باشگاه خبرنگاران جوان مشهد گزارش می دهد؛
ناگفته هایی از پشت میله های زندان/ زندانیان، با هنر تئاتر بازپروری و به آغوش خانواده برمی گردند
یکی از وظایف نهاد زندان ، بازدارندگی و بازپروری افراد است ، به گونه ای که باید اصلاح مجرمین را به دوش کشد. و هنر در این زمینه می تواند نقش اصلی را در بازپروری افراد پشت میله های زندان ایفا کند.
به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد ؛ زندان جامعه‌ای است درون جامعه ما، با این تفاوت که این جامعه با سیم‌های خاردار و میله‌های آهنین از جامعه‌ای که ما در آن زندگی می کنیم، طرد شده است.
در واقع تصوری که همه ما از زندان داریم،مکانی است منفی با آدم‌های شرور که میله‌های زندان سزای عملی است که مرتکب شده اند.
اما پشت همین میله‌های زندان عده‌ای با هنر تئاتر باز پروری شده اند و به دامن جامعه بازگشته اند.
در واقع یکی از رسالت‌های هنر پالایش روح وروان انسان است که می توان از آن برای اصلاح و تربیت مجرمین بهره‌مند شد. اما هنر تئاتر زندان‌ها به نوعی در کشور ما ناشناخته مانده است.
آرامش با هنر پشت میله های زندان
احمد رضا .ب یکی از مددجویانی ، که به مدت دوسال با گروهای هنری زندان همکاری می کند در رابطه با تاثیرات تئاتربر زندگی اش می گوید: فضای زندان پر از استرس است ، همه حرف ها حول این می چرخد ، که فلانی دیروز دادگاه داشت ، یا فردا نوبت دیگری است.
وی می گوید: ما همیشه در زندان ، نگران خانواده های خود هستیم ، زیرا ما آنها را با کارهای خود گرفتار کردیم ، اما کار تئاتر با بقیه کارهایی که در زندان برای زندانیان در نظر گرفته شده است ، متفاوت است ، آرامش خاصی دارد .
این زندانی هنرمند می گوید: من با تئاتر برای چند ساعت هم که شده دیگر به دنیای پر از آشوب اطرافم فکر نمی کنم و قصد دارم پس از آزادی به سراغ شغل آبرومندی بروم .
تئاتر خانواده من را دوباره به من بازگرداند
حسن .ب یکی دیگر از مددجویان زندانی که پنج سال با گروه های هنری همکاری کرده است هم در این باره می گوید: تئاترخانواده من را دوباره به من بازگرداند ، وقتی برای اولین بار روی صحنه دیده شدم و مرخصی دریافت کردم ، خانواده ام پی به استعداد درونی من بردند .
وی ادامه می دهد : از راه تئاتر احساس مفید بودن داشتم ، همسرم قصد داشت از من طلاق بگیرد ، اوهنگامی که من را بر روی صحنه تئاتر دید از جدایی صرف نظر کرد و من با هنر توانستم شانس مجدد برای زندگی به دست آورم .
جواد .ج نیز در این باره می گوید: تئاتر را بیشتر از تلویزیون دوست دارم . زیرا ، هنر زنده ای است و ارتباط دو طرفه وجود دارد در واقع اکثر بچه هایی که با گروه های هنری همکاری می کنند. خلق و خوی هنری می گیرند.
حمید رضا سهیلی بنیانگذار تئاتر درمانی در زندان‌های کشور
حمید رضا سهیلی نویسنده، کارگردان و پژوهش گر تائتر و بنیان گذار تئاتر درمانی در زندان‌های کشور است که از سال ۵۳ کار تئاتر را زیر نظر اصغر میرخطیبی در هنرستان مشهد آغاز کرده است.
وی در سال ۱۳۵۹ وارد زندان شده است؛ و در سال ۱۳۶۱ گروه هنری تئاتر زندان را تشکیل داده است. وی همچنین نمایش‌های تارتن و زندانی شماره هفت، که در جشنواره تئاتر زندان‌ها توانستند جوایز بسیار خوبی را کسب کنند در کارنامه هنری خود به ثبت رسانده است.
حمید رضا سهیلی در ارتباط با تئاتر در زندان مشهد می گوید: شهرمشهد همیشه در زمینه تئاترپیش رو بوده و می توانم بگویم اولین گروه منسجم هنری ابتدا از زندان مرکزی مشهد شکل گرفت .وقتی تئاتر در زندان مشهد آغاز شد و به نتایج خوبی رسید، سایر شهر‌ها نیز اقدام به ایجاد گروه هنری در زندان‌ها نمودند.
