به گزارش خبرنگار پایه و آبی گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان تابستان سال ۹۴ بود که الکساندر چیریچ جوان به عنوان سرمربی تیم ملی واترپلو کشورمان انتخاب شد. او ایران را به عنوان اولین مقصد مربیگری در خارج از کشورش، صربستان انتخاب کرد.

چیریچ قبل از این یکی از بازیکنان مطرح تیم ملی واترپلوی صربستان بود و تجربه حضور و کسب مدال در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی، ۲۰۰۴ آتن و ۲۰۰۸ پکن را داراست. او به مدت دو سال نیز به عنوان مربی تیم ملی واترپلو صربستان فعالیت داشته است. چیریچ علاوه بر پیگیری واترپلو، در همین رشته در دانشگاه تحصیل کرده است. برادرش، میخائیل نیز یکی از داوران بین المللی واترپلو است که در المپیک 2008 پکن و 2012 لندن سوت زده است.

اکنون چیریچ سه سال است که در ایران به سر می برد و اهالی واترپلو معتقدند با توجه به سابقه درخشانی که او دارد به طورحتم می تواند نه تنها برای تیم ملی بلکه برای واترپلو ایران اثربخش باشد. چیریچ و شاگردانش این روزها سخت مشغول تمرین برای حضور موفق در بازی های آسیایی جاکارتا هستند و از ابتدای سال جاری اردوهای تدارکاتی زیادی را پشت سر گذاشته اند.

در چند سال حضورتان در کشور ما  به ایران تعصب پیدا کرده اید؟

من به دلایل زیادی ایران را دوست دارم و به آن تعصب دارم یکی از آن دلایل قدرت سیاسی اجتماعی و منطقه ای خوب ایران و مقاومت های این کشور در زمان جنگ و ایستادگی امروز آن ها در برابر قدرت های بزرگ است؛ اگر در ورزش هم همین روند وجود داشت، شرایط بهتر بود. فرهنگ صربستان نیز همین گونه است. ما هم به کشور، خانواده و اجتماع خود تعصب داریم و این موضوع دو ملت ایران و صربستان را به یکدیگر نزدیک می کند. مردم کشورهایی مانند ایران و صربستان برای به دست آوردن همه چیز تلاش می کنند اما شاید مردم کشورهایی مانند هلند، سوئیس و آمریکا از آنجا که همه چیز برایشان فراهم بوده است این حس وطن پرستی را ندارند.

چرا واترپلو ورزش اول صربستان است؟

بیش از صد سال پیش صرب هایی که در مجارستان و آلمان تحصیل می کردند این ورزش را به صورت دانشگاهی به کرواسی( یوگسلاوی قدیم) آوردند. واترپلو نیز به دلیل نزدیکی یوگسلاوی به دریا به سرعت در این منطقه گسترش پیدا کرد. 50 سال پیش اسطوره ای به نام ولاخو اورلیچ به عنوان پدر واترپلو یوگسلاوی پایه سیستم واترپلو را ایجاد کرد و 12 تیم قوی در سراسر یوگسلاوی از جمله صربستان، مونته گرو و کرواسی به وجود آمد. این سیستم، واترپلو را از پایه آغاز کرد و به پرورش واترپلوئیست های قدرتمندی پرداخت. ورزشکاران با حضور در باشگاه ها رقابت شدید و مسابقات مختلفی را تجربه می کردند و اگر از نظر بدنی و کیفیت در این سیستم دوام می آوردند به تیم ملی یوگسلاوی راه پیدا می کردند. واترپلو در یوگسلاوی فرآیندی 50 ساله را طی کرده است و اقتدار این رشته در یوگسلاوی همانند اقتدار بسکتبال NBA در آمریکاست. یوگسلاوی به اندازه ای قدرتمند بود که در مسابقات مختلف دیگر کشورها به مقامی به جز اولی فکر می کردند. نتیجه یک سیستم ادامه دار که از 50 سال گذشته پایه گذاری شد، کسب مدال های مختلف در سطح دنیاست.

بر اساس سیستمی که در واترپلو یوگسلاوی قدیم وجود داشته است، چه راهکاری را برای رشد واترپلو ایران پیشنهاد می دهید؟

طبق گفته یکی از مربیانم لازم است مراکز واترپلو با محوریت سلامت و ورزش در نقاط مختلف راه اندازی شود. ایجاد مراکز استعدادیابی، تقویت لیگ، سرمایه گذاری در بخش پایه، راه اندازی چندین باشگاه قدرتمند که واترپلو را آموزش دهند و برای توسعه و رشد این رشته سرمایه گذاری و از آن حمایت کنند بسیار ضروری است. ایران کشور بزرگی است که جا به جایی در آن بسیار دشوار است اما بدون سرمایه گذاری هیچ اتفاقی رخ نمی دهد.

