به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ آیهی صد و هشت از سورهی مبارکهی انعام اولین کلمه در این آیهی کریمه نهی است. همان گونه که امر، ظاهر در وجوب و الزام است، نهی هم ظاهر در حرمت و الزام به ترک است.
ترجمهی این آیهی کریمه این است که به کسانی که بهرهی از ایمان ندارند دشنام ندهید. دلیل این حکم نهیی و حرمتی در جملهی بعد آیهی کریمه آمده است: «فَیَسُبُّوا اللّه عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ» یعنی به کسانی که با خدای متعال کار ندارند فحش و دشنام ندهید. این افراد مانند مشرکین، یا مانند قاتلین ابیعبدالله صلواتاللهعلیه از کفاری هستند که طبق روایات، خدای متعال هیچ شفاعتی را در مورد آنها نمیپذیرد. طبق روایات معتبر، حقتعالی اراده فرموده است که اینها به جهنم بروند.
حقتعالی در قرآن کریم میفرماید: «وَلا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّه». حتی به افرادی منحرف مانند شمر دشنام ندهید. خدای متعال دلیل این فرمان خود را اینگونه بیان میفرماید: «فَیَسُبُّوا اللّه عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ». یعنی آن فرد در جواب دشنام شما به مقدسات شما که در راس آن حقتعالی قرار دارد، توهین خواهد کرد. عُقلا هم در این شرایط فرد دشنام دهندهی اول را که رفتار او منجر به چنین پاسخی شده است را مقصر میدانند و عمل او را تقبیح میکنند.
ضرورت الگوبرداری از معصوم صلواتاللهعلیهم در لعن دشمنان خدای متعال
برای روشن شدن اینکه در هر جلسهای با توجه به حضور افراد مختلف چگونه باید سخن گفت به عملکرد معصوم صلواتاللهعلیهم توجه میکنیم. در زیارت عاشورا ابتدا به صورت کلی لعن ذکر میشود. پس از سلام، به صورت مشخصتر، اولی و دومی و سومی و چهارمی و یزید به عنوان نفر پنجم مورد لعن قرار میگیرد. ما حق نداریم از معصوم صلواتاللهعلیهم بازخواست کنیم که چرا در ابتدا با تعبیر «اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَآخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلی ذلک» این لعن را مطرح کردید و سپس صریحتر آن را بیان فرمودید. ما میتوانیم از یکدیگر مطالبه دلیل کنیم ولی فرمایش معصوم صلواتاللهعلیهم دقیقا مطابق اراده حقتعالی است.
حضرت شب هشتم ذیالحجه سال شصت در مکه فرمودند: «رِضا اللهِ رِضانا أَهْلَ الْبَیْتِ، نَصْبِرُ عَلی بَلائِهِ،َ یُوَفّینا أُجُورَ الصّابِرینَ» رضای ما و رضای حقتعالی یکی است. این جمله تعارف نیست، بلکه حداقل اعتقاد شیعه است و ارادت کمتر از این به اهل بیت صلواتاللهعلیهم به معنای شیعه نبودن است.
حق خواندن دعای صنمی قریش در بالای منبر نداریم
از سلمان رضوانالله علیه نقل شده است که نیمه شب به منزل امیرالمومنین صلواتاللهعلیه رفت. حضرت مشغول قرائت قنوت نماز شب بودند و در قنوت خود دعایی میخواندند. این دعا به عنوان صَنَمَی قریش از سلمان برای ما نقل شده است. از این نقل ما میفهمیم که این لعن را باید در قنوت نماز شب خواند و ما حق خواندن آنرا در بالای منبر نداریم. مگر اینکه مشخص شود که معصوم صلواتاللهعلیهم یک بار آن را در خطبهای به صورت عمومی خواندهاند. تا هر کجا که حضرت صادق صلواتاللهعلیه پیش رفته است ما حق پیشروی داریم. با کنایه یا تصریح سخن گفتن معصوم صلواتاللهعلیهم الگوی ما است.
در بحث مربوط به تولی و تبری، برخی مردم با تمسک به موضوع تبری، خواستههای نفسانی خود را برآورده میکنند. اول باید تصمیم بگیریم که بفهمیم، آنگاه باید از کلمهی میزان استفاده کنیم و به محضر حضرت صادق صلواتاللهعلیه و امیرالمومنین صلواتاللهعلیه برویم و اظهار تبری را از ایشان فرا بگیریم. پاسخ امیرالمومنین صلواتاللهعلیه به سوال ما از عملکرد ایشان در قرائت دعای موسوم به صنمَی قریش در قنوت نماز شب مشخص میشود.
منبع:تبیان
انتهای پیام/