به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛قرآن سراسر اعجاز در زندگی مادی و معنوی است. اگر ما آن را با معرفت تلاوت کنیم، حتماً اثرات آن را خواهیم دید. برای آگاهی و فهم بهتر و بیشتر آیات قرآن کریم هر شب تفسیر آیاتی از این معجزه الهی را برای شما آماده می‌کنیم.
اعراف، نام دیگرش «المص» هفتمین سوره قرآن است که مکی و دارای ۲۰۶ آیه است. در فضیلت این سوره مبارکه از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم روایت شده است: هر کس سوره «اعراف» را قرائت کند خداوند بین او و ابلیس پرده‌ای بیفکند تا از شر ابلیس در امان بماند، او در زمره کسانی است که حضرت آدم علیه السلام در بهشت او را زیارت می‌کند و در بهشت به تعداد همه یهودیان و مسیحیان به او درجات داده خواهد شد.

امام صادق علیه السلام فرموده است: هر که این سوره را در هر ماه یک بار قرائت کند، در روز قیامت از جمله کسانی است که هیچ خوف و ترسی و هیچ حزن و اندوهی ندارد و هر کس در روز‌های جمعه این سوره را بخواند، در زمره کسانی است که خداوند از آن‌ها حسابرسی نمی‌کند، بدانید در آن آیات محکمی است؛ پس آن را فرو نگذارید، زیرا آن‌ها در روز قیامت به سود قاریان خود شهادت می‌دهند. در روایتی دیگر از ایشان رسیده است: «قرائت کننده سوره اعراف در روز قیامت از کسانی است که ایمن هستند»

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکَ لَیَبْعَثَنَّ عَلَیْهِمْ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ مَنْ یَسُومُهُمْ سُوءَ الْعَذَابِ إِنَّ رَبَّکَ لَسَرِیعُ الْعِقَابِ وَإِنَّهُ لَغَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿۱۶۷﴾
و [یاد کن]هنگامى را که پروردگارت اعلام داشت که تا روز قیامت بر آنان [=یهودیان]کسانى را خواهد گماشت که بدیشان عذاب سخت بچشانند آرى پروردگار تو زودکیفر است و همو آمرزنده بسیار مهربان است (۱۶۷)
وَقَطَّعْنَاهُمْ فِی الْأَرْضِ أُمَمًا مِنْهُمُ الصَّالِحُونَ وَمِنْهُمْ دُونَ ذَلِکَ وَبَلَوْنَاهُمْ بِالْحَسَنَاتِ وَالسَّیِّئَاتِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ ﴿۱۶۸﴾
و آنان را در زمین به صورت گروه ‏هایى پراکنده ساختیم برخى از آنان درستکارند و برخى از آنان جز اینند و آن‌ها را به خوشی‌ها و ناخوشی‌ها آزمودیم باشد که ایشان بازگردند (۱۶۸)

تفسیر:
این آیات در حقیقت اشاره به قسمتى از کیفرهاى دنیوى آن جمع از یهود است که در برابر فرمانهاى الهى قد علم کردند و حق و عدالت و درستى را به زیر پا گذاردند.
نخست مى گوید: به خاطر بیاور زمانى که پروردگار تو اعلام داشت که بر این جمعیت گنهکار عده اى را مسلط مى کند، که به طور مداوم تا دامنه قیامت
آن‌ها را در ناراحتى و عذاب قرار دهند) (و اذ تاذن ربک لیبعثن علیهم الى یوم القیامة من یسومهم سوء العذاب)
(تاذن) و (اذن) هر دو به معنى اعلام کردن است و نیز به معنى سوگند یاد کردن آمده است، در این صورت معنى آیه چنین مى شود که خداوند سوگند یاد کرده است که تا دامنه قیامت چنین اشخاصى در ناراحتى و عذاب باشند.
از این آیه استفاده مى شود که این گروه سرکش، هرگز روى آرامش کامل نخواهند دید، هر چند براى خود حکومت و دولتى تاسیس ‍ کنند، باز تحت فشار و ناراحتى مداوم خواهند بود، مگر اینکه براستى، روش خود را تغییر دهند، و دست از ظلم و فساد بکشند؛ و در پایان آیه اضافه مى کند که پروردگار تو هم مجازاتش براى مستحقان، سریع است، و هم نسبت به خطاکاران توبه کار آمرزنده و مهربان. (ان ربک لسریع العقاب و انه لغفور رحیم)و این جمله نشان مى دهد که خداوند راه بازگشت را به روى آنان باز گذارده، تا کسى گمان نبرد که سرنوشت اجبارى توام با بدبختى و کیفر و مجازات براى آن‌ها تعیین شده است.
در آیه بعد به پراکندگى یهود در جهان اشاره کرده میگوید: ما آن‌ها را در زمین متفرق ساختیم و به گروههاى مختلفى تقسیم شدند، بعضى از آن‌ها صالح بودند به همین دلیل هنگامى که فرمان حق و دعوت پیامبر اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلّم) را شنیدند، ایمان آوردند، و جمعى دیگر چنین نبودند و حق را پشت سر انداختند و براى تامین زندگى مادى خود از هیچ کارى فروگذار نکردند (و قطعناهم فى الارض امما منهم الصالحون و منهم دون ذلک).

باز در این آیه، این حقیقت تجلى مى کند که اسلام هیچگونه خصومتى با نژاد یهود ندارد و به عنوان پیروان یک مکتب و یا وابستگان به یک نژاد، آن‌ها را محکوم نمى نماید بلکه مقیاس و معیار سنجش را اعمال آن‌ها قرار میدهد.
سپس اضافه مى کند ما آن‌ها را با وسائل گوناگون، نیکی‌ها و بدی‌ها آزمودیم شاید بازگردند (و بلوناهم بالحسنات و السیئات لعلهم یرجعون)گاهى آن‌ها را تشویق کردیم و در رفاه و نعمت قرار دادیم، تا حس شکر گزارى در آن‌ها برانگیخته شود و به سوى حق باز آیند، و گاهى به عکس آن‌ها را در شدائد و سختی‌ها و مصائب فرو بردیم، تا از مرکب غرور و خود پرستى و تکبر فرود آیند و به ناتوانى خویش پى برند، شاید بیدار شوند و به سوى خدا بازگردند، و هدف در هر دو حال مساله تربیت و هدایت و بازگشت به سوى حق بوده است.
بنابراین حسنات هر گونه نعمت و رفاه و آسایشى را شامل مى شود همانطور که سیئات هر گونه ناراحتى و شدت را فرا میگیرد، و محدود ساختن مفهوم این دو در دایره معینى هیچگونه دلیل ندارد.

انتهای پیام/