مجموعه یادداشت های «چکر در ولایت جنرال ها»، اثر «محمد حسین جعفریان»، شاعر، نویسنده و مستند ساز ایرانی روز پنجشنبه (27 میزان) در کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی به نقد و بررسی گذاشته خواهد شد.

این یادداشت ها حاصل سفرهای نویسنده به افغانستان است و اتفاقاتی که در طول بیش از سه دهه سفر به افغانستان برای وی اتفاق افتاده است را روایت می کند.

«محمد حسین جعفریان»در گفتگو با خبرنگار حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان گفت: سلسله یاداشت های «چکر در ولایت جنرال ها» بیشتر از دو دهه پیش، برای اولین بار در هفته نامه «مهر» منتشر شد و از آنجایی که خیلی مورد استقبال قرار گرفت، در برخی از نشریات دیگر از جمله دو هفته نامه «کمان» نیز به نشر رسید. بخش هایی از آن نیز که بعد ها به عنوان کتاب مستقلی تحت عنوان «پایتخت فراموشی» منتشر شد در روزنامه جوان به چاپ رسید.

وی افزود: تصور شخصی ما این نبود که این یادداشت ها اینقدر مورد توجه قرار بگیرد اما به دلایل مختلف، از جمله نثر و موضوع کتاب، خیلی از نویسندگان و بزرگان در مورد آن اظهار نظر کردند و مردم نیز استقبال بسیار خوبی از آن داشتند.

جعفریان اظهار داشت: این یاداشت ها تا آستانه کتاب شدن رفت اما به دلایل گوناگون که مهمترین آن، سفرهای متعدد من به کشورهای مختلف بود انجام این کار به تعویق افتاد و هنوز به کتاب مستقلی تبدیل نشده است؛ «در پایتخت فراموشی» به عنوان کتاب منتشر شد اما «سفر به ولایت جنرال ها» که ستون فقرات اصلی این یادداشت ها بود هنوز سرنوشتش به کتاب شدن نرسیده است.

«چکر در ولایت جنرال ها» در راه  نمایشگاه کتاب تهران

این نویسنده مطرح ایرانی در خصوص مراحل تدوین این یاداشت ها و زمان انتشار آن به عنوان کتابی مستقل گفت: همه چیز برای تبدیل شدن این یادداشت ها به کتاب آماده است و امیدوارم بتوانیم در نمایشگاه بعدی کتاب تهران آن را در دسترس مخاطبین قرار بدهیم. زحماتی را آقای «امید مهدی نژاد» کشیده است، ایشان تمام یاداشت ها را استخراج کرده و ویرایش اولیه را هم انجام داده است؛ فقط یکسری تصاویر مرتبط با یادداشت ها نیاز است که نگرانی اصلی ما برای رسیدن این کتاب به نمایشگاه تهران است.

استاد محمد حسین جعفریان عنوان کرد: دوره ای در دانشگاه شهید بهشتی، حوزه هنری و یک بار نیز زمانی که هفته نامه مهر منتشر می شد درباره این یاداشت ها جلساتی برگزار گردید و صاحب نظران صحبت هایی در مورد آن کردند؛ اکنون نیز مجموعه «حلقه ادبی» که مجموعه بسیار وزینی است و کارهای پر مایه ای را انجام داده است، تصمیم گرفته درباره این یاداشت ها به طور خاص محافلی را با حضور نویسندگان افغانستانی برگزار کند.

یادداشت نویسی به نزدیکی روابط دو ملت کمک می کند

وی تاکید کرد: یاداشت نویسی می تواند به نزدیکی روابط دو ملت کمک کند؛ نویسندگان افغانستانی هم می‌توانند یاداشت هایی را در مورد سفر به ایران منتشر کنند که البته در مواردی این اتفاق هم افتاده و در افغانستان هم مورد استقبال قرار گرفته است.

وی تصریح کرد: بعد از حدود 10 سال که صحبت از انتشار این یاداشت ها بود، با برگزاری محافلی از این دست می توانیم نواقص و ویژگی های این کار را پیدا کنیم؛ این محافل باعث می شود که اگرچه چاپ کتاب به تعویق افتاده است، اما ایرادات و نواقصی که معمولا کتاب هایی از این دست دارند را برطرف کنیم. در این محافل ایرادات توسط منتقدین گوشزد می شود و ما می توانیم با تقویت مزایا و ویژگی ها و رفع نواقص، محصول نهایی بهتری را برای مخاطبین فراهم کنیم.

شاعر، نویسنده و مستند ساز ایرانی در ادامه افزود: اخیرا آقای «بهرامی»، سفیر ایران در افغانستان و همچنین خوانندگان پر و پا قرص هفته نامه «همشهری جوان» در خصوص سرنوشت این یادداشت ها سوال می پرسند و پیگیری های زیادی از سوی مردم انجام شده است؛ از همین جا به کسانی که در فضای مجاری از من درباره این اثر سوال می کنند عرض می کنم که این اثر هنوز کتاب نشده و سلسله یاداشت است؛ اما امیدواریم بتوانیم آن را در نماشگاه بعدی کتاب تهران برسانیم.

دلایل تعلق خاطر شدید به کار در حوزه افغانستان

جعفریان در بیان دلایل تعلق خاطر شدید وی به افغانستان گفت: دلایل متعددی برای علاقه شدید من به افغانستان وجود دارد؛ شاید اصلی ترین دلیلش این باشد که من در محله ای در مشهد بزرگ شدم که افغانستانی های زیادی همسایه ما بودند. استاد «فضل الله قدسی»، «سید ابوطالب مظفری» و بسیاری از شاعران سرشناس افغانستانی که دوستان صمیمی من شدند، همسایه های من بودند. همین مساله از ابتدا تعلق خاطری در من ایجاد کرد. پس از آن، با سفرهایی که به داخل افغانستان رفتم این تعلق خاطر بیشتر شد؛ همچنین توصیه صاحب نظران و بزگانی مانند «علی معلم دامغانی» برای پیمودن این خط سبب شد علاقه من به کار در حوزه افغانستان بیشتر شود.

وی اضافه کرد: امروز وقتی به گذشته نگاه می کنم از طی کردن این راه پشیمان نیستم؛ آدم های متعددی با همین یادداشت ها وارد به این وادی شدند. امروز نه ادبیات افغانستان برای ایران ادبیات موهومی است و نه بالعکس. در دوره های گذشته، وقتی از افغانستان بر می گشتیم حتی افراد فرهیخته ای از من سوال می کردند که با مشکل زبان چه می کنید زیرا بسیاری از افراد نمی دانستند که زبان فارسی، زبان رسمی در افغانستان است.

رایزن فرهنگی سابق ایران در افغانستان در پایان این گفتگو اظهار داشت: امروز خیلی از این پرده ها کنار زده شده و توهمات به واقعیت بدل گردیده است؛ افراد زیادی هستند که برای ادامه دادن این مسیر تربیت می‌شوند.

انتهای پیام/