به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ کودکان کار خارجی در همه جا هستند؛ در حاشیه شهرها، زیر پل ها، خیابان ها، پارک ها، چهار راه ها، سرگذرها، پشت چراغ های قرمز و حتی بالای سر سطل های بدبوی زباله.

همه جا هستند؛ با لباس هایی مندرس و چرک مرده، موهایی بهم چسبیده و شانه نخورده، دمپایی و کفش های زهوار دررفته، دست و رویی کِبِره بسته از چرک که انگار سال هاست رنگ آب و صابون به خودش ندیده و شکمی که شاید مدت هاست یک دل سیر غذای درست و حسابی نخورده است.

این قصه زندگی بسیاری از کودکان خارجی است که یا در کشور ما متولد شده اند یا سال ها پیش قانونی یا به طور غیر قانونی برای فرار از جنگ و قحطی و به امید داشتن یک زندگی بهتر همراه با خانواده از کشور خود به ایران مهاجرت کرده اند. اغلب این کودکان خانواده هایی از هم پاشیده دارند. یا سرپرست ندارند و اگر هم دارند استحقاق نگهداری از آنان را ندارند.

بیشتر این کودکان برای خانواده های شان حکم ماشین پولسازی را دارند که می تواند خرج زندگی و حتی مواد مخدر آن ها را تامین کنند. کودکانی که در نهایت به جای نشستن پشت نیمکت های مدرسه، بازی کردن با همسن و سالان خود و حضور در کلاس های آموزشی، از سر اجبار، جذب باندهای مافیایی می شوند که منتظرند کودک بی پناهی به تورشان بخورد تا با بهره کشی از آنان به نان و نوایی برسند.

پس از مدتی تعدادشان که زیاد شد، حضورشان که پر رنگ تر شد، مسئولان هم به فکر افتادند تا حق و حقوقی برای این مهمانان ناخوانده کشور در نظر بگیرند. سازمان بهزیستی پا پیش گذاشت، شهرداری هم وارد میدان شد، اما در طی این سال ها رسیدگی درست و درمانی به آن ها نشد و مشکلات مختلف روی هم تلنبار و تبدیل به یک کلاف سردرگم شد.

این ره که می روی به ترکستان است

مجلسی ها که می دانستند اگر برای حل معضل کودکان خارجی دست نجبانند، بحران در انتظار نظام و جامعه خواهد بود، دو راه پیشنهاد کردند. آن هایی که به شکل غیر قانونی وارد کشور شده بودند که تکلیف شان مشخص بود و پس از این که کودکان توسط نیروی انتظامی جمع آوری و تحویل خانواده های شان شدند، محترمانه عذرشان را خواستند و آن ها را به کشور خودشان که اغلب افغانستان، پاکستان یا عراق بودند، برگشت داده شدند. گروه دوم که مشکل قانونی برای اقامت نداشتند، نیروی انتظامی یا بهزیستی از والدین بچه ها تعهد گرفتند که مراقب فرزندان خود باشند تا دوباره در معابر عمومی حضور پیدا نکنند.

هر چند در ابتدای امر به نظر می رسید اجرای این راهکارها گره کور حضور کودکان خارجی را باز کند، اما سمیه محمودی، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس  معتقد است در پیش گرفتن چنین سیاست هایی راه بردن به ترکستان است.

او تاکید می کند ساماندهی کودکان اتباع بیگانه به همکاری بین بخشی نیاز دارد و یک نهاد به تنهایی نمی تواند پاسخگو باشد. به اعقاد او هر چند ملاحظات قانونی در خصوص این کودکان در نظر گرفته شده است، اما کمیسیون اجتماعی مجلس آمادگی لازم برای بهبود شرایط کودکان اتباع بیگانه دارد و در صورت ارائه لایحه در مورد آن بحث خواهد شد.

