وَالتِّينِ وَالزَّيْتُونِ
سوگند به انجير و زيتون (۱)

وَطُورِ سِينِينَ
و طور سينا (۲)

وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ
و اين شهر امن [و امان] (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ
[كه] براستى انسان را در نيكوترين اعتدال آفريديم (۴)

ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ
سپس او را به پست‏ ترين [مراتب] پستى بازگردانيديم (۵)

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ
مگر كسانى را كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‏ اند كه پاداشى بى‏ منت‏ خواهند داشت (۶)

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ
پس چه چيز تو را بعد [از اين] به تكذيب جزا وامى دارد (۷)

أَلَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحَاكِمِينَ
آيا خدا نيكوترين داوران نيست (۸)

انتهای پیام/