به گزارش خبرنگار حوزه کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران؛ جراحی پلاستیک برای درمان زخم‌ها و جراحت‌های عمیق پوستی در افرادی که دچار سوختگی شدید یا زخم‌های ناشی از بیماری‌هایی مانند دیابت هستند، ممکن است روزی به تاریخ بپیوندد.
دانشمندان موسسه Salk به یک تکنیک جدید دست یافتند، آنها توانستند سلول‌ها را در یک زخم باز به سلول‌های پوستی جدید تبدیل کنند؛ رویکرد آنها در این فرایند براساس عملکرد سلول‌هایی مشابه با سلول‌های بنیادی بنا شده است؛ این کشف جدید برای بهبود آسیب‌های پوستی، مقابله با اثرات پیری و کمک به درمان بهتر سرطان پوست مفید خواهد بود.
کارلوس بلمونت از محققان این موسسه می‌گوید: «مشاهدات ما در نمونه‌های زنده حاکی از بازسازی کامل پوست بود این در حالیست که در مطالعات قبلی و نمونه‌های پیشین تنها برخی از سلول‌های پوستی بودند که دوباره بازسازی می‌شدند؛ نتایج این مطالعه نه تنها برای درمان پوست مفید است بلکه می‌توان از آن در روش‌های بازسازی پوست برای سایر بیماری‌های انسانی استفاده کرد؛ همچنین استفاده از این روش در طول دوران سالخوردگی که بازسازی بافت‌های پوستی ناقص صورت می‌گیرد، مفید خواهد بود.»
درمان زخم‌های عمیق پوستی به طور معمول توسط جراحی انجام می‌شود؛ در روش جراحی پزشکان پوست را از محل دیگری برداشته و به محل مورد نظر پیوند می‌زنند تا به این ترتیب پوست آسیب دیده درمان شود؛ با این حال پزشکان در انجام این جراحی به ویژه هنگامی که زخم بسیار عمیق است، با مشکلات و موانع متعددی روبرو می‌شوند؛ محققان قادر به جداسازی سلول‌های بنیادی پوست از بیمار، رشد آنها در محیط آزمایشگاه و پیوند آنها به بیمار هستند؛ با این وجود، این روش بسیار زمان‌بر است همچنین ممکن است زندگی بیمار را در معرض خطر قرار دهد و گاهی اوقات حتی موثر واقع نشود.
محققان می‌دانستند که مهم‌ترین گام در بهبود زخم، پیوند کراتینوسیت‌های بنیادی به پوست محل آسیب دیده است.
این سلول‌ها عملکردی مشابه با سلول‌های بنیادی دارند اما زخم‌های بزرگ و شدید که در آن چندین لایه از پوست از دست رفته است، دیگر هیچ کراتینوسیت بنیادی ندارند حتی اگر این زخم ها بهبود یابد، سلول‌های ضعیف در این منطقه عمدتا درگیر بستن زخم و التهاب می‌شوند و دیگر نمی‌توانند برای بازسازی یک پوست سالم عمل کنند.
محققان می‌خواستند به طور مستقیم سلول‌های دیگر را به کراتینوسیت‌های بنیادی تبدیل کنند آن هم بدون اینکه بخواهند آنها را از بدن خارج کنند. آنها در ابتدا مقادیر پروتئینی موجود در دو نوع سلول‌های کراتینوسیت‌ها و سلول‌های دچار التهاب را بررسی کردند؛ آنها می‌خواستند بفهمند این دو نوع سلول در چه مقادیری با یکدیگر متفاوت هستند، محققان برای تغییر هویت سلول‌ها به انجام این مقایسه احتیاج داشتند.
آنها در ابتدا در این مقایسه متوجه 55 تفاوت در پروتئین‌ها و مولکول‌های RNA شدند؛ این 55 عامل در واقع هویت کراتینوسیت‌های بنیادی را تعیین می‌کردند.
سپس، محققان از طریق انجام آزمایش و خطا و آزمایش‌های بیشتر در مورد این تفاوت‌ها، لیست را به چهار عامل محدود کردند، این چهار عامل مهم‌ترین نقش را در تبدیل سلول‌ها به کراتینوسیت‌های بنیادی داشتند.
هنگامی که تیم محققان به صورت موضعی زخم پوستی را بر روی موش‌ها با استفاده از چهار عامل شناسایی شده درمان کردند، زخم‌ها در مدت 18 روز به پوست سالم تبدیل شدند.
با گذشت زمان، حتی در زخم‌های بزرگ، پوست سالم بازسازی شده گسترش یافته و به پوست اطراف آن متصل شده بود. بین سه تا 6 ماه بعد، سلول‌های تولید شده در پوست بازسازی شده از لحاظ عملکرد ژنتیکی و سلولی مانند سلول‌های پوست سالم رفتار می‌کردند.
انتهای پیام/