وی در ارتباط به چگونگی تشکیل گروه هنری در زندان مشهد می‌گوید: ابتدا که وارد زندان شدم یک سالن آمفی تئاتر نظر من را به خود جلب کرد و سپس تصمیم گرفتم تا گروه هنری زندان مشهد را تشکیل دهم، که با استقبال بسیار خوبی از سوی زندانیان مواجهه شد؛ و مسئولین بسیار در این زمینه ترغیب شدند.
زندان مکانی برای بازپروری
حمید رضا سهیلی در زمینه استقبال زندانیان از گروه‌های هنری می‌گوید: این‌ها افرادی هستند که جامعه و حتی خانواده هایشان آنها را به نوعی طرد کرده اند، زندان مکان بازپروری است و باید شرایطی را به وجود آورد تا زندانی پس از آزادی دیگر به دنبال کار خلاف نرود.
وی ادامه می دهد : زندانی به نوعی یک بیمار اجتماعی است و از آنجا که هنر و بویژه بازیگری حرفه جذابی است، می توان از آن برای درمان زندانی بهترین بهره را برد.
سهیلی تصریح می کند: زندانی با فعالیت‌هایی هنری، مدتی از حال و هوای زندان بیرون می‌رود و پریشانی ذهنی اش برطرف می شود.
وی در رابطه با انتخاب بازیگران از بین زندانیان می‌افزاید: در بین زندانیان افراد با استعداد زیادی دیده می شود، که اگر در بیرون موقعیتی داشتند شاید جایشان زندان نبود، اما اکثر آنها از سطح سواد خوبی برخوردار نیستند، کسانی که سواد بهتری دارند نقش بیشتر می گیرند و کسانی که از سطح سواد کمتری برخوردارند در نقش سیاه لشکر بازی می کنند.
سهیلی در ارتباط با چگونگی انتخاب سوژه‌های نمایشنامه هایش می‌گوید: من در نمایش تارتن که در دهه ۶۰ در سالن هلال احمر مشهد به مدت ۳۵ شب به اجرا در آمد، ابتدا از زندانیان خواستم تا زندگی خودشان و چگونگی آنکه به این سرنوشت دچار شده اند را تعریف کنند و بر حسب زندگی آنها شروع به نوشتن کردم.
وی ادامه می دهد: در این تئاتر نمایشنامه ام را بر اساس شخصیت و خاطرات زندانیان نوشتم و از آنها خواستم تا قهرمان زندگی خودشان شوند، این نمایش آنقدر توانست مخاطبین را به خود جذب کند که گاهی در بعضی شب‌ها به دو اجرا می رسید.
نمایش می تواند جرم را کم کند
به عقیده سهیلی نمایش می تواند جرم را کم کند، چون نمایش آینه اجتماع است، و زندانی‌ها وقتی جذب تئاتر می شوند می توانند خودشان را در آینه تاتر ببینند و ما با تئاتر و به گونه نمایشی به آنها می گوییم که این عاقبت توست .
وی می گوید: حتی برای تماشاگران نیز تئاتر تاثیر گذار است، زیرا ما به تماشاگر به ویژه نمایش‌هایی که از زندان به روی صحنه می روند می گوییم راه خلاف عاقبتش این است .
وی می گوید: حتی برای تماشاگران نیز تئاتر تاثیر گذار است، زیرا ما به تماشاگر به ویژه نمایش‌هایی که از زندان به روی صحنه می روند می گوییم راه خلاف عاقبتش این است .
سهیلی در ارتباط با اینکه چه قشری بیشتر تمایل به همکاری با گروه‌های هنری در زندان را دارند می‌گوید: بیشتر افرادی که در حوزه مواد مخدر هستند جذب تئاتر می شوند، اما از سایر جرایم نیز به وضوح دیده می شوند که افراد با استعدادی هستند.
وی در ارتباط با بازپروی افراد با تئاتر در زندان می‌گوید: من افرادی را که با آنها کار تئاتر انجام می دادم هرگز دوباره در زندان ندیدم، اکثر آنها دنبال دیده شدن در جامعه بودند که سراغ کار خلاف می‌رفتند، و آنها بر روی صحنه نمایش هم دیده می شوند و هم تشویق می شوند،کار تئاتر در زندان از ویژگی‌های زیادی برخوردار است، زیرا احساسات آنها بکر و دست نخورده است.
اگر تئاتر زندان‌ها حمایت شوند کمک رسان بسیار خوبی به بهروه وری از بزهکاری و تمام این جنایاتی است که امروزه در جامعه شاهدآن هستیم، و به جرات می توان گفت: اگر فرهنگ سازی شود با تئاتر می توان بسیاری از مشکلات جامعه را حل کرد.
انتهای پیام //ن.ط
گزارشگر: نگار طاهونچی
