است، موضوعی که با تدبیر و قدری تامل قابل حل است، به طور مثال ارائه بلیط وی آی پی رایگان برای پاسداشت چندین سال هواداری و معرفت به آنهاست تا بدین گونه هم شان و منزلت آن‌ها حفظ شود و هم از یک جای مناسب به تماشای بازی تیم محبوب خود بپردازند.

به طور حتم دست اندر کاران نساجی به خوبی آگاهند که وقتی در چند سال اخیر این تیم محبوب در دسته پایین‌تر بود، با مشکلات مالی شدید دست و پنجه نرم می‌کرد و حتی چند بار تا آستانه انحلال هم پیش رفت، فقط و فقط وجود گرم و محکم این هواداران بود که پیکر این تیم ریشه دار را زنده نگه داشت، البته که شاید این مساله هم در رفت و آمد‌های تهران-شمال نساجی به باد فراموشی سپرده شده باشد!

گزارش حامد گلی

انتهای پیام/ف