به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛  جکسون فولمن، یکی از بازماندگان سانحه دلخراش سقوط هواپیمای کاروان چاپکوئنسه به بهانه اولین سالگرد این سانحه تراژدیک نامه‌ای مملو از حزن و اندوه برای قربانیان این حادثه نوشته است تا یاد و خاطره آن‌ها را زنده نگاه دارد.

او روز سه‌شنبه نامه‌ای دردآلود را در اینستاگرامش منتشر کرد. در مورد روزی که برای همیشه زندگی او و این باشگاه برزیلی را عوض کرد.

فولمن اگرچه از آن تراژدی جان سالم به در برد ولی به خاطر قطع شدن یکی از پاهایش مجبور شد برای همیشه از فوتبال حرفه‌ای خداحافظی کند و حالا به عنوان کارشناس فوتبالی مشغول به کار است و به صورت همزمان، سفیر باشگاه برزیلی چاپکوئنسه نیز هست. جکسون اخیراً دوباره پا به توپ شده و با یک پای مصنوعی به تمرین می‌پردازد و حالا الگو و سمبل بزرگی برای افرادی با نقص عضو به حساب می‌آید.

او در روز ۲۸ نوامبر سال ۲۰۱۷ با یادآوری دوستانش که حالا دیگر در این دنیا نیستند، نامه‌ای مملو از احساسات نوشت:

«صحبت کردن سخت است. حالا احساسات دوگانه و گیج‌کننده‌ای داریم. مملو از خاطرات، خاطراتی از روز‌های گذشته و حس دلتنگی برای دوستان و برادران‌مان. پارسال همین موقع، ۷ ماهی می‌شد که در چاپکوئنسه بودم ولی به نظر می‌رسید که سال‌هاست در جمع آن‌ها بوده‌ام. ارتباط و عشق زیادی بین ما در جریان بود. هم‌تیمی بودیم و با یک نگاه همدیگر را درک می‌کردیم. با هم شوخی می‌کردیم، آواز می‌خواندیم و مثل یک خانواده بزرگ بودیم. تک‌تک قربانیان را در قلبم و در خاطراتم حفظ کرده‌ام. تک‌تک لبخند‌ها و جزئیاتی که با هم تجربه کردیم. برادران من، که همیشه با من خواهید بود!

به خاطر شما و به خاطر خانواده‌ام است که با وجود غمی که در قلبم دارم، لبخند به چهره‌ام می‌آورم. برای شما و شادی شماست که باید به لبخند زدن ادامه دهیم. تمجید از شما، تمجید از شادی‌ای است که هرکدام از شما در درون‌تان داشتید. من دوباره زنده شدم و یاد گرفتم تا زندگی کنم و به جلو پیش بروم. من در طول ۵۶ روزی که در بیمارستان بستری بودم، برای زنده ماندن جنگیدم. امسال چیز‌هایی را یاد گرفتم که تا پیش از این، از چشمان من پنهان مانده بودند؛ مثل قدرت راه رفتن یا کاری ساده‌تر مثل نوشیدن یک لیوان آب.

من هر روز خدا را در کنار خودم احساس می‌کنم. وقتی که می‌خوابیدم، این زمزمه را می‌شنیدم: «همه چیز درست خواهد شد!» در همان زمانی که خدا در کنار من بود، خانواده‌ام هم مرا محاصره کرده بودند و همراه با دوستانم به من قدرت می‌دادند. من حس می‌کردم که انرژی‌های زیادی به سمتم روانه شده و لطف و محبت همه را حس می‌کردم. همه این عشق و محبت‌ها به من کمک کرد تا بهبود بیابم. کلمات برای تشکر کردن از همه کسانی که برای ما دعا کردند، کافی نیست. عشق، دلتنگی، لطف، خدا، خانواده، این‌ها کلماتی است که در این ۱۲ ماه به من کمک زیادی کردند.

منبع:خبر ورزشی

انتهای پیام/

نامه جکسون فولمن  دروازه‌بان بازمانده از مرگ