به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛  شيخ كلينى در كتاب كافى به سند خود از امام رضا (ع) روايت كرده است كه امام باقر (ع) به هنگام احتضار فرمودند: هنگامى كه ب‏درود حيات گفتم، زمين را برايم بشكافيد و قبرى مهيا كنيد. پس اگر به شما گفتند براى رسول خدا (ص) لحد بوده است، تصديق كنيد.

اين فرمايش بدان دليل بوده است كه امام باقر (ع) شكافتن زمين را از برخى جهات بهتر مى‏‌دانسته، اگر چه فضيلت لحد بالاتر بوده است.

كلينى به سند خود از امام صادق (ع) نقل كرده است كه فرمود: پدرم هر آنچه از كتب و سلاح و آثار و امانات انبيا در نزد خود داشت، به من به وديعت ‏سپرد. پس چون لحظه وفاتش فرارسيد، به من گفت: چهار شاهد فرا بخوان. من چهار تن از قريش را دعوت كردم كه يكى از آنان نافع مولاى عبد الله بن عمر بود.

پس به من فرمود: «بنويس اين چيزى است كه يعقوب فرزندانش را بدان وصيت كرد كه اى فرزندانم خداوند دين را براى شما برگزيد، پس نميريد مگر آنكه تسليم رضاى خداوند باشيد.» و وصيت كرد محمد بن على به جعفر بن محمد و به وى فرمان داد كه او را به جامه‌ای كه هر جمعه در آن نماز مى‏‌خواند، كفن كند و عمامه‏‌اش را بر سرش بندد و قبر او را چهار گوش و با فاصله چهار انگشت از زمين بلندتر قرار دهد و در موقع دفن بندهاى كفن او را باز كند.

سپس به شهود فرمود: بازگرديد خداوند شما را رحمت كند! امام صادق (ع) گفت: به پدرم گفتم: اى پدر!در اين وصيت چه بود كه بر آن شاهد طلب كردى؟ فرمود: پسرم! خوش نداشتم پس از من با تو به نزاع برخيزند به اين بهانه كه به تو وصيت نكرده ‏ام و مى ‏خواستم بدين وسيله حجت و دليلى براى تو قرار داده باشم. در حقيقت امام مى‏ خواست به اين وسيله همگان بدانند كه جعفر بن محمد (ع)، وصى و جانشين و امام بعد از اوست.

شيخ كلينى در كافى به سند خود نقل كرده است كه امام باقر (ع) وصيت كرد هشتصد درهم براى برگزارى مراسم سوگوارى او اختصاص دهند و اين كار را از سنت مى‏ دانست.

گفتنی است؛ امام باقر (ع) پس از عمرى تلاش در ميدان بندگى خدا و احياى دين و ترويج ‏علم و خدمات اجتماعى به جامعه اسلامى، در روز هفتم ماه ذی الحجه سال 114 رحلت كردند. ایشان به دست حکومت ظالم آن دوران مسموم شدند.

در اين كه چه فرد يا افرادى در اين ماجراى خائنانه دست داشتند، نقل‌هاى روايى و تاريخى از اشخاص مختلفى ذکر برده‏‌اند. بعضى از منابع، شخص هشام بن عبد الملك را عامل شهادت آن حضرت دانسته ‏اند. برخی ديگر، ابراهيم بن وليد را عامل مسموميت معرفى كرده‏‌اند.

به طور مسلم وفات امام باقر (ع) در دوران خلافت هشام بن عبد الملك رخ داده است، زيرا خلافت هشام از سال 105 تا سال 125 هجرى استمرار داشته و آخرين سالى كه مورخان در وفات امام باقر (ع) نقل كرده‏‌اند، 118 است.

با توجه به برخوردهاى خشن و قهر آميز هشام با امام باقر (ع) و عداوت انكار ناپذير بنى اميه با خاندان على (ع)، شکی نيست كه او در از ميان بردن امام‏ باقر (ع) اما به شكلى غير علنى انگيزه‌‏اى قوى داشته است. 

سرانجام امام باقر (ع) به شهادت رسيد و به ملاقات الهى شتافت و در بقيع، كنار مرقد پدر بزرگوارش امام سجاد (ع) و عموى پدرش حسن بن على (ع) مدفون گشت.

انتهای پیام/

وصیت‌نامه امام محمد باقر(ع)