5 حسرت بزرگ انسانها در انتهای راه زندگی
همه ما انسان شاید حسرت لحظه ای را بخوریم که باید فردی را دوست می داشتیم و به وی عشق می ورزیدیم اما او دیگر نیست و تنها احساس گناه و پیشیمانی به چشم می خورد که با ما به یادگار مانده است.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ احساس ترس، خستگی، گرسنگی، عذاب وجدان، حسادت، حسرت و ... از جمله احساساتی محسوب می شود که معمولا هر انسانی حداقل یکبار آن را به شیوه های مختلف تجربه کرده است و از آن خاطره ای دارد، بخصوص حس حسرت!
دوست داشتن فردی که به آن بی اعتنایی کردیم و دیگر نیست، حسرت زمانی که از دست دادیم، حسرت خوردن بابت کاری که باید انجام می دادیم و ندادیم، تصمیمی که عجولانه گرفتیم و ... این ها و مواردی از این قبیل از جمله حسرت هایی است که شاید بتوان گفت در بین انسان ها مسری بوده و همه آن را تجربه کرده و یا خواهند کرد. اما به راستی چرا؟!
باشگاه خبرنگاران جوان قصد دارد در این مطلب شما را با حسرت های مشترک در بین انسان ها آشنا نماید، پس اگر دوست دارید همدردهای خود را بشناسید این مطلب را از دست ندهید!
پنج حسرت که دربیشتر انسانها مشترک است
یک پرستار استرالیایی بزرگ‌ترین حسرت‌های آدم‌های در حال مرگ رو جمع کرده و پنج حسرت رو که بین بیشتر آدم‌ها مشترک بوده منتشرکرده است که به شرح زیر است؛
بشنوید: حسرت طولانی قیامت و راه رهایی از آن
اولین حسرت:
کاش جرات‌اش رو داشتم اون جوری زندگی می‌کردم که می‌خواستم٬ نه اون جوری که دیگران ازم توقع داشتن
حسرت دوم:
کاش این قدر سخت کار نمی‌کردم
حسرت سوم:
کاش شجاعت‌اش رو داشتم که احساسات‌ام رو به صدای بلند بگم
حسرت چهارم:
کاش رابطه‌هام رو با دوستام حفظ می‌کردم
حسرت پنجم:
کاش شادتر می‌بودم
5 حسرت بزرگ انسانها در پایان زندگی
پرستاری در یکی از بیمارستان‌های استرالیا که ویژه نگهداری از بیماران در شرف مرگ بوده، بر اساس گفته‌های بیماران در آخرین لحظات عمر، عمده‌ترین موارد پشیمانی و حسرت آنان را جمع آوری و دسته‌بندی کرده است.
بیشتر بدانید: چه کسانی در قیامت حسرت نخواهند خورد؟
به‌گفتۀ وی، متداول‌ترین مورد پشیمانی افراد این بوده که «ای کاش آن‌قدر سخت و طولانی کار نکرده بودم.»
این پرستار به نام «برونی ویر» آخرین گفته‌ها، آرزوهای بربادرفته و حسرت‌های این افراد را ابتدا در وبلاگ خود منتشر کرد.
مطالب این وبلاگ چنان مورد توجه قرار گرفت که وی براساس آن کتابی نوشته است به‌نام «پنج پشیمانی عمده در لحظه مرگ».
«برونی ویر» در کتاب خود اشاره می‌کند که اکثر افراد در لحظاتی که در انتظار مرگ هستند، دید بسیار دقیق و روشنی راجع به زندگی خود و زندگی به‌طور کلی پیدا می‌کنند و کسانی که هنوز عمری برای آنها باقی مانده با توجه به این مطالب شاید بتوانند از تجارب دیگران بیاموزند.
ای کاش شهامت داشتم زندگی خود را به شکلی سپری کنم که حقیقتا دوست داشتم؛ و نه به شیوه‌ای که دیگران از من انتظار داشتند.
بیشتر بدانید: حدیث امام هادی(ع) درباره حسرت کوتاهی کردن
این موضوع، یکی از عمده‌ترین موارد پشیمانی درمیان اکثر افراد بوده است. وقتی که لحظات پایانی زندگی فرا می‌رسد، بسیاری از افراد به‌روشنی درمی‌یابند که بخش عمده‌ای از آمال و آرزوهای خود را عملی نکرده‌اند. آنها درمی‌یابند که دلیل مرگ آنها تا حد زیادی به تصمیم‌هایی که در طول زندگی گرفته‌اند بستگی داشته است. سلامت شاید بزرگ‌ترین منبع آزادی و آزادی انتخاب است؛ و معمولا افراد تا زمانی که زندگی آنها به خطر نیفتاده قدر این نعمت را نمی‌دانند.
ای کاش این‌قدر سخت و طولانی کار نکرده بودم.
معمولا بیماران مرد از این نکته شکایت داشتند. آنها دوران کودکی فرزندان و همدهمی با همسر خود را به خاطر ساعات کار طولانی از دست داده بودند. ولی در مورد نسل قدیم که درصد کمتری از زنان شاغل بوده‌اند این موضوع کمتر در میان بیماران زن رایج بود.
تمام مردانی که در بستر مرگ با آنها صحبت شده، از سپری کردن ساعات و روزهای طولانی در محیط کار پشیمان بودند.
ای کاش شهامت بیان احساسات خودم را داشتم.
بسیاری از افراد درمقاطع مختلف زندگی و یا در شرایط گوناگون، برای حفظ مناسبات مسالمت‌آمیز با دیگران از بیان صریح احساسات خود طفره می‌روند.
به همین خاطر زندگی آنها از آن چیزی که واقعا باید باشد فاصله می‌گیرد و یا آنها هیچگاه آن کسی نخواهند شد که آرزو و یا توانایی آن را داشته‌اند.
بیشتر بدانید: آثار معنوی و اجتماعی حسد/ نشانه‌های حسادت را بشناسید
بسیاری از افراد تحت تاثیر تلخکامی و یا ناکامی‌های ناشی از مماشات با دیگران و محیط، به بیماری‌های جدی مبتلا می‌شوند.
ای کاش تماسم را با دوستانم حفظ کرده بودم.
خیلی از افراد تا لحظات پایانی عمر قدر دوستان خوب و یا ارزش حفظ تماس با دوستان قدیمی را نمی‌دانند؛ و معمولا در فرصت کوتاه قبل از مرگ امکان جست‌وجو و پیدا کردن این دوستان قدیمی فراهم نیست.
بسیاری از افراد چنان در زندگی خود غرق می‌شوند که به سادگی تماس با دوستان را فراموش و یا کلا حذف می‌کنند.
بسیاری در لحظات پایان عمر خود از این‌که برای دوستی و روابط خود ارزش کافی قائل نبوده‌اند دچار پشیمانی می‌شوند.
ای کاش به خودم اجازه می‌دادم که شادتر باشم.
بیشتر بدانید: چرا ناگهان مضطرب و عصبی می شویم؟
این مورد از پشیمانی در کمال تعجب بسیار عمومیت دارد.
بسیاری از افراد تا لحظات پایانی عمر خود متوجه نشده بودند که شاد بودن در حقیقت یک انتخاب است.
بسیاری سالیان عمر خود را با تکرار عادات و الگوهای همیشگی زندگی خود طی کرده بودند. بسیاری به‌اصطلاح «آرامش» ناشی از تکرار الگو و عادات همیشگی را بر تغییر ترجیح داده بودند. و این هراس از تغییر، هم جنبه‌های فیزیکی و هم جنبه‌های احساسی و عاطفی زندگی را شامل می‌شود.
انتهای پیام/
