به گزارش حوزه دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، معلم شهید سردار علیرضا حاجی‌بابایی در سمت فرمانده تیپ و فرمانده محور کوشک در ۲۴ تیرماه سال ۱۳۶۱ مصادف با لیالی قدر در عملیات رمضان به درجه رفیع شهادت نائل شد. این شهید بزرگوار و اولین فرمانده تیپ استان همدان در وصیت نامه خود نوشت:
بسم الله الرحمن الرحیم
هدايت نه چيزي است كه بتوان در مردم دميد، كه هدايت، موهبتی است خدائی، و آنان كه در راه خدا بكوشند خدايشان هدايت مي‌كند.
ايمان به الله و جذب در رسالت نبوت و نگرش در راه فرو رفتن در اعماق پیام معجزه‌وار قرآن، و كشيده شدن در صراط مستقيم و فريادهاي ايمان به الله، و جذب در رسالت نبوت و نگرش در راه فرورفتن در اعماق پيام معجره‌وار قرآن و كشيده شدن در صراط مستقيم و فريادهاي پياپی مجريان اين پيام در طي زمان و قيام خونين آنان عليه دست‌اندركاران ريا و نفاق و مولود نامباركشان ظلم و استكبار، و رهبری پيامبرگونه امام خمينی(ره) انسان را برآن می دارد كه خويشتن خويش و منيت خود را در اعماق دريای هواها جاگذاشته و با روح پاك خدايی به اين موج عظيم« انالله و انا اليه راجعون »بسپارد.
« ان الذين جاهدوا فينا لنهدينهم سبلنا ».
خدا بر او منت هدايت مي‌دهد و صراط مستقيم بر او ارزانی می دارد و او می رود و در هرگام خويش محوتر و استقرار عدل را در حكومت خدا برزمين ترسيم می نمايد و از پيچ و خم اين رود طويل نمی هراسد كه مسير را تشخيص داده و هدف را شناخته و به معبودش راهنمائی می گردد.
ديدار او كه تمامی هدفم را نشانه رفته است بدنم را در تبی سخت می سوزاند و شراره آن وجودم را احاطه كرده است من اكنون در آستانه جهانی نا آشنا ايستاده‌ام، جهانی كه برايم غريب و نامأنوس است. در اين دنيا انسانها نيز غريب و نا آشنا هستند، چون براي احيای دين، خود را كمتر به آب و آتش می زنند؛ شايد ندانسته بسوی سقوط می روند.
اينك به پايان يك راه و آغاز راه ديگر رسيده‌ام، مي‌خواهم از مرز بودن بگذرم و در افق‌هاي پاك قدم بگذارم، آری ديگر مرز پايان تمامی حيله‌ها و تزويرها را هم پيدا كرده‌ام و خود را فدای انقلابم خواهم كرد و در آغاز يك حيات قرار گرفته‌ام كه اين فاصله برايم ملموس است.
در اين واقعيت قلبم تپش وحشيانه دارد و در اين راه هستی و زندگی را در طبق اخلاص قرار داده ام و آماده جانبازی و فداكاری و ديگر از اينكه از كوه خانه بسازی و از زندگي لذت برده و خوش باشی و بر سبزه‌زارها لبخند بزنی اغنايم نتواند كرد و نمی تواند در اين راه پر از دام، مشغولم دارد و اغنايم كند و شعله درونی قلبم را فراموش نمايد.
بدين جهت تداوم، تكرار زندگي را محدود در ذهن يافتم. ماندن ديگر برايم معنی و مفهومی ندارد، می خواهم در اين راه، اين جسم وابسته به زندگي دنيوی را فنا كنم تا در ديدار تو ای خدا بشتابم اينك وقت آن رسيده كه اجازه دهی، ای خدا، جان را برای ارزشهای انسانی قربانی كنم تا اسلام پاينده و انسانها آزاد گردند و با خون خويش، داغ ننگين ظلم و جور و فساد را از دامن انسانها پاك سازم باشد تا باايثار خون و جانبازی رنگ و بوی تازه به زندگی بشريت دهد.
در اين راه هر پديده تلخی برايم نويدی از موفقيت است و ناملايمات و طعنه و زخم‌زبانها تسريع كننده راهم به اميد آن روز كه در قربانگاه شهادت، تن را فدای اسلام و ارزشهای آن كنم، به اميد آن روز كه چندان دور نيست. پدرجان ، مادرجان ، خانواده عزيزم ، برادران متقی ام و خواهر زينب گونه‌ام ، شما يك به يك بر من حقی داريد كه اگرچه نتوانستم جبران كنم، حلالم كنيد.
تنها شما را سفارشی دارم كه آن هشدار است و آن هشدار ره به سوي الله پس بكوشيد تا خدا سو شويد و خود را از زندگی نسازيد و از دالان تنگ دنيا و صلابت و آگاهي گذر كنيد و در اين راه هم جهت با امام و همسفر با قافله جهت يافته او به سوی خدا گرديد كه در اين راه شهيد و شاهد بودن در صراط الله، جاويد و ايثار گشتن است، مبادا در دخمه كور اين دالان در خواب غفلت فرو رويد كه نابودی بر شما لبخند خواهد زد.
به بچه‌های سپاه احترام كنيد ،كه آنها بهترين و پاكترين و مخلصترين مردان و دوستان من بودند.
و اما شما ای مؤمنان، اي زمينه‌سازان قيام مهدی، ای لبيك گويان فرياد حسين،ای سلحشوران حاضر در صحنه مبارزه حق عليه باطل وای تمامی شمايی كه مسئوليد، در بقای دين بكوشيد كه همانا استقرار قانون خداوند و به امامت رسانيدن مستضعفين و كوبيدن مستكبرين و غلبه تقوا بر كفر و به قله معراج به سعادت رسيدن است كه، من بقای دين را در ياری از امام خميني ديدم كه خط او كه روش روحانيون مبارز، اين مرزبانان حريم قرآن و حاميان به بند كشيده شدگان ايفای رسالت رسول‌الله است.
در آخر از شما التماس دعا دارم تا برايم از خدا طلب آمرزش كنيد.
سلام بر رهبرم مهدی(عج) و نايبش امام خمينی(ره).
والسلام عليكم و رحمت ا... و بركاته
عليرضا حاجی بابایی
انتهای پیام/
به گزارش حوزه 