اراده جدی برای ساماندهی کودکان کار وجود ندارد

یکی از بچه ها با چشم های بادامی مشکی رنگش، اسپند سوز کوچک پر دودش را دور سر ماشین ها و راننده هایش می چرخاند تا قضا و بلا را از آن ها دور کند، راننده هم در حالی که زیر لب غرولند می کند و سعی می کند نگاهش را از چشمان پسرک بدزد، شیشه برقی پنجره خودرویش را بالا می دهد، آن یکی بی توجه به چشم غره ها و بد و بیراه های راننده با شیشه پاک کن و یک دستمال کثیف در حالی که به سختی روی پنجه های پایش بلند می شود به جان شیشه ماشین افتاده است تا برق شان بیندازد، اما دست آخر با فریاد و ناسزای راننده شیشه را کثیف به حال خودش رها می کند.

دخترک پنج، شش ساله ریزه میزه ای هم در حالی که دمپایی های نارنجی رنگ کهنه اش را لخ لخ کنان روی زمین می کشد، التماس کنان با صدای ظریفی از عابران و راننده ها می خواهد تا فال سرنوشت یا دسته گلی از او بخرند. همه این ها از نظر بسیاری از مردم بچه هایی هستند که به کمک نیاز دارند، اما شکور پورحسین شقلان دیگر عضو کمیسیون اجتماعی مجلس از زاویه دیگری به این موضوع نگاه می کند و اعتقاد دارد هریک از این بچه ها در صورتی که توسط دستگاه های متولی ساماندهی نشوند، تهدید بالاقوه ای برای امنیت نظام هستند و باعث گسترش انواع آسیب های اجتماعی در جامعه می شوند.

وی تصریح می کند: واقعیت این است که اگر نهادها و دستگاه های ذیربط مثل بهزیستی یا شهرداری اراده کنند به راحتی می توانند کودکان خارجی را ظرف مدت شش ماه ساماندهی کنند، اما متاسفانه اراده جدی برای این کار وجود ندارد.

نماینده مردم پارس آباد و بیله سوار در مجلس نیز به این سوال ما که بالاخره متولی ساماندهی کودکان اتباع بیگانه کدام دستگاه است، پاسخ مشخصی نمی دهد و می گوید این یک موضوع فرابخشی است و شهرداری، دادستانی و سازمان بهزیستی باید به این مساله ورود کنند.

انگشتی که به سمت بهزیستی نشانه رفته است

این که در مورد ساماندهی کودکان خارجی کم کاری شده و باعث شده تا از بسیاری حقوق اولیه خود محروم بمانند، نکته ای است که زهرا ساعی دیگر عضو کمیسیون اجتماعی نیز آن را تایید می کند می گوید: متاسفانه یکسری سازمان ها مثل بهزیستی، شهرداری و استانداری اقداماتی در راستای بهبود شرایط این کودکان انجام داده اند، اما این نقد هم به آنان وارد است که تمام اقدامات صورت گرفته مقطعی بوده و هرگز به شکل مستمر پیگیری نشده است.

او راه حل را در دو نکته می داند، ابتدا واگذاری تولیت ساماندهی کودکان کار خارجی به سازمان بهزیستی و در نظر گرفتن یک بودجه کافی و دوم پیگیری یک سیاست منسجم در خصوص بهسازی شرایط زندگی کودکان که البته به اعتقاد او این کار، زمان بر است و به ساز و کار مشخصی نیاز دارد.

کودکان خارجی بیگانه مثل کودکان ایرانی باید از حقوق اولیه انسانی برخوردار بوده و به غذای سالم، امکانات بهداشتی و درمانی و آموزشی دسترسی داشته باشند که این مهم جز در سایه همکاری مسئولان و نهادهای ذیربط میسر نخواهد بود.

در شرایطی که به گفته نمایندگان مجلس اگر مسئولان اراده کنند ظرف مدت شش ماه می توانند کودکان اتباع بیگانه را ساماندهی کنند، سوال اینجاست که آیا با به رسمیت شناختن حقوق کودکان خارجی که بخشی از آن ها متولد ایران هستند و تامین نیازهای آنان که می تواند امنیت جامعه را هم تضمین کند، حقی از کودکان و شهروندان ایرانی ضایع می شود؟

منبع:سلامت آنلاین

انتهای پیام/

کودکان کار خارجی در همه جا هستند