به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ ایالات متحده، بریتانیا، آلمان و ژاپن همگی در مراحل اولیه برنامه ریزی برای جت‌های جنگنده موسوم به «نسل ششم» هستند. این جت‌های جنگنده نسل ششم تا دهه ۲۰۳۰ به پرواز در نخواهند آمد، اما دولت‌های مذکور از همین الان به فکر طراحی و برنامه ریزی برای این هدف مهم افتاده اند. جنگنده‌های نسل پنجم از پیشینیان نسل چهارمی خود متفاوت بودند و برخلاف این جنگنده‌های قدیمی‌تر از ویژگی‌های پنهانکاری برخوردار بودند که باعث تولید هواپیما‌های صیقلی‌تر شد؛ هواپیما‌هایی که سلاح‌های آن‌ها در داخل شکم آن‌ها قرار گرفته و بدین ترتیب ردپای راداری آن‌ها به شدت کاهش می‌یافت.

نقطه ضعف این هواپیماها، اما این است که اگر چه جنگنده‌های نسل پنجم توانایی حمل سوخت و سلاح‌ها در روی بدنه خود را دارند، اما چنین کاری ویژگی‌های پنهانکاری شان که با وسواس و جزییات بسیار در آن‌ها به کار رفته را بی اثر می‌سازد. از دیگر ویژگی‌های جنگنده‌های نسل پنجم می‌توان به رادار‌های با خاصیت اسکن فعال و موتور‌هایی بسیار قدرتمند برای حرکت در سرعتی بالاتر از سرعت صوت بدون نیاز به پس سوز‌ها اشاره کرد. هنوز در مورد ویژگی‌های ممتاز و متمایز کننده جنگنده نسل ششم اطلاعاتی در دست نیست، اما برد و توان حمل سلاح‌های بیشتر و سنگین‌تر دو نیاز کلیدی این جنگنده‌ها به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی نیز نقش مهمی در این نسل از هواپیما‌های جنگنده نسل ششم خواهد داشت که نقش دسته بندی و پردازش داده‌ها و البته تحلیل خطرات و تهدید‌ها برای کاهش بار کاری خلبان را بر عهده خواهد داشت. تامین نیروی انسانی انتخابی و توانایی پرواز به نقاط دوردست نیز از دیگر ویژگی‌های جنگنده‌های نسل ششم می‌تواند باشد. در مورد تامین نیروی انسانی انتخابی، جنگنده‌های دو سرنشینه وارد عرصه جدید و مدرن تری خواهند شد. در حالی که به طور سنتی سرنشین عقب برای کنترل رادار‌ها به کار گرفته می‌شود، این خلبانان در جنگنده نسل ششم آینده نقش کنترل و هماهنگی تعداد زیادی هواپیمای کوچک بدون سرنشین را بر عهده خواهند داشت.

در ایالات متحده، نیرو‌های هوایی این کشور درخواست ۱۴۷ میلیون دلار بودجه اضافی برای سرمایه گذاری در زمینه توسعه اولیه جنگنده ضد نفوذ (Penetrating Counter Air Fighter (PCA)) درخواست کرده است. این برنامه به منظور ساخت جنگنده‌ای آغاز شده که در نهایت جای جنگنده قدرتمند F-۲۲ Raptor. را خواهد گرفت. نیروی هوایی ایالات متحده تاکنون از انتظارات خود از این جنگنده جدید چیزی نگفته است، اما بُرد و قدرت حمل سلاح، و بار به طور کلی، به احتمال فراوان دو ویژگی مهم و کلیدی آن خواهند بود. دور بُرد بودن در خود- ماموری (self-deploy) در دوران بحرانی که به معنای متکی بودن به خود و تصمیمات فردی است و همراهی کردن با بمب افکن‌های B-۲۱ Raider جدید در حملات به عمق خاک دشمن بسیار مفید خواهد بود. بوئینگ نمونه مفهومی اولیه از جنگنده نسل ششم مفهومی خود رونمایی کرده که در سال ۲۰۲۸ به پرواز درخواهد آمد.

بریتانیا و ژاپن نیز توافقی عجیب برای تحقیق در مورد ایده ساخت یک جنگنده جددی امضا کرده اند که در دهه ۲۰۳۰ پرواز خواهد کرد. بر اساس گزارش مجله aviationweek، این دو کشور اطلاعات و اهداف خود را در این زمینه با هم به اشتراک گذاشته و در مورد توانمندی هایشان به یکدیگر مشاوره خواهند داد. ژاپن قصد دارد که یک جنگنده دو موتوره بزرگ دو سرنشینه را جایگزین جنگنده Mitsubishi F-۲ خود کند. جنگنده نسل ششمی مفهومی این کشور که اکنون از آن با نام «جنگنده آینده» (Future Fighter) یاد می‌شود یک جنگنده غول پیکر است که برای انجام عملیات‌های با مسافت طولانی علیه نیرو‌های چینی در دریای چین شرقی و شاید کره جنوبی ساخته می‌شود.