با حضور شما که در سیستم یوگسلاوی سابق پرورش پیدا کرده اید، می توان امیدوار بود چنین سیستمی در واترپلو ایران آغاز شود؟

تا همین لحظه دو سال را از دست داده ایم. از روز اول حضورم در ایران درباره راه و روش درست استعدادیابی و پایه صحبت کردیم اما به خاطر مشکلات تا کنون اتفاقی نیفتاده است. البته مشکلاتی مانند نبود سرمایه گذاری اولیه وجود دارد. همه دوست دارند زود به نتیجه برسند باید بگویم این کار فرآیندی نیست که نتایج آن خیلی سریع مشخص شود بلکه به زمان نیاز دارد. این شرایط همانند وضعیتی است که زخمی داری و به جای جراحی دائم مسکن مصرف می کنی. بازسازی مقاومت دردناکی است اما باید از یک جا شروع کرد.

شما به عنوان مدیر تیم جوانان می توانستید کار پایه را دنبال کنید.

ما پیگیر بودیم و درخواست هم داده ایم اما همه چیز با تاخیر انجام می شود. برای مسابقات جوانان، بازیکنان را به تیم ملی دعوت می کنیم اما اردوها خیلی دیر تشکیل می شوند. در مقطعی که بازیکنان در اردوی ملی هستند باید به فرم اولیه آمادگی و تکنیک برسند. زمانی که پا به اردو می گذارند من با یک نگاه متوجه می شوم هیچ کار خاص و ویژه ای بر روی این ورزشکاران صورت نگرفته است. بعد از جدایی آن ها از تیم مشخص نیست در شهرهای خود چه کاری و با چه امکاناتی انجام می دهند. آن چه که اهمیت دارد کار پیوسته است. اگر قصد داریم در آسیا قزاقستان، ژاپن و چین را دنبال کنیم باید ببینیم آن ها در رده های سنی خود چه می کنند. برای مثال تیم های پایه ایران با هفته ای 2 جلسه تمرین به تیم پایه ژاپن که هفته ای 9 جلسه تمرین دارند، نمی رسد.

شاید برنامه ای برای تیم های پایه وجود ندارد.

ارائه طرح و برنامه ریزی 5 دقیقه هم طول نمی کشد مهم شرایط اجرایی کردن آن است.

از تیم ملی بگویید. شرایط بازیکنان در آستانه بازی های آسیایی چگونه است؟

تیم نوسان دارد. موضوع تمرکز و خواستن است. گاهی بازیکنان بهانه هایی را دستاویز قرار می دهند. آن ها باید بدانند مسابقه می دهند. این یک موضوع جدی برای بردن است و نه سرگرمی و لذت. این نوع تفکر باید تغییر کند. اگر ما درمسابقات تدارکاتی حضور پیدا می کنیم باید ببریم نمی توانیم بگوییم این بازی تمرین است و ناگهان در بازی رسمی جدی شویم. در هر روز، هر تمرین و هر بازی باید روح و روان خواستن و برد داشته باشیم تا در روز بازی بتوانیم هدف را اجرا کنیم. تمام فازهای مختلف تکنیکی و تاکتیکی را گذرانده ایم و در حال حاضر در مرحله آماده سازی فیزیکی و جسمی هستیم ضمن این که مسائل روحی و روانی را نیز دنبال می کنیم.

شاید به دلیل حضور نداشتن  واترپلو در دو دوره از بازی های آسیایی بازیکنان تنها به شرکت در این رقابت ها بسنده کرده اند.

ما برای لذت بردن به بازی های آسیایی نمی رویم. هر کاری که انجام می دهیم باید بهترین باشیم. زمانی که یک هنرمند برای کشیدن یک نقاشی اقدام می کند باید بهترین اثر را از خود به جا بگذارد نه این که رنگ ها را هدر دهد.

اما در گفت و گوهایی که با بازیکنان داشتیم انگیزه محکمی برای حضور در جاکارتا دارند.

مربی باید کمال گرا باشد و به راحتی راضی نشود. ما تجربه تلخی در مسابقات جهانی سال گذشته داشتیم. بازیکنان انگیزه داشتند اما خروجی در حد انتظار ما نبود. چند بازیکن از آن رقابت ها در تیم بزرگسالان حضور دارند. امیدوارم تجربه خوبی از آن مسابقات کسب کرده باشند.

به کسب مدال امید دارید؟

بله البته که دارم. اگر چنین انگیزه ای نداشتم ادامه نمی دادم.

از اردوهای تدارکاتی که تاکنون پشت سرگذاشتید رضایت دارید؟

بله کم و بیش از نظر فنی رضایت دارم. ما در مرحله نهایی آماده سازی هستیم و خیلی جدی و سخت در تلاشیم بازیکنان به 100 درصد آمادگی برای حضور در مسابقات و تحمل فشار بازی ها برسند.

حواشی و حرف و حدیث های زیادی پیرامون اردوی تدارکاتی چین بود. چرا در این اردو باخت های سنگینی داشتیم.

ترجیح می دهم درباره کسانی که این حرف ها را می زنند چیزی نگویم. آن ها آزادند صحبت کنند. ما مرحله آماده سازی را آغاز کردیم که نتایج ابتدا و انتهای آن مسلما یکسان نبوده است. بعضی از مربیان ترجیح می دهند همان طور که می خواهند نتیجه بگیرند اما من عقیده خودم را دارم. نمی خواهم همه داشته هایم را برای حریفان رو کنم. می خواهم نوع بازی رقبا را لمس کنم و بدانم برابر آن ها باید چگونه بازی کنیم. نیازی نیست در همه بازی ها پیروز شویم. در چین تیم کاملی در اختیار نداشتیم و در 5 روز 11 بازی انجام دادیم. بعد از حضور تیم چین در ایران برخی از منتقدان آمدند و بازی ها را تماشا کردند و با شرایط کاملا متفاوتی رو برو شدند. اگر منتقدان عاشق تیم ملی هستند و به دنبال نتایج تیم ملی هستند چرا درباره نتایج ما در ایران مقابل چین چیزی نمی گویند. اگر پیروز شویم می گویند حریف تیم کاملی نداشت و اگر شکست بخوریم می گویند این تیم به درد نمی خورد. بعضی آدم ها پشت انتقاداتی که انجام می دهند پنهان می شوند و تنبلی و کم کاری خودشان را با انتقاد کردن پوشش می دهند. خودشان نه بلد هستند کاری انجام دهند و نه قادر به انجام کاری هستند. اگر تیم ملی را دوست دارید بیایید و کمک کنید. فقط دوست دارید سرمربی تیم بزرگسالان باشید؟ انتقاد کردن کار بسیار آسانی است. بیایید و بببنید ما چند ساعت در روز را در استخر می گذرانیم و چه کارهایی انجام می دهیم. اگر شما این قدر باهوشید چرا قبل از من کاری نکردید. گفته می شود چیریچ از این بازیکن خوشش نمی آید و او را به تیم ملی راه نمی دهد. چرا این بازیکن را انتخاب کرده است؟ چرا آن بازیکن را انتخاب نمی کند؟ من از کسی بدم نمی آید اتفاقا من از همه بیشتر برای کسب بهترین نتیجه حساسیت دارم چون از همه بیشتر دوست دارم پیروز شوم به همین دلیل بهترین ها را انتخاب می کنم.

گفته می شود قرار است یک دروازه بان دو ملیتی به ترکیب تیم اضافه شود، شما این موضوع را تایید می کنید؟

در اردوی صربستان یک دروازه بان ایرانی - آمریکایی چند روزی با ما تمرین کرد. پسر خوب و مهربانی بود اما از نظر فنی با تیم هماهنگی نداشت.

در یکی از مصاحبه هایتان گفته بودید در صربستان برای هر پست 20 بازیکن وجود دارد. در ایران ما چنین شرایطی نداریم. این کار شما را سخت نمی کند؟

بله در صربستان در هرپست 20 بازیکن در سطح استاندارد داریم. من در ابتدای ورودم به ایران انتخاب های زیادی نداشتم و مجبور بودم با داشته ها کار کنم. کار سختی است اما من به همه احترام می گذارم.

اگر در جاکارتا نتیجه نگیرید در ایران می مانید یا نه؟

این موضوع به من بستگی ندارد. اگر در ایران نمانم گزینه های دیگری وجود دارد که در صورت لزوم به آن ها فکر می کنم. اما برای ادامه کار در ایران نظر مثبتی دارم و علاقمند به ماندن هستم. در صربستان شرایط کار سخت است. حدود 40 مربی و بازیکن صربستانی که در سطح بسیار خوبی هستند در خارج از صربستان فعالیت دارند که دوست دارند به کشورشان برگردند.

در جام جهانی با برزیل قدرتمند هم گروه هستید. فوتبال را دنبال می کنید؟

در جایگاه یک ورزشکار فوتبال را دنبال نمیکنم البته خودم هم نمیدانم چرا. اگر از من درباره وضعیت تیم ملی فوتبال صربستان بپرسید واقعاً نمیدانم چه چیزی باید بگویم اما می دانم که در گروه سختی در جام جهانی قرار گرفته ایم و با برزیل هم گروه هستیم.

والیبال چطور؟ ایران با نتیجه نزدیک از صربستان در لیگ  والیبال ملت  های جهان شکست خورد.

بله با سرمربی تیم ملی والیبال ایران کولاکوویچ دوست هستم. او انسان بزرگ و معتبری است و به دیدن من هم آمده است. بازی والیبال ایران و صربستان را هم تماشا کردم بازی زیبایی بود. تیم ملی والیبال ایران هم مانند تیم ملی واترپلو در عملکرد خود نوسان دارد در مواقعی بسیار عالی بازی می کنند و در مواقعی خیلی بد کار می کنند.

چرا بعد از گذشت سه سال همسر و فرزندانتان را به ایران نیاورده اید؟

آن ها خیلی دوست دارند که به ایران بیایند اما اگر در این شرایط به ایران سفر کنند باز هم تنها می شوند چون من همه وقت خودم را در استخر سپری می کنم. به زودی آن ها را به ایران می آورم و به شیراز می برم.

دوری از خانواده با وجود دو فرزند کوچک مشکل نیست ؟

بله حتما مشکل است. اما خودم این طور انتخاب کرده ام و باید صبور باشم. خوش بختانه همسرم شرایط مرا درک می کند.

انتهای پیام/

اظهارات چیریچ درباره وضعیت واترپلو