یک سال پس از سفر تبعید گونه حضرت رضا (ع) به شهر «مرو» حضرت فاطمه معصومه همراه عده اى از برادران و محارم خود براى دیدار برادر (امام رضا) راهى دیار غربت شد. در طول راه به شهر ساوه رسیدند، ولى از آن جا که در آن زمان مردم ساوه در آن زمان از مخالفان اهل بیت (ع) بودند، با ماموران حکومتى همراهى نموده و با همراهان حضرت وارد نبرد و جنگ شدند. عده اى از همراهان حضرت در این حادثه غم انگیز کشته شدند. (۳) و سپس حضرت به طرف قم حرکت کردند.

بزرگان قم وقتى از این خبر مسرت بخش مطلع شدند، به استقبال حضرت شتافتند. در حالى که موسى بن خزرج، بزرگ خاندان اشعرى زمام شتر حضرت را به دوش مى کشید؛ ایشان در میان شور و احساسات مردم قم وارد آن شهر شد. به منزل شخصى موسى بن خزرج رفت. (۴)

فاطمه معصومه هفده روز در قم به سر برد. در این مدت مشغول عبادت و راز و نیاز با پروردگار متعال بود. واپسین روزهاى عمر پربرکت خویش را با خضوع و خشوع در برابر ذات پاک الهى به پایان رساند. سرانجام بعد از هفده روز دار فانی را وداع نمود و به دیار حق شتافت. بعد از وفات حضرت را غسل دادند و کفن نمودند. سپس در قبرستان بابلان قم تشییع و دفن کردند. (۵)

از روایاتی که از معصومان رسیده نیز استفاده می‌شود که حضرت در قم دفن شده است.

امام صادق (ع) فرمود: بدانید قم حرم من و حرم فرزندانم پس از من است. زنی از فرزندان من در این شهر دفن می‌گردد که نام او فاطمه دختر موسی (ع) است. همگی شیعه در روز قیامت به شفاعت او روانه بهشت می‌شوند (۶).

حضرت فرمود: شهر قم، حرم ما است. در آن زنی از فرزندان من به نام فاطمه مدفون می‌شود. هر کس او را زیارت کند، بهشت برای او واجب شود (۷).

 

امام رضا (ع) فرمود: هر کس قبر فاطمه معصومه را در قم زیارت کند، در حالی که آگاه به حق او باشد، بهشت بر او واجب می‌شود (۸).

امام جواد می‌فرماید: کسی که عمه ام در قم را زیارت نماید، بهشت بر او واجب می‌گردد. (۹)

پی نوشت‌ها:

۱. وسیله المعصومیه، میرزا ابوطالب بیوک، ص. ۶۵، به نقل از نزهه الابرار. چاپ سنگی، تهران، کاتب احمد زنجانی، ربیع المولود ۱۳۷۱ ق،

۲. مستدرک سفینة البحار، شیخ علی نمازی شاهرودی، ج. ۸، ص. ۲۶۱، سال چاپ ۱۴۱۹، ناشر: مؤسسة النشر الإسلامی التابعة لجماعة المدرسین بقم المشرفة.

۳. زندگى حضرت معصومه، مهدی منصوری، ص. ۱۴. قم، کتابفروشی صحفی، ۱۳۸۰ ق.

۴. تاریخ قم، حسن بن محمد بن حسن قمى، ترجمه حسن بن على بن حسن عبد الملک قمى، ص. ۲۱۳. تحقیق سید جلال الدین تهرانى، تهران، توس، ۱۳۶۱ ش.

۵. منتهی الآمال، ج. ۲، ص. ۴۳۰-۴۳۱، قم، انشاراتی هجرت،۱۳۷۸، چاپ سیزدهم.

۶ سیفنه البحار، ج. ۲، ص. ۳۷۶.

۷. بحار الانوار، ج. ۶۰، ص. ۲۱۶.

۸. همان، ج. ۴۸، ص. ۳۱۶؛

۹. همان

 

انتهای پیام/