جنگنده‌های اف-۱۵ و اف-۲ فعلی ژاپن که در دریای شرقی چین ماموریت انجام می‌دهند در حال حاضر تنها می‌توانند از چندین پایگاه هوایی محلی معدود به پرواز درآیند، اما جنگنده‌هایی با قدرت پرواز به مسافت‌های طولانی‌تر می‌توانند از پایگاه‌های هوایی بیشتر و دورتری برای انجام عملیات به پرواز درآیند.

سیستم نبرد هوایی آینده (Future Combat Air System (FCAS)) بریتانیا در سال ۲۰۴۰ جایگزین یوروفایتر تایفون خواهد شد. این سیستم پیشرفته و جدید می‌تواند یک پرنده بدون سرنشین باشد که بریتانیا از سال ۲۰۱۲ با نام پهپاد تهاجمی تارانیس در خفا روی آن کار می‌کند. برخلاف هواپیما‌های بدون سرنشین و پهپاد‌های امروزی، تارانیس علاوه بر اهداف زمینی می‌تواند برای حمله به اهداف هوایی نیز کارآمدی بالایی داشته باشد. بدون سرنشین بودن یکی از گزینه‌های انتخابی برای این پروژه است، اما وزارت دفاع بریتانیا گفته است که هنوز هم می‌توان انتظار داشت که این پروژه به ساخت یک جنگنده دارای سرنشین منتهی شود.

اگر چه به نظر می‌رسد که دو کشور خواستار نسخه‌هایی کاملاً متفاوت هستند، اما می‌توان انتظار داشت که یک نمونه کلی در انتها بین دو کشور با ویژگی‌هایی منحصربفرد و اختصاصی برای هر کشود مورد استفاده قرار گیرد. با این وجود احتمال اینکه این دو کشور تنها به تبادل تکنولوژی پرداخته و در نهایت هر کدام نسخه جنگنده مورد نیاز خود را بسازند بسیار بیشتر است. این دو کشور قبلا نیز برای ساخت یک موشک هوا به هوا به صورت اشتراکی قرارداد همکاری امضا کرده اند. بریتانیا قبلاً بر روی ساخت یک موشک جدید دوربرد با بردی فراتر از ۴ ماخ با نام Meteor کار می‌کرد. این موشک که به موتور رمجت مجهز شده بسیار سریع است.

از طرف دیگر، ژاپن در زمینه ساخت موشک بسیار پیشتاز بوده و اولین موشک دارای رادار داخلی با قابلیت اسکن الکترونیکی فعال – راداری که اکنون در جنگنده‌های مدرنی مانند F-۲۲ مورد استفاده قرار می‌گیرد- با نام AAM-۴B را ساخته است. بدین ترتیب می‌توان انتظار داشت که همکاری دو کشور به ساخت یک موشک بسیار قدرتمند و مرگبار منتهی شود: یک موشک مجهز به موتور رمجت و تکنولوژی هدایت موشکی راداری اسکن الکترونیکی فعال که می‌تواند در مخزن داخلی جنگنده‌های F-۳۵ که هر دو کشور دارند قرار گیرد.

در نهایت، آلمان نیز در حال توسعه یک جنگنده نسل ششمی تحت عنوان نام سیستم نبرد هوایی آینده است که جایگزین ناوگان قدیمی Tornado IDS strike aircraft شده و عملیات‌های مشترکی را با جنگنده‌های یوروفایتر تایفون انجام خواهد داد. به احتمال فراوان این جنگنده نسل ششم آلمانی، دو موتوره با دو خلبان خواهد بود که شباهت بسیاری با آن چه که ژاپن بدنبال آن است خواهد داشت و بین سال‌های ۲۰۳۰ تا ۲۰۴۰ وارد سرویس خواهد شد. البته این جنگنده می‌تواند به صورت بدون سرنشین نیز باشد که نمونه دارای سرنشین همراه با نمونه‌های بدون سرنشین به پرواز درآمده و کنترل آن‌ها را در دست خواهد داشت.

منبع: روزیاتو 

انتهای پیام/