تا حالا شده بخوای بری جایی که کسی جز خدا نباشه؟ نزدیکتر به خدا، یه جای بکر، جایی که هیچ چیزی جز نشانه های خلقت پروردگار نباشه.
در شمال غربی تهران بعد از روستای سولقان، جاده امام زاده داوود آغاز می شود. این جاده کوهستانی 25 کیلومتر مسافت دارد و دارای پیچ ها و شیب های تندی است، تمام طول جاده توسط رشته کوه البرز محاصره شده. کوههایی که آرامش و صلابت وصف ناشدنی دارند. اولین حسی که با نگاه کردن به این کوهای سخت و ساده و خشن به انسان دست میده حس نظم در آفرینش است، نظمی که نشانه ی وجود خداست، آسمانی که اینگونه برافراشته شده و کوه هایی که اینگونه در جای خود نصب گردیده اند.
خدواند در قرآن کریم از کوهها به عنوان میخهای زمین یاد میکند و میفرماید «و الجبال اوتادا؛ آیا ما کوهها را میخهای زمین قرار ندادیم.»