به گزارش خبرنگار احزاب و تشکلهای گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، جواد منصوری اولین فرمانده سپاه پاسداران است که پیش از انقلاب دیپلم خود را در زندان گرفت.

او در سال ۱۳۴۴ به دلیل فعالیتهای سیاسی علیه رژیم پهلوی دستگیر و به شش سال زندان محکوم شد، او بعد از گذشت دو سال در سال ۱۳۴۸ آزاد می شود و مبارزات خود را در حزب الله ادامه می دهد اما مجددا در سال ۱۳۵۱ دستگیر و تا پیروزی انقلاب اسلامی در زندان به سر می برد.

منصوری در فروردین ماه 61 وقتی معاونت وزارت خارجه را برعهده داشت، در حین رفتن به محل کار خود، در حوالی میدان هفت تیر، هدف 13 گلوله منافقین قرار گرفت اما زنده ماند.

او از فروردین ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۷ معاون آسیا و اقیانوسیه وزیر امور خارجه بود. سپس در سال ۱۳۶۸ به عنوان سفیر کشورمان به پاکستان رفت و تا سال ۱۳۷۲ در این سمت بود. جواد منصوری سال ۱۳۷۲ معاونت فرهنگی دانشگاه آزاد اسلامی  را به عهده گرفت و تا سال ۱۳۷۴ در این سمت بود. وی همچنین از ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۸ سفیر ایران در چین بود. او در حال حاضر در مرکز اسناد انقلاب اسلامی مشغول به کار است.

منصوری از جمله شخصیت هایی است که در پیروزی انقلاب اسلامی نقش ایفا کرده است و پس از انقلاب هم با فراز و نشیب های آن دست و پنجه نرم کرده است.

منصوری در گفتگو با  باشگاه خبرنگاران جوان، به تشریح مواضع سیاسی مرحوم ابراهیم یزدی در دوران پیش و پس از انقلاب اسلامی پرداخته و گوشه ایی از پرده گفتگوهای تلفنی یزدی با امام راحل را کنار زده  تا پاسخ امام(ره) نسبت به درخواست یزدی عیان شود. او در این گفتگو می گوید ابراهیم یزدی به مواضع امام(ره)تظاهر می کرد ولی در واقع به بازرگان تمایل داشت.

متن گفتگوی جواد منصوری به شرح زیر است:

*مواضع مرحوم ابراهیم یزدی در مورد تسخیر لانه جاسوسی چگونه بود؟

منصوری: دولت موقت کاملا با تسخیر لانه جاسوسی مخالف بود و به شدت به این حادثه اعتراض می‌کرد و آقای یزدی هم به عنوان وزیر خارجه در آن مقطع به شدت با ادامه تصرف لانه جاسوسی مخالفت کرد.

به همین دلیل مرحوم یزدی با امام خمینی(ره) یک ارتباط تلفنی برقرار کرد و از ایشان درخواست کرد که صریحا به تسخیر لانه جاسوسی مخالفت کنند تا موضوع تصرف سفارت تمام شود.

خیلی به امام (ره) اصرار کرد که این دستور را بدهند و امام (ره) نه تنها دستور نداد بلکه بعد از آن قاطعانه از جریانی که سفارت آمریکا را تصرف کرده بود حمایت کرد و پس از آن که این وضعیت شکل گرفت دولت موقت استعفا داد.

*تعامل آقای یزدی با شخصیت‌های برجسته انقلابی چطور بود؟

مرحوم یزدی با توجه به سوابق، اعتقادات و فعالیت‌هایش با شخصیت‌های انقلاب همراهی و همفکری داشت ولی لزوما به طور کامل در مواضع و نظرات هماهنگی نداشت.

وی بیشتر متمایل به حرکت‌های گام به گام بود و بخشی از مواضع رهبران انقلاب را همچون قطع رابطه با آمریکا و برخورد با ضد انقلاب داخلی را قبول نداشت و از این جهات با رهبران انقلاب اختلاف نظر داشت ولی در مجموع رفتارهای محترمانه بین دو طرف برقرار بود.

 *عقاید ابراهیم یزدی در خصوص اصول انقلاب چگونه بود؟

منصوری: به دلیل تفکرات نهضت آ‌زادی و جبهه ملی با تغییرات همه جانبه و وسیع موافق نبود و بیشتر فکر این بود که وضعیت کشور عالی شود و تغییرات بنیادی رخ ندهد در حالیکه نظر رهبران انقلاب چیز دیگری بود.

آقای یزدی معمولا با دادگاه‌های انقلاب کمیته‌های آن و بعضی از اقداماتی که انقلاب برای حفظ موجودیت نظام انجام می‌داد مخالف بود.

*اعلام مواضع ابراهیم یزدی به نام سخنگویی امام(ره) در مدت حضور در پاریس چگونه بود؟

منصوری: امام (ره) در همان موقع که در پاریس بودند این موضوع را تکذیب کردند و به همه گفتند سخنگو ندارم.

آقای یزدی یک مقداری سعی می‌کرد که به مواضع امام (ره) تظاهر کند در حالیکه مواضعش مطابق مواضع آقای بازرگان بود و بعد از پیروزی انقلاب هم با حرکت‌های انقلابی علنا مخالفت نمی‌کرد و بیشتر به نظرات بازرگان تمایل داشت.

نیروهای انقلاب غالبا با آقای یزدی مخالف بودند چون مواضع او بیشتر در حمایت از دولت موقت بود و دولت‌ موقت هم با نهادهای انقلابی همکاری نداشت و بعضی معتقد بودند که نظرات ‌آقای بازرگان برگرفته از نظریات آقای یزدی است.

*ماجرای نامه معروف امام(ره) در خصوص مخالفت‌ با فعالیت مجدد نهضت آزادی چه بود؟

منصوری: آقای محتشمی نامه‌ای به این مضمون که نهضت آزادی خواستار فعالیت سیاسی، شرکت در انتخابات مجلس و کسب مجوز برای تأسیس دفاترش است به امام (ره) می‌نویسد و نظر امام راحل را جویا می‌شود که آیا این مجوزها را بدهیم و یا به آنها اجازه فعالیت ندهیم.

امام (ره) در پاسخ به آنها می‌گویند نه، این مجموعه از نظر فکری مورد تأیید ما نیست و عملکردشان هم در دوره دولت موقت خوب نبوده است و امام (ره) به صراحت می‌گوید که افکار اینها زمینه ساز جریان منافقین بوده و به شدت از به رسمیت شناختن این گروه منع می‌کنند.

بعد از رحلت امام (ره) عده‌ای نسبت به وجود این نام تردید ایجاد کردند اگرچه متن این نامه وجود دارد و تأیید کننده قرائن است.

انتهای پیام